ความทรงจำที่ไม่เคยลืม
เมื่อปี 2523 หรือ 27 ปีที่ผ่านมาแล้ว ผมถูกขอร้องให้ไปทำหน้าที่ครูใหญ่บนดอยในพื้นที่อำเภอเมืองแม่ฮ่องสอน เตรียมตัวเตรียมใจอยู่สามวัน หลังจากที่รำลาเพื่อนครูและนักเรียนที่เคยพรำสอนมานาน ก็ต้องเดินทางไปรับหน้าที่ใหม่ "ครูใหญ่ดอย" เป็นครั้งแรกในชีวิตตามคำขอของหัวหน้าธงชัย ทุนคำ หน.ปอ.เมืองแม่ฮ่องสอน
"เก ไปเป็นครูใหญ่ไหม เกเป็นชื่อเล่นของผมเอง "แล้วแต่หัวหน้าครับ" เป็นคำตอบที่ไม่ทันคิดไว้ล่วงหน้าเลยสักนิด อาจเป็นเพราะยังอยู่ในวัยหนุ่ม หนทางข้างหน้าจึงเป็นเป้าหมายที่ท้าทาย
คุณพ่อดีใจ ลูกชายจะได้เป็นครูใหญ่ จึงซื้อรถมอเตอร์ไซด์ XL มือสองให้คันหนึ่งราคา 8,000 บาทในสมัยนั้น พร้อมเป้สัมภาระครูใหญ่ใหม่ก็เดินทางมุ่งสู่ดอยท่ามกลางคำเล่าลือของความยากลำบากและทุรกันดาร ทางลูกรังขุดด้วยแรงคน เขาสูงเทียมฟ้า "ไม้ฮุงปางมะผ้า" คือที่หมาย กลางเดือนมิถุนายน ฝนตกแทบทุกวัน ถนนดินแดงลิ่นแสนลื่น ตั้งแต่ปากทางแม่ละนาลึกเข้าไป 14 กิโลเมตร มันช่างหฤโหดจริงๆสำหรับครูดอยคนใหม่ ดอยบางลูกต้องจูงเกียร์หนึ่ง (ภาษาครูดอย) ล้อรถติดหนืบด้วยดินโคลนแดงจนหยุดหมุน ต้องแคะ ยิ่งแคะยิ่งเหนื่อย หิวข้าง หิวนำ เปียกฝน หมดแรง ทิ้งที่รักมือสองไว้กลางทาง แล้วเดินขึ้นเขาต่อจนถึงหมู่บ้าน สายใจแทบขาด ครุ่นคิดไปว่า "มันช่างทุลักทุเลลำบากลำบนน่าประทับใจเสียจริงสำหรับการเป็นครูใหญ่ดอยในครั้งแรก แล้วคนต่างจังหวัดใครหรืออยากมาเป็นครูที่แม่ฮ่องสอน ขนาดเราเป็นคนในพื้นที่แท้ๆยังหนักหนาสาหัสถึงเพียงนี้ หนึ่งเดือนได้พบหน้าลูกเมียหนึ่งครั้ง เหงา วังเวง หว้าเหว่บอกไม่ถูก ยามเย็นแว่วเสียงปี่มูเซอในไร่ฝิ่น กลางคืนเสียงจั๊กจั่นเรไรเป็นเพื่อนกล่อมนอน หนาวใจ หนาวกายใจแทบขาด
ถึงวันนี้ น้องๆที่เป็นครูดอยทั่วประเทศไทยลำบากอย่างไรพี่รู้ซึ้งดี ไม่ต้องการคำอธิบายใดๆ หากแต่...เบื้องหลังความยากลำบากนั้น ขอเพียงยังมีเศษอณูของความชื่นใจ ความสำเร็จอยู่บ้างที่ได้ทำหน้าที่เพื่อเด็กไทย เท่านี้ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ สำหรับรางวัลชีวิตของความเป็นครู ผมขอส่งแรงใจถึงน้องๆครูดอยทุกคน รวมทั้งศึกษานิเทศก์ที่ทำหน้าที่อยู่บนดอย จงภูมิใจในภาระกิจที่คนอื่นเขาไม่มี ไม่พบ ไม่เห็น ไม่ซึ้งใจเหมือนพวกเรา จะมีบ้างไหมหนอ ผู้ที่สนใจมาเรียนรู้ประสบการณ์ที่จังหวัดเล็กๆแห่งนี้ ถ้ามีขอให้บอกกล่าวกันมาด้วย จะได้ช่วยดูแลให้กำลังใจ เท่าที่กำลังยังพอมีเหลืออยู่
อาจารย์เก
ความเห็น (4)
เห็นใจ เราทุกคนไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็คงตั้งใจพัฒนาเด็กไทย เพื่อลูกหลานของประเทศไทย ก็ขอส่งกำลังใจให้ค่ะ
สวัสดีครับ
- ขอชื่นชม เหนื่อยลำบากก่อน
- งานต่อมาคงสบายเมื่อนึกถึงความหลัง
ขอขอบคุณสำหรับคำชม และกำลังใจจากทุกท่าน เมื่อมาทำหน้าที่ศึกษานิเทศก์ได้ระยะหนึ่งเคยคิดจะกลับไปเป็นครูดอยอีกครั้ง แต่ลูกหลานบอกว่า "คุณตา" คุณพ่อ" อายุมากแล้ว ถึงเวลาที่ต้องพักผ่อน
ที่คิดอย่างนั้นเพราะ บางครั้งรู้สึกน้อยใจที่เห็นครูเราบางส่วนทำงานแล้วไม่เกิดคุณภาพ เช่นเด็กอ่านหนังสือไม่ออก เด็กไม่กล้าพูดคุยกับศน.แต่งกายมอมแมม ไม่มีสัมมาคารวะ บ้างก็ชาวบ้านไม่ชอบครู ไม่ให้ความร่วมมือ ไม่รู้เป็นอะไรมันก็เกิดอาการคันไม้คันมืออยากทำให้ดูเป็นตัวอย่างสัก 3 ปี ถ้าไม่สำเร็จ จะโดดฮูเหลา (รอยแยกของแผ่นดินบนดอย)ตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป
แต่มาถึงตอนนี้ ลุงเกปลงแล้วละ ขอฝากประสบการณ์ให้ลูกหลานได้เรียนรู้ผ่านบล็อคนี้ก็แล้วกัน
อาจารย์เก