ความเดิมอ่านได้ใน ผู้อยู่ VS ผู้กำลังจะจากไป ตอนที่ 1และ2
http://gotoknow.org/blog/palliativelover/102228 และhttp://gotoknow.org/blog/palliativelover/103977
ทีมของผมเยี่ยมคุณป้าสัปดาห์ละ 1 ครั้ง และให้คำปรึกษากับครอบครัวของคุณป้าเพื่อช่วยให้คุณป้าสบายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อาการคุณป้าช่วงหลังๆ เริ่มที่จะซึมลง พูดน้อยลง กินน้อยลง บางรคั้งร้องครวญครางและกุมที่ท้อง มีคิ้วขมวดเป็นพักๆ ทางญาติผู้ป่วยจ้างเด็กชาวพม่ามาช่วยดูแลคุณป้า ซึ่งถึงน้องจะพูดไทยไม่ได้แต่ก็ดูแลอย่างดี ป้าเรียกน้องคนนี้ว่า "เจ้าอ้วน"
เจ้าอ้วนของคุณป้าคอยพลิกขยับตัวให้คุณป้าบ่อยๆตามที่คุณป้าบอก ลูกสาวผู้ป่วยบอกว่า เจ้าอ้วนรู้ใจคุณป้ามากเพราะดูแลตั้งแต่เริ่มป่วย ช่วยอาบนำให้คุณป้า เป็นความสัมพันธ์ที่งดงามของเด็กชาวพม่ากับคุณยายที่คุยกันไม่รู้เรื่องแต่ก็ดูแลกันจนถึงวินาทีสุดท้าย
พี่วาทคนขับรถของเรานั่งคุยกับคุณลุง
พี่ยุ้ยเลขาโครงการกัลยามิตรพูดคุยกับลูกสาวผู้ป่วย(บังเอิญพี่ยุ้ยเป็นคนพื้นที่จึงรู้จักกับลูกสาวผู้ป่วย ยิ่งทำให้การพูดคุยให้กำลังใจง่ายขึ้น)
ผมอธิบายถึงธรรมชาติของผู้ป่วยระยะสุดท้ายที่จะซึมลงเนื่องจากพลังงานชีวิตเริ่มหมด เลือดที่ไปเลี้ยงสมอง/ลำไส้จะลดลง ทำให้ซึมและไม่หิว เลือดจะถูกส่งไปเลี้ยงก้านสมอง/หัวใจซึ่งเป็นอวัยวะที่สำคัญกว่า
เราแนะนำเรื่องการดูแลแผลกดทับ และฉีดยาแก้ปวดเป็นระยะ (ผู้ป่วยกินไม่ได้และ รพ.ผมไม่มี fentanyl แผ่นแปะ ) ผู้ป่วยจากไปอย่างสงบที่บ้านเมื่อวันที่ 29 ก.ค.2550
ทีมเราพยายามช่วยผู้ป่วยอย่างเต็มที่ เพื่อให้ผู้ป่วยและครอบครัวทุกข์น้อยที่สุด ไม่มีใครที่จะสามารถหลีกหนีความตายพ้น น้อยคนที่จะไม่ทุกข์หากมีคนที่รักป่วยหนักใกล้เสียชีวิต และบุคคลากรทางการแพทย์ช่วยเขาได้เสมอแม้จะไม่มียาอะไรเลยหากแต่มีใจช่วยเหลืออย่างแท้จริง
ผมอยากเชิญชวนให้พวกเราบุคคลากรทางการแพทย์หันกลับมามองด้านที่เป็นมนุษย์ของเราว่าคิดอย่างไร อยากทำอะไร หลายคนอยากช่วยผู้ป่วยแต่มีข้อจำกัดต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเวลา ภาระ
ผมเชื่อว่าทุกคนมีข้อจำกัด หากแต่เราร่วมมือกัน เสิรมข้อเด่น ปิดข้อจำกัด ทำงานเป็นทีม เด็กพม่ายังดูแลคุณป้าได้ดี พี่วาทคนขับรถยังให้กำลังใจคุณลุงโดยไม่ต้องไปอบรมที่ไหน เพียงแต่ช่วยเหลือด้วยใจ-ทำงานเป็นทีม-แบ่ง share ภาระมิให้ใครหนักหรือล้าจนเกินไป ผมเชื่อว่าพวกเราทำได้ครับ
ขอบคุณคุณป้าที่สอนบทเรียนการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายให้กับผมอย่างที่ตำราเล่มไหนก็ทำไม่ได้ ขอบคุณจากใจ ขอให้ป้าไปสู่สุขคติครับ
หมอโรจน์ครับ
fentanyl แบะ คงแพงน่าดู ไม่รู้โรงพยาบาลน้องมี morphine ชนิดน้ำรับประทานหรือยัง ถ้ายัง อยากให้พยายามหามาใช้นะครับ เพราะเป็นตัวที่ออกฤทธิ์สั้น ต้องใช้ในการเริ่มยา ปรับปริมาณยาก่อนเปลี่ยนเป็นชนิดออกฤทธ์ยาวอย่างเม็ด หรือ fentanly แปะ นะครับ
หมอโรจน์ ครับ
ขอบคุณคุณป้า และ คุณ โรจน์นะคะ
ชีวิตที่จากไป ให้คุณค่ากับชีวิตที่ยังอยู่ ค่ะ
ขอบคุณเจ้าพี่โรจน์ ..... จากการทำงานที่ศูนย์แพทย์ชุมชนสองเดือน เบียร์แฮปปี้มากๆๆเลยพี่โรจน์ ..รู้สึกว่าเรียนมาถูกจุดเลย...(ถึงแม้ช่วงที่เรียนจะไม่ค่อยเวิร์ค 555) ... แต่ออกมาทำงานละมีความสุขดีค่ะ ...ชาวบ้านน่ารักทุกคน ... เบียร์กับทีมพยาบาลออกไปเยี่ยมบ้านเกือบทุกวัน ..ชาวบ้านเค้าต้อนรับเราดีมากๆเลย ... เพิ่งมีเคสคนไข้สูงอายุเรื้อรังระยะสุดท้ายมาเคส เพิ่งเสียชีวิตไปค่ะเมื่อวานไปร่วมงานศพมา .... แต่ก็ภูมิใจที่ได้ช่วยsupportive ระยะสุดท้ายให้ครอบครัวไป .... รู้สึกดีกับตัวเราและทีมมากๆเลยค่ะ .... โชคดีที่มาเรียนแฟมเมดมากๆๆค่ะ เพราะทำให้เรารู้แนวทางเลยว่าเราชอบทำงานแบบไหนที่มีความสุข ให้ไม่เสียดายเวลาที่เกิดมา และเวลาที่เหลืออยู่...
.
. หวังว่าพี่โรจน์กะพี่จอย จะมีความสุขเช่นกันที่ตากนะคะ .... ช่วงนี้เห็นน้ำท่วม..ขับรถระวังกันด้วยนะเจ้า
อยากได้แบบฟอร์มการเยี่ยมบ้าน มีใครมีบ้างช่วยส่งให้ทางเมลด้วย จักเป็นพระคุณอย่างสูงค่ะ ขอบคุณค่ะ
ยินดีครับ คุณนุ้ยติดต่อที่ e-mail ผ่าน gotoknow แล้วผมจะส่งไปให้
เรียน อ.โรจน์
ต้องการแบบฟอร์มเยี่ยมบ้านค่ะ กรุณาส่งให้ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
ให้ส่งอย่างไรครับ