เวทีวิชาการวันนั้น
ผมขออัลฮัมดุลิลละฮฺ...ก่อน ที่จะบอกเล่าเรื่องราวดีๆที่มหาวิทยาลัย และคณะศิลปศาสตร์ ตลอดจนผู้เกี่ยวข้องที่ให้โอกาสผมในวันนั้น...เรื่องมีอยู่ว่า
ทุกคนคงจำได้ว่าเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมาทางคณะมีการจัดงานนำเสนอบทความวิชาการที่โรงแรมเซาว์เทิร์นวิว ครั้งนั้นก็มีบทความวิชาการที่นำเสนอกว่า 20 เรื่อง และวันนั้นเองที่ผมได้มีโอกาสนำเสนอผลงานของผมทั้งๆที่มันไม่ค่อยสมบูรณ์เพราะมันเป็นการเขียนบทความวิชาการครั้งแรกของผม ผมจำได้ว่าผมบอกตัวเองหลังจากที่ฟังอาจารย์หลายท่านนำเสนอผลงานไปว่า..เราไม่เหมาะที่จะมายืนอยู่จุดนี้เพราะเรายังอ่อนประสบการณ์มากเกินนี่คือสิ่งที่ผมบอกกับตัวเอง ทันใดนั้นอาจารย์จารุวัจน์ก็หันมาถามว่าเสร็จยัง ผมก็ตอบว่าเสร็จแล้วแต่ยังไม่สมบูรณ์สักเท่าไร อาจารย์บอกว่าไม่เป็นไรลองดู ผมกลับไปบ้านไปนั่งคิดอีกวัน พอวันที่ 2 ตอนเช้าเข้าห้องประชุมผมบอกบังแอล(อิสมะแอล โส๊ะดำ) ว่าช่วยบอกอาจารยืจารุวัจน์ให้หน่อยผมขอเวีหน้าแล้วกันเพราะไม่กล้า บังแอลบอกว่าลองดูเถอะยังไงก็เตรียมมาแล้ว ถือซะว่าเป็นสนามทดสอบของเราสำหรับเวทีต่อไป..ผมเลยตัดสินใจนำเสนอ ทั้งๆที่วันนั้นไม่มีการวิจารณ์อะไรเลยกับบทความที่ผมเขียนความจริงก็อยากได้ยินคำวิจารณ์บ้าง เริ่องมันไม่ได้อยู่ที่วันนั้นแต่มันอยู่ที่วันนี้ครับ คือว่า...ผมกำลังศึกษาต่อทางด้านการสอนภาษาไทยที่ ม.ทักษิณ อาจารย์(รศ.ยุรฉัตร)ให้ผมเขียนบทความวิชาการเกี่ยวกับเรื่องขุนช้างขุนแผน ผมเสนออาจารย์ไปว่าผมขอเขียนเกี่ยวกับการศึกษาในระบบ นอกระบบ และตามอัธยาศัยที่มีในขุนช้างขุนแผนว่ามันมีตั้งนานแล้วไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้นในปัจจุบัน อาจารย์สนใจมาก ให้ผมเขียนจนผมไปนำเสนอเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา ปรากฎว่ามีบทความของผมคนเดียวที่ผ่าน ที่เหลือไม่มีใครผ่านเลย เพราะการเขียนบทความวิชาการมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย แถมยังได้รับคำชมอีกว่า ดีมาก(อัลฮัมดุลิลละฮฺ) เลยครับ เพราะอาจารย์ให้ผมเอากลับมาแก้ไขเล็กน้อย แล้วเอาไปให้อาจารย์เพื่อนำตีพิมพ์ในวารสารของบัณฑิตวิทยาลัยขอ. ม.ทักษิณต่อไป วันนั้นผมบอกกับตัวเองว่า...ถ้าวันนั้นวันที่คณะได้ให้โอกาสผมแล้วผมไม่หยิบยืนสิ่งดีๆที่คณะมีให้ผม ผมก็คงอาจจะไม่มีวันนี้เช่นกัน ขอบคุณทุกคนที่ให้โอกาสผม ขอบคุณมหาวิทยาลัยอิสลามยะลาที่ยังคงมองเฝ้าดูผมและคอยช่วยเหลือผม ขอบคุณผู้บริหารคณะที่ให้โอกาสผมในหลายๆครั้ง แม้มันจะเป็นเพียงเสียงเล็กๆก็ตาม หลายคนเคยถามผมว่าผมจะไปจากที่นี่อีกไหม ผมคงตอบใครไม่ได้ตอนนี้ รู้แต่เพียงว่าจะทำยังไงให้สิ่งที่ผมคิดอยู่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเหลือมหาวิทยาลัยมากกว่านี้ คำว่ามหาวิทยาลัยมันยิ่งใหญ่นะครับ ผมไม่อยากเห็นการก้าวเดินที่ย่ำอยู่กับที่บางครั้งเราต้องก้าวกระโดดบ้างในบางครั้ง มันอาจเป็นเสียงเล็กๆที่อาจไม่ดังพอ ก็ไม่เป็นไร แค่ได้รู้ว่าในแต่ละวัน มหาวิทยาลัยของเรามีการพัฒนาขึ้นเท่านั้นพอ จริงไหมครับ (วัลลอฮฺอะลัม)
ความเห็น (2)
congratulations
ขอแสดงความยินดีกับบทความของอาจารย์ด้วยที่ ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารฯ ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ
บทพิสูจน์ความแกร่งแห่งเพชรแท้ ความแน่วแน่ที่จะไป....ให้ถึงฝัน
จะย่อท้อหวั่นไหวทำไมกัน
หวังและวันแห่งเส้นชัย......ไม่ไกลเกิน
สู้ๆ ครับ สู้ต่อไปครับอาจารย์
