จิปาถะ

ประเดิม Blog ด้วยงานเขียนเก่าครับ

 อาจอ่านยากนิดนึงนะครับ  เพราะเขียนไว้เมื่อ 2 ปีที่แล้ว

--------------------------------------------------------------------------------------

สิ่งที่เราเรียกว่า…..คุณค่า

 ลองนึกดู….ในวันที่เราพบปะผู้คนมากมาย   เคยรู้สึกไหมว่าหัวใจมันพองโต?

 เวลาที่เราเหนื่อยกายลองหลับตานึกถึงใบหน้าของน้องๆ หรือเพื่อนของเราส่งยิ้มมาให้สิ คุณจะมีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นมหาศาล

สิ่งเหล่านี้  ทำไมมันจึงเกิดขึ้น?

 หลายๆคน อาจตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว และด้วยความเคยชิน ว่า

 “เพราะมนุษย์ เป็นสัตว์สังคม”

 “เพราะเราเติมเต็มให้แก่กันและกัน”

 
แต่ไม่ว่าใครจะตอบมาว่าอะไร ลองใคร่ครวญถามอีกครั้งดูสิว่า ลึกๆแล้วมันน่าจะเกิดขึ้นจากอะไร

 

เอ้า! คิด..............

 

เวลาผ่านไป

 

หลายๆคนคงมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว เราลองมา “แบ่งปัน” กันดีไหม?

 

สำหรับผม ผมคิดว่า เพราะลึกๆแล้วเรารู้ว่า “ทุกชิวิตนั้นมีคุณค่า”

 

ลองนั่งนึกดูสิ ชีวิตของเรา ตัวของเรา ร้อยโยงเข้ากับใครบ้าง?

 

พ่อ ...... แม่ ......คุณป้า ...... หมาตัวน้อยๆที่เราเลี้ยงอยู่ ........

 

กว้างออกไปอีก

 

ต้นกระบองเพชรที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่างเพื่อนบ้าน ....... เพื่อนร่วมชั้น ....... เพื่อนร่วมทาง ...... เพื่อนร่วมอุดมการณ์ ....

 

คนที่รู้ใจเรา ..... คนที่กำลังหลงทาง ...... คนที่หิวโหย ...... เพื่อนร่วมโลกที่ถูกทำร้าย

 

เขามีค่าพอที่เราจะยื่นมือไปประคองไว้ไหม?

 บางที เราอาจมีชีวิตเพื่อหาจุด สักจุด ที่จะอยู่กับใครสักคนไปตลอดชีวิตี

มันคงไม่แปลก

ถ้าเราจะเจอว่า จุดสักจุดหนึ่งนั้น มัน “คลิ๊ก” แล้วทำให้เรารู้ว่า เราจะอยู่เพื่อทำอะไรให้ใครสักคน

จะมีสักกี่คน ที่รู้ว่า คนจน จำนวน 7.5 ล้านคน เขาใช้ชีวิตอยู่อย่างไร

 จะมีใครรู้บ้างไหมว่า ยังมีน้องๆที่บ้านเด็กกำพร้า รอคอยให้ใครสักคนเขาไปหา

 

“คนทุกคนต้องการการเอาใจใส่”

 

“ทุกๆคนต้องการเป็นที่ยอมรับ”

 

คุณค่าของชีวิตเกิดจากตัวเรา และการถูกยอมรับ

 เราไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้  หลายๆคนต้องดิ้นรนเพื่อหาทางออก หาคำตอบให้แก่ชีวิต

 ถ้า    ทางออกนั้น คือ การที่คุณฆ่าชีวิตตัวเอง คร่าชีวิตผู้อื่น มันคงเป็นคำตอบที่ยืนยันถึง

การที่เราไม่ใส่ใจตัวเอง

ไม่ใส่ใจคนข้างกาย

และ ไม่เห็นว่า ใครสักคนมีค่าต่อชีวิตตนเอง

 ถ้าทุกคนเป็นเช่นนี้ ประเทศเราจะเป็นเช่นไร?

การเริ่มหาค่าของชีวิตเรา คงไม่ได้เกิดขึ้นจากการที่เราไปถามคนอื่นว่า

 “ฉันมีค่าสำหรับคุณไหม?”

 

แต่ผมคิดว่าจุดเริ่มต้นของ 

 

 “การหาสิ่งที่มีค่าของชีวิต”

 

“การหาสิ่งที่มีค่าของตัวเราเอง”

 

เริ่มมาจากก้าวเล็กๆ ก้าวแรกคือ “การเคารพ” ครับ

เคารพตนเอง ทั้งความคิด ความชอบ ข้อดี ข้อเสีย

 

ก้าวต่อมา เป็นการยอมรับและการเข้าใจ

 

ยอมรับในสิ่งที่ตนเองเป็น ยอมรับตัวตน ยอมรับความสามารถที่เรามี

 ท้ายที่สุดแล้วเราจะมองเห็นเพชรล้ำค่าของตนเองและทุกชีวิตที่อยู่รอบกายเรา

 
ไม่นานนัก

การลงมือทำบางสิ่งด้วยความสุข ความตั้งใจ  ก็จะตามมา

 
 เห็นได้จาก การที่เราเอาใจเข้าไปใส่ในทุกขั้นตอน

เราเฝ้ารอ สังเกตการเจริญเติบโตอย่างใจจดใจจ่อ

 นึกดูแล้วมันคงไม่ต่างไปจากการที่เราปลูกต้นไม้ เพื่อที่จะนำไปมอบให้แก่คนที่เรารัก

 คุณค่าของมันไม่ได้อยู่ที่ขนาดของผล ไม่ได้อยู่ที่ความสวยงาม...............

 แต่มันอยู่ที่ความรู้สึกดีๆที่เราจะมอบให้

 

สิ่งสำคัญที่สุด คงเป็น

 การนำความรู้สึกดีๆที่เรามีปลดปล่อยออกไปพร้อมกับการกระทำ

 “คุณค่า นั้นไม่อาจประเมิน มูลค่า”

 
“คุณค่าไม่ใช่แค่การมองเห็นว่ามันมีประโยชน์”

“คุณค่า เราสัมผัสมันได้ แม้เราจะหลับตาทั้ง 2 ข้าง”

 

การเห็นคุณค่า อาจเป็นกุญแจสำคัญของการดูแลรักษา การมอบความรัก ความอบอุ่นให้แก่กัน 
บางทีการเห็นคุณค่าของทุกสิ่งอาจช่วยให้ปัญหาที่ซับซ้อนยุ่งเหยิงลดลงไปก็เป็นได้

 

เจงๆๆด้วย  ที่พี่ปาล์มเล่ามาถูกหมดเลย  เฮ้อ

สู้ๆ  คิดถึงนะคะแล้วก็เป็งกำลังใจให้ด้วยนะ