ความทรงจำ … ที่ไม่มีวันลืม

ความทรงจำ … ที่ไม่มีวันลืม

 

 

 

 

หลังจากที่รู้ว่า คนที่เรารัก . . . แล้วเขาก็เคยบอกรักเรา

มีแฟนอยู่แล้ว . . . ความเจ็บปวด น้ำตา ติดตามตัวดังเงาเลยเชียว

ภาพที่ฝั่งอยู่ในความทรงจำ . . . ไม่มีวันลืมและจะไม่ลืม

 

ตอนนั้น ภาพตัวเองยืนอยู่หน้าห้อง

ส่วนเขายืนตรงประตู ผู้ชายอีกคนอยู่ข้างใน . . .

ตอนนั้น . . . รู้แต่ว่าพื้นที่ที่ยืนอยู่ มันเหว้งๆ ชอบกล

ขาแทบจะหมดแรงยืน หัวใจเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ

 

ถามตัวเองว่า . . . เราอยู่ไหน? แล้วมาทำอะไรที่นี่

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรา . . . คือใคร?

ตอนนั้นเขาเหมือน คนแปลกหน้า

. . .  คล้ายกับเรา ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

รู้แค่นั้น . . . ขาที่แทบจะไม่มีแรง มันก็พาเราเดินจากมา
พร้อมกับน้ำตา ที่ไหลอาบแก้ม . . .

 

หลังจากนั้น . . .

ขอนัดเจอ . . . เพื่ออยากพูดคุย อยากต่อว่า อยากขอคำมั่น

แต่ . . . พอเห็นหน้าเขา

คำพูดแรง ๆ ที่คิดว่า จะสาดใส่ไม่ยั้งถูกกลืนลงคอ

เพราะคำว่า  . . . "ขอโทษ" คำเดียว . . . เจ็บจังแฮะ

 

เราถามเขา . . . รักแฟนตัวเองหรือเปล่า?

เขาพยักหน้ามั่นใจตอบว่า  . . . "รัก"

พอฟังตอนนั้น รู้สึกทั้งอยากยิ้มและก็ร้องไห้พร้อมกัน

ร้อง . . . ไห้กับใจที่มันสลายดวงนี้

ยิ้ม . . . ให้กับความรัก ที่เขามีต่อเธอคนนั้น

บอกตัวเองว่า . . . อย่างน้อย คนที่เรารัก

. . . เขาก็ไม่เลวร้ายเกินไปนัก

แม้ว่า . . . เราจะเป็นแค่คนที่คั่นเวลา ในยามที่เขารู้สึกเหงาแค่นั้น

เราขอให้เขาสัญญาว่า . . . 

"ให้ซื่อสัตย์ และรักเธอคนนั้นคนเดียว"

เขารับปาก . . . จับมือเรา เรายิ้ม พร้อมๆ กับน้ำตาที่มันยังไหล

ยิ้ม . . . แม้หัวใจจะเจ็บร้าวลึก

ยิ้ม . . . แม้พรุ่งนี้จะไม่มีเขา

ยิ้ม . . . แม้รู้ว่าเราคือคนโดนทิ้ง

ยิ้ม . . . ที่ทำให้ความรักของเขายืนยง

 

วันนั้นผ่านมานาน . . . จนกลายเป็นความทรงจำ

แต่มันกลับไม่เคยเลือนลาง . . .

ถามตัวเอง . . . เจ็บอยู่ไหมใจเรา

เสียงที่ตอบกลับมาบอกว่า . . . เจ็บ

แต่ไม่ช้ามันจะหายดี . . . เราทำถูกแล้ว