ภูมิปัญญากับการดำเนินชีวิตตอนที่ 2
วันนี้รู้สึกว่าอากาศแถวๆบ้านจะมืดครึ้มชอบกล ฝนทำท่าจะตก แต่ก็ไม่ตก ส่วนที่ไม่อยากให้ตก ดันตก ทำไมอากาศบ้านเรามันเริ่มเปลี่ยนแปลงมากจังนะ เมื่อก่อนสมัยพ่อแม่ของเรา ท่านเล่าว่า เวลาฝนตกทีจะตกทั่วฟ้า แต่เดี๋ยวนี้ฝนตกเป็นหย่อมๆ เหมือนกับว่าเทวดาแกล้งว่างั้นเถอะ พูดถึงฝนแล้วทำให้คิดถึงสมัยเป็นเด็กเมื่อครั้งอยู่ในป่า อันที่จริงกระผมนั้นเป็นคนดอยแต่กำเนิด แต่มาทำงานในส่วนป่าหลวงแล้วมีครอบครัวก็เลยปักหลักอยู่ที่สวนป่าหลวง นานๆทีก็ขึ้นไปบ้านเป็นบางครั้ง ขึ้นไปบ้านทีไรก็เห็นวิถีชีวิตชาวดอยที่เราเรียกว่าชาวป่าเมี่ยงทำการเก็บใบเมี่ยงกัน มันทำให้รู้สึกว่าบรรยายกาศแบบนี้จะอยู่คุ่กับเมืองไทยไปนานเท่าไรนะ เพราะว่าสมัยนี้เทคโนโลยีความเจริญก้าวหน้าได้เข้ามาสู่ชุมชนชาวป่าเมี่ยงกันแล้ว ส่วนวิถีชีวิตของชาวป่าเมี่ยงเดิมๆก็เริ่มหายไป การเก็บใบเมี่ยงก็เริ่มที่จะจางหายไป เพราะเด็กที่โตมานั้นไม่ค่อยสนใจในการดำเนินชีวิตแบบเดิมๆแล้ว เริ่มที่จะมองไม่เห็นคุณค่าของใบเมี่ยง ที่เลี้ยงพวกเขาให้เติบโตขึ้นมาได้ทุกวันนี้ พูดถึงใบเมี่ยง มีบางผู้บางท่านถามมาว่าวิธีการเก็บใบเมี่ยงนั้นมีอย่างไรบ้าง ตัวกระผมนั้นก็พอมีวิธีและอุปกรณ์ในการเก็บใบเมี่ยงพอสมควร ลองเอาอุปกรณ์ที่ผมคิดค้นขึ้นมาลองเอาไปทำดูว่าจะใช้ได้ผลหรือเปล่า ถ้าได้ผลก็บอกกันด้วย
รายงานเรื่อง ปอบเล็บไฮเทค กระบวนวิชา ภูมิปัญญากับการพัฒนาท้องถิ่น 2581102จัดทำโดย นายคัมภีร์ แสงเรือน รหัสประจำตัว 4930123101628ที่อยู่ 52 หมู่ 3 ตำบลทาเหนือ กิ่งอำเภอแม่ออน จังหวัดเชียงใหม่************************ เดิมทีชุมชนของข้าพเจ้ามีอาชีพทำสวนเมี้ยงและชาวบ้านในป่าเมี้ยงก็มีอาชีพเก็บใบเมี้ยงเอามานึ่งแล้วก็มัดเป็นกำเพื่อเอาไปขายความสามารถของชาวบ้านใช้นิ้วมือข้างซ้ายหรือข้างขวาแล้วแต่ถนัดก็เก็บได้ค่อนค้างล้าช้าแต่ปัจจุบันก็หันไปทำปอบเล็บจากใบมีดโกนแทนเนื่องจากความคมของใบมีดโกนมีความคมสามารถตัดใบเมี้ยงได้ทีละหลายๆใบ ขั้นตอนในการทำต้องไปหาซื้อใบมีดโกนขนาดราคา 2 บาทมาหนึ่งอันเอาอย่างที่ไม่มีด้ามแล้วชักใบมีดโกนออกจากขอบใบมีด แล้วเจาะรูตรงกลางของขอบใบมีดพักไว้ก่อน แล้วไปหาฝาปิ๊บน้ำมันก๊าซเก่าๆ( ใหม่ก็ได้ ) ตัดมาขนาด 2 นิ้วความยาว 10 เซนติเมตรแล้วนำมาตกแต่งเข้ากับรูของขอบใบมีดโกนที่เตรียมไว้แล้วแล้วพับส่วนแรกของฝาปิ๊บน้ำมันก๊าซติดกับขอบใบมีดโกนทิ้งไว้ แล้วนำใบมีดโกนที่ถอดออกไว้ครึ่งแรกนำมาตัดฐานที่ติดกับขอบใบมีดออกประมาณ 1 เซนติเมตร แล้วนำใบมีดโกนที่ตัดแล้วสอดเข้าไว้ในขอบเหมือนเดิมแล้วดึงเอาส่วนที่ 2 ของฝาน้ำมันเข้ามายึดติดกับของใบมีดโกนแล้วเอานิ้วชี้ข้างซ้ายหรือข้างขวาตามถนัด สวมเข้าไปในปอบดูว่าจะพอดีกับนิ้วหรือไม่ ถ้าพอดีให้ดึงปลายของส่วนที่สองติดขอบใบมีดโกนทุบให้แน่นจึงจะนำไปใช้งานได้เก็บใบเมี่ยงต่อไปข้อดี สามารถนำไปเก็บใบเมี่ยงได้เร็วกว่านิ้วธรรมดาถึงเท่าตัว เพราะว่าใบมีดโกนมีความคมที่บางเบา ใบเมี่ยงเจือใบมีดโกนก็หลุดมาได้ง่าย สามารถเก็บมาทีละหลาย ๆ ใบได้ เก็บได้เยอะกว่าข้อควรระวัง คนที่ยังเก็บใบเมี่ยงไม่เป็น อย่านำไปใช้ เพราะว่าจะเกิดอันตราย ควรศึกษาการใช้ใบมีดโกนเก็บใบเมี่ยงเสียก่อน ขนาดที่คนชำนาญอยู่แล้ว บางครั้งก็เผลอพลาดใบมีบาดเข้านิ้วหัวแม่มือ คนที่มีอาชีพเก็บใบเมี่ยงก็ควรใช้แบบระมัดระวังอยู่เสมอ บางครั้งเก็บใบเมี่ยงอยู่ดี ๆ มีแมลงมาตอมอยู่ใบหน้า เผลอตบแมลง ลืมนึกไปว่านิ้วยังสวมปอบเล็บอยู่ ทำให้พลาดใบมีดเลยโดนใส่จมูกและใบหน้าได้ ทุกวันนี้ พี่น้องชาวป่าเมี่ยงยังใช้ปอบเล็บเก็บใบเมี่ยงกันอยู่จนถึงปัจจุบันอันที่จริงวันนี้ต้องเป็นเรื่องของคุณนันทศักดิ์ แต่ว่าคุณนันทศักดิ์ยังไม่พร้อมผมก็เลยนำเรื่องนี้มาก่อน ถ้างัยก็ติชมกันได้นะครับ
ความเห็น (4)
แสดงว่าการใช้ปอบเล็บ เป็นภูมิปัญญาท้องถิ่นอย่างแท้จริง เพราะว่าทางห้วยแก้วก็มีใช้เหมือนกัน แต่ว่าเรียกไม่เหมือนกัน จะเรียกว่า ปลอกนิ้ว และวิธีการผลิตก็ไม่เหมือนกัน ไม่มีฝาปี๊บมาเกี่ยวข้องด้วยเลย ทางกลุ่มห้วยแก้วได้บันทึกวิธีการเก็บเมี่ยงไว้ในวิชาหลักสังคมวิทยาเรื่องเมี่ยงเมื่อเทอมที่แล้วไว้ หากสนใจจะแบ่งปันภูมิปัญญาซึ่งกันและกัน ก็ติดต่อทางกลุ่มห้วยแก้วได้น๊ะค่ะ ว่าแต่ว่า ชาวบ้านทางทาเหนือคงจะมีแต่รอยใบมีดเต็มหน้าไปหมดละมั้ง เพราะเผลอตบแมลงตอมหน้า ทั้งที่สวมปอบเล็บอยู่ 5555 ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
เคยได้ยิน แต่ยังไม่เคยพินิจและไม่เคยใช้ น่าสนใจครับ เอารูปมาลงให้เพื่อน ๆ สมาชิกได้ศึกษากันท่าจะดี สวมบนนิ้วแล้วถ่ายรูปขยายเฉพาะส่วน
"เมี่ยง" เป็นพืชเฉพาะถิ่น ใบเมี่ยงใช้ประโยชน์หลายอย่าง ใครมีวิธีการใช้ประโยชน์จากเมี่ยง เชิญมาเล่าสู่กันฟังครับ
อยากจะทราบว่า ถ้ากินใบเมี่ยงโดยที่ไม่หมักได้ไหมค่ะ แล้วหาซื้อได้จากที่ไหนในตังกรุงเทพ