ทำไมข้าพเจ้าจึงเลือกที่จะเป็นครู
ข้าพเจ้ามั่นใจว่าจิตใจที่เลอเลิศคือจิตใจที่เห็นว่าความสุขที่แท้จริงอยู่ที่การสร้างความสุข และการชี้แนะเพื่อนมนุษย์
ความสุขของเขามาจากการทำให้ผู้คนเป็นสุข และการกำจัดสิ่งที่ทำให้ชีวิตของคนเป็นทุกข์
ถือว่าการอุทิศและการเสียสละเพื่อส่วนรวมเป็นกำไร
การต่อสู้เพื่อความป็นธรรมและการชี้นำผุ้คนสู่อัลลอฮฺ ที่เต็มไปด้วยอุปสรรคขวากหนามคอยกีดขวาง เป็นความสบายใจและความสุข
จิตใจที่สามารถทะลวงเข้าไปในจิตใจของผู้คน จนพบสาเหตุของโรคแล้วจึงทำการรักษา
ผู้ที่เข้าไปอยู่ท่ามกลางผู้คน จนเจอสิ่งที่ทำให้ความพิสุทธิ์แห่งชีวิตของผู้คนมีราคี ทำให้เสียงหัวเราะของผู้คนหายไป และค้นหาสิ่งที่จะเพิ่มความพิสุทธิ์แห่งชีวิตของผู้คนเพื่อจะมอบให้แก่พวกเขา
สิ่งเหล่านั้นไม่สามารถกระทำได้นอกจากด้วยจิตใจที่มีความรูสึกเมตตาอารีย์ และหวังดีต่อมวลมนุษย์ ทำการบำบัดเยียวยาดวงใจที่มีแผล สร้างความเบิกบานแก่หัวอกที่ขมขื่น
ถือว่าไม่มีเวลาใดจะสุขล้ำยิ่งไปกว่าเวลาที่ได้ช่วยเพื่อนมนุษย์ให้พ้นจากความทุกข์ทรมาณอันนิรันดร์ หรือความเดือดร้อนทางกายภาพ สามารถทำให้พวกเขาอยู่ในแนวทางที่ถูกต้องและเปี่ยมสุขได้
ข้าพเจ้าเชื่อว่าการงานใดๆ ที่เป็นคุณประโยชน์เฉพาะผู้กระทำเป็นการที่ด้อยค่า
การงานที่ประเสริฐสุดคือ การงานที่ทั้งผู้กระทำและผู้อื่นต่างได้รับประโยชน์ ไม่ว่าจะเป็นวงศ์ตระกูล ประเทศชาติและเพื่อนร่วมโลกทั้งผอง
การงานจะยิ่งใหญ่แค่ใหนก็ขึ้นอยู่กับการยังประโยชน์ต่อสิ่งดังกล่าว
ด้วยความเชื่อมั่นเช่นนี้ทำให้ข้าพเจ้าเลือกที่จะเป็นครู เพราะครูเป็นประหนึ่งแสงสว่างที่ผู้คนมากมายได้พึ่งพาอาศัย แม้ว่าจะเป็นดั่งแสงเทียนที่มลายไปเพื่อให้แสงสว่างแก่ผู้อื่น
ข้าพเจ้าเชื่อว่าเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตมนุษย์คือการได้รับความพึงพอใจจากอัลลอฮฺ พระองค์จะอนุญาตให้เขาเข้าไปในอาณาจักรอันบริสุทธิ์ของพระองค์ ถอดคาบแห่งความเป็นมนุษย์ออกจากตัวเขา ผลักเขาออกไปจากการลงทัณฑ์อันหฤโหดของพระองค์ และการลงโทษจากความกริ้วโกรธของพระองค์
ผู้คนที่จะไปสู่เป้าหมายดังกล่าว มีทางแยกสองทางให้เลือกเดิน
หนึ่งคือทางตะเซาวุฟที่ถูกต้อง มีความบริสุทธิ์ต่อพระองค์ในทุกการพฤติกรรม และไม่เกี่ยวข้องกับผู้คนทั้งชั่วและดี
ทางนี้เป็นทางลัดและปลอดภัยกว่า
สองคือแนวทางการสั่งสอนอบรมผู้คน ซึ่งเหมือนกับแนวทางแรกในด้านความบริสุทธิใจต่ออัลลอฮฺในความอุตส่าพยายาม แต่ต่างกันที่ต้องเข้าสังคมกับผู้คน เพื่อศึกษาสภาพชีวิตจนสามารถเข้าใจได้อย่างทะลุปรุโปร่งถึงวิธีการบำบัดทุกข์ภัยให้แก่พวกเขา
แนวทางนี้ยิ่งใหญ่กว่า ณ อัลลอฮฺ ดังที่อัลกุรอานได้เน้นย้ำอยู่เสมอ และศาสนทูตต่างๆล้วนเดินไปตามเส้นทางนี้ตลอดมา
ข้าพเจ้าจึงให้น้ำหนักแก่เส้นทางที่สอง หลังจากที่เคยเดินในเส้นทางที่หนึ่งมาแล้ว เนื่องจากในเส้นทางนี้มีสิ่งที่มีคุณค่าอนันต์ เป็นเส้นทางที่จำเป็นอย่างยิงสำหรับผู้มีความรู้และร่ำเรียนสิ่งหนึ่งสิ่งใด
อัลลอฮฺกล่าวว่า
وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنفِرُواْ كَآفَّةً فَلَوْلاَ نَفَرَ مِن كُلِّ فِرْقَةٍ مِّنْهُمْ طَآئِفَةٌ لِّيَتَفَقَّهُواْ فِي الدِّينِ وَلِيُنذِرُواْ قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُواْ إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ {
ไม่บังควรที่บรรดาผู้ศรัทธาจะออกไปสู้รบกันทั้งหมด ทำไมแต่ละกลุ่มในหมู่พวกเขาจึงไม่ออกไปเพื่อหาความเข้าใจในศาสนา และเพื่อจะได้ตักเตือนหมู่คณะของพวกเขา เมื่อพวกเขาได้กลับมายังพวกเขา โดยหวังว่าพวกเขาจะได้ระมัดระวัง ( อัตเตาบะตฺ 122 )
ข้าพเจ้าเชื่อว่าตัวตนของมนุษย์ทุกคนมีความรักโดยธรรมชาติ จำเป็นจะต้องมีที่แสดงออกซึ่งความรักอันนี้
ข้าพเจ้าจึงไม่เห้นว่าจะมอบความรักให้แก่ผู้ใดนอกจากมิตรสหายของข้าพเจ้าที่วิญญาณของเราหลอมรวมกัน ฉันจึงให้ทั้งความรักและความเป็นมิตรแก่พวกเขา
ในใจของข้าพเจ้ามีความเชื่อมั่นที่งอกขึ้นมาจากก้นบึ้งแห่งจิตใจ และแผ่ขยายกิ่งก้านสาขาผลิดอกออกใบคงเหลือเพียงรอการออกผลเท่านั้น
ดังนั้นความใฝ่ฝันในชีวิตของข้าพเจ้าภายหลังสำเร็จการศึกษา จึงมีสองประการ
หนึ่ง ความใฝ่ฝันทั่วไป คือการสร้างความสุขแก่ครอบครัวและญาติมิตรของข้าพเจ้า ซึ่งเป็นมิตรแท้และมิตรรัก เท่าที่ความสามารถของข้าพเจ้าจะอำนวยและตามความประสงค์ของอัลลอฮฺ
สอง ความใฝ่ฝันเฉพาะ คือข้าพเจ้าหวังที่จะเป็นครูผู้ชี้แนะ ตอนกลางวันข้าพเจ้าจะทำการสอนเด็กๆ ยามค่ำคืนข้าพเจ้าจะสอนผู้ใหญ่ถึงเป้าหมายของศาสนา แหล่งที่มาของความสุขที่แท้จริง สิ่งอำนวยสุขในชีวิต โดยการปราศรัยหรือสนทนาในบางโอกาส เรียบเรียงหนังสือตำราและเขียนบทความ หรือบางโอกาสก็จะเดินทางไปทั่วแว่นแคว้นเพื่อเผยแผ่ศาสนา
สิ่งที่ข้าพเจ้าตระเตรียมเพื่อเป้าหมายแรกคือการกตัญญูรู้คุณคน
ส่วนเป้าหมายที่สองข้าพเจ้าตระเตรียมคุณธรรมด้านความอดทนและเสียสละ ทั้งสองประการเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับผู้คิดปฏิรูปสังคม และเป็นกุญแจสู่ความสำเร็จ และเตรียมพร้อมด้านการศึกษา ข้าพเจ้าพยายามศึกษาหาความรู้เพื่อให้ประกาศนียบัตรเป็นสิ่งยืนยันถึงความรู้ที่ข้าพเจ้ามีอยู่ เตรียมพร้อมด้านร่างกายให้คุ้นเคยต่อความยากลำบาก แม้จะเป็นร่างกายเล็กๆ และผ่ายผอมก็ตาม เตรียมชีวิตที่ข้าพเจ้าได้ขายให้กับอัลลอฮฺไปแล้ว อันเป็นการค้าที่ทำกำไรมากที่สุด หวังให้พระองค์ยอมรับและแก้ไขข้อบกพร่องในการปฏิบัติหน้าที่ และหวังความช่วยเหลือจากพระองค์
ดังที่พระองค์กล่าวว่า
} يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ {
โอ้บรรดาผู้ศรัทธาเอ๋ย หากพวกเจ้าสนับสนุน (ศาสนาของ) อัลลอฮ์พระองค์ก็จะทรงสนับสนุนพวกเจ้าและจะทรงตรึงเท้าของพวกเจ้าให้มั่นคง ( มุฮัมมัด :7 )
นั่นเป็นสัญญาของข้าพเจ้าต่ออัลลอฮฺ ที่ได้บันทึกไว้ในใจของฉัน ไม่มีผู้ใดรู้นอกจากหัวใจของข้าพเจ้า ไม่มีผู้ใดทราบนอกจากอัลลอฮฺผู้ทรงรอบรู้
ใน ไดอะรี่ อิหม่ามหะซัน อัลบันนา จดหมายเหตุดะวะต์ สำหรับนักดาอีย์ حسن البنا
ความเห็น (4)
ถ้าหากเราเก็บเกี่ยวความเป็นครูให้มากที่สุดไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบใดแง่มุมใด ผมมองว่าเราทุกคนน่าจะเป็นครูที่สมบูรณ์แบบได้ครับ(อินชาอัลลอฮฺ) อย่างน้อยกุญแจ 2 ดอกของอาจารย์ก็มีประโยชน์นะครับ ยินดีที่จะแลกเปลี่ยนเรียนรู้ครับ
คอมเม้นที่สอง คือ อาจารย์ ฆอซาลีย์ หรือเปล่า ครับ