การจัดเรทติ้งทีวี v.s. จริยธรรมสื่อมวลชนหลัก
ดิฉันเป็นนักบริโภคข้อมูลข่าวสารค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังเหตุการณ์รัฐประหาร เวลาบริโภคข่าวมากไป ก็ทำให้ท้องอืดท้องเฟ้อ บางทีถึงขึ้นนอนไม่หลับค่ะ สมองส่วนหลังก็ต้องทำงานหนักขึ้น เพื่อกลั่นกรองข้อความจริงท่ามกลางเนื้อหาเท็จแต่แต่งได้เหมือนจริงมาก และจากเหตุการณ์หลังรัฐประหาร ทาง คมช. ประกาศกฏคุมเข้มเกี่ยวกับการเผยแพร่ข้อมูลข่าวสาร อีกทั้งขอความร่วมมือสื่อหลักให้ "ใช้วิจารณญาณ" ในการเผยแพร่ข้อมูลข่าวสาร ผลคือ เราได้ข่าวเอียนๆ ข้างเดียวเยอะเหลือเกิน
เมื่อข่าวการเมืองไม่สามารถจะเผยแพร่ในสองทางได้ (คือทั้ง pro และ con) ผลคือ ข่าวกระแสหลัก ก็ต้องหันไปเล่นข่าวชาวบ้านสุดๆ รายวัน อันได้แก่ ข่าวเชื่อคนทรงจนถึงขั้นต้องเข้ารักษาในโรงพยาบาลด้านจิตเวช ข่าวนี้เล่นกันเป็นเดือนๆ เนื้อข่าวเขียนสนุกเหมือนอ่านนิยาย (น้องๆ ทมยันตี เลยนะ), ข่าวฆ่าข่มขืน ทั้งลงภาพให้อุจาด ประจานคนตายซะ ทั้งเขียนบรรยายให้ขนลุกขนพองว่า ไอ้คนชั่วชาติฆ่าข่มขืนคนอื่นได้นั้น ทำไม๊ มันดันมามีสัญชาติ เชื้อชาติเดียวกับเราไปได้ มันเป็นยีนส์ด้อยบนอะไรกันเนี่ย จิตใจถึงได้ผิดมนุษย์เสียเหลือเกิน
ข่าวตื่นเต้นประจำวันอีกกลุ่ม ก็จะเป็นข่าวทหารตายรายวันทางใต้ค่ะ ต้องเขียนให้โหดเข้าไว้ ระเบิดตัดขา ปืนเด็ดหัว มีดหั่นศพ ฯลฯ เอามันให้รู้ว่าซาดิสม์ ประจานให้โลกรับรู้ร่วมกันถึงความเหี้ยมโหดของมนุษย์ชาวไทย ที่เคยโปรโมตว่า เป็น The land of smile มาก่อน ไม่รู้ว่า การโปรโมตด้านเหี้ยม กับการโปรโมตด้านดี อย่างนั้นจะกินใจชาวโลกได้นานกว่ากัน
ล่าสุด ข่าวระเบิดทหาร แล้วร่างกายทหารผู้เคราะห์ร้ายนั้นถูกเผา จนในที่สุดก็ถึงแก่ชีวิต ก็ถูกนำมาโปรโมตในข่าวฆ่ารายวัน (นี่ขนาดไม่ใช่หนังสือพิมพ์หัวสีนะ) ดิฉันไม่ค่อยแน่ใจกับหลักสูตรการเรียนเป็นนักข่าวรุ่นใหม่ว่า มันมีกฏเกณฑ์อย่างไร ถึงได้ทำให้ภาพข่าว เนื้อข่าว มันต้องรุนแรงกระทบจิตใจผู้อ่าน ผู้ดู ขนาดนี้
กระทรวงวัฒนธรรมคะ ดิฉันขอกราบเรียนให้หันมาช่วยตรวจสอบการนำเสนอข่าวต่างๆ ในหน้าหนังสือพิมพ์ (และการอ่านข่าวในทีวี/วิทยุ) ทุกวันนี้ด้วยเถิดค่ะ ล่อแหลม อุจาด โหดเหี้ยม มีครบรส ถึงคราวที่ต้องกำหนดเรท ในลักษณะเดียวที่ทำกับละครได้แล้ว และรายการข่าวใด ที่ไม่เหมาะให้เยาวชนได้บริโภค ก็ต้องเขียนกำกับให้ชัดเจน ทุกอย่างควรทำอย่างเสมอภาค รอดูนะคะ ได้โปรดทำได้แล้วค่ะท่าน!
ความเห็น (3)
ภาพบางภาพถึงแม้จะมีคนอยากดู อยากชม แต่ถามถึงความเหมาะสมหน่อยครับ ว่าเหมาะสมที่จะนำมาเผยแพร่หรือไม่ เผยแพร่แล้วไม่มีใครได้ครับ มีแต่เสียกับเสียครับ
ดิฉันเคยดูสารคดีเกี่ยวกับการฆ่ากันที่นานกิง บอกตามตรงว่าดูไม่จบ เพราะทนดูต่อไม่ไหว มนุษย์ช่างเหี้ยมโหดเหลือเกิน ไม่รู้ทำกันได้อย่างไร และดูเหมือนว่า ผู้สื่อข่าวอาชญากรรมชาวไทย พยายามจะหาภาพระดับนั้นมานำเสนอให้ได้
