ฉันเงียบ..ใช่ฉันโง่

เธอเข้าใจในสิ่งฉันเป็นใหม

ทำไมจะไม่รู้ว่าเธอมีเรื่องหลอกลวงปิดบังผ่านมานมนาน.......ก็เหมือนยังไม่เชื่อใจเหมือนเธอยังลังเลกับบางเรื่องราวที่ฉันก็ไม่เข้าใจ....ว่ามันคืออะไรใจมนุษย์ยากหยั่งถึงเชื่อว่าไม่ต้องเป็นผู้หญิงหรอกถึงเป็นผู้ชาย......ก็ยากเข้าใจโดยเฉพาะถ้าอีกฝ่ายไม่เปิดใจให้ค้นแล้วจะรู้ได้อย่างไร.......ในนั้นมีอะไรความสัมพันธ์นั้นเป้นเรื่องราวเปราะบางบาง.....อาจยิ่งกว่าแก้วกระจกรอยร้าว.......นำไปสู่รอยแตกเพราะสิ่งที่ประสานมันไว้เป็นเพียงนามธรรมที่จับต้องไม่ได้ความสันพันธ์จึงเป็นเรื่องพิเศษหากปล่อยวางเพียงชั่วครู่ยามทุกอย่าง...จะไม่เหมือนเดิมความจริงใจ  จริงจัง และไว้เนื้อเชื่อใจล้วนเป็นส่วนหนึ่งของความสัมพันธ์หากย่อหย่อนไปแม้เพียงข้อเดียว ทุกอย่าง......จะจบลงมีเพียงความปรารภนาดี ไม่อยากให้เธอต้องรู้สึกแย่รู้อะไรมา...ก็ปล่อยผ่านไปเหมือนไม่เคยเข้าหู...แกล้งโง่ไปอย่างนั้น เพราะอะไร..คนอย่างฉัน...ทำได้ทุกอย่างได้เพื่อเพื่อนคนที่ฉันรักฉันจริงใจ .....หากแม้ว่าเขาไม่จริงจังด้วย ก็ช่างปะไรแต่ที่เจ็บก็เพราะ ที่ฉันรู้เรื่องราวของเธอ ทำไมไม่ใช่จากปากของเธอซ้ำร้าย...คนที่รู้จากปากเธอ กลับเป็นไครที่เพิ่งเดินผ่านมาหากเจ็บ....ก็ได้แค่เจ็บเธอยังทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นฉันคนนี้นะหรือจะไปกล้า.....ทำร้ายน้ำใจไครก็ได้แต่ปล่อยผ่านและได้แต่หวังลึกๆไว้ว่าสักวัน..เธอจะบอกความจริงปิดบังอะไรไว้....นานแค่ใหนไม่เป็นไรเพียงเธอเอ่ยปากมา  ไม่จำเป็นต้องมีคำว่าขอโทษฉันคนนี่พร้อมจะลืมทุกอย่าง..เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ่นอยากจะเตือนเธอเอาไว้เป็นฉัน..ไม่เป็นไร หากทำร้ายคนอื่น ฉันไม่รู้ว่าเขาพร้อมอภัยให้เธอใหมเธออาจเคยทำร้ายไครโดยไม่รู้ตัวลองมองย้อนกลับไป แล้วค้นหาดูสิว่าเธอทำร้ายไครบ้าง ทั้งรู้และไม่รู้ตัวไม่เจอ...ก็ดี  แต่นั่น...แสดงว่าเธอลืมฉันคนที่เธอทำร้ายโดยไม่รู้ตัวเรื่องไม่สำคัญของเธอ...อาจสำคัญสำหรับไคร ระมัดระวังสักนิด...กับการตัดสินใจจำไว้นะ...เชื่อใจกัน สำคัญแค่ใหนเงียบ...ใช่ว่าโง่คนบางคนแค่ไม่อยากทำร้ายใจเธอในขณะที่บางคนไม่เงียบ...ทำร้ายเธอ..อาจจะตั้งใจหรอไม่ก็ได้ทั้งนั้นคิดดูดีดี...ที่ฉันไม่พูด“เงียบไป.....ใช่ว่าฉันโง่”