ลูกถูกต่อย

                  วันพฤหัส ที่ 2 สิงหาคม เวลา 5 โมงเศษ ไปรับลูกชาย ( เรียอยู่ชั้น ป.4 ) ที่โรงเรียน  ลูกนั่งกระบะ ( ปิคอัพ ) ร้องไห้ บอกกลับบ้าน มีอะไรพูดที่บ้าน เราเห็นว่า ไม่ควรปล่อยวางให้เสียการ ครูผ่านมา จึงบอกครูว่า เด็กนักเรียนมีปัญหา ขอให้ครูสอบสวนแลจัดการ

                 ครูและลูกเดินไปพร้อมเพื่อนลูกที่ต่อย  ให้เขาดำเนินการสอบสวนตามแนวทางของครู 

                 รออยู่ประมาณ 20 นาที นอกตึก ครู เพื่อนลูกและลูกเดินออกไปเข้าไปทักทาย  ได้บอกทุกคนว่า  ขอให้กรณีครั้งนี้ทำให้พวกเรารู้จักและรักกันได้หรือไม่ พวกเขาพยักหน้าและให้เขาสัมผัสมือกัน เพื่อที่จะได้สนิทสนมกันยิ่งขึ้น

                 ความขัดแย้งหรือปัญหา บ่อยครั้งคนเรามักเข้าใจผิด คิดว่า ปล่อยวางให้เวลาตัดสินปัญหา ผมคิดว่า กรณีนี้จะปล่อยวาง ปล่อยเวลาต่อไปไม่ได้ เด็กคงจะครุ่นคิด เพื่อนลูกที่ต่อย คงคิดว่า ครอบครัวพ่อแม่เขาจะมาเอาเรื่องเราในวันพรุ่งนี้หรือไม่  และขณะเดียวกัน ลูกคงคิดว่า เราไม่เห็นทำอะไรให้เหมาะสม

                   เราได้เรียนรู้และแก้ไขปัญหากรณีลูกถูกต่อย อันที่จริง ก็เล่น ๆ กันประสาเด็ก แต่ที่หนักไปหน่อยคือเพื่อนดันไปหยิบสิ่งของใกล้มือมาประกอบ และถูกลูกบริเวณศีรษะ ต่อมน้ำตาเลยทำงาน บอกลูกว่า ลูกผู้ชายน้ำตาไม่ควรไหลง่าย ขอให้ครั้งนี้เป็นบทเรียนของลูก