ฮัจย์...หนึ่งในวิถีแห่งศรัทธา (3) : เตรียมตัว
การเตรียมตัวไปทำฮัจย์ ณ เมืองเมกกะ ประเทศซาอุดิอารเบีย ค่อนข้างจะหลากหลายเรื่องพอสมควร เพราะเราต้องอยู่ที่โน่นเป็นเวลานาน ส่วนใหญ่ก็หนึ่งเดือนขึ้นไป ผู้เขียนอยู่ 45 วัน (4 ธค.49-20 มค.50) และสภาพอากาศก็ไม่เหมือนบ้านเรา อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว เราต้องพร้อมและตั้งรับให้ได้ทุกสถานการณ์ เพราะฉะนั้นเรื่องสุขภาพเป็นเรื่องสำคัญที่เราต้องใส่ใจอันดับต้นๆ โดยเฉพาะคนที่สุขภาพไม่เต็มร้อยตั้งแต่อยู่เมืองไทย ที่โน่นทุกวันเราต้องออกไปละหมาดที่มัสยิด และเบียดเสียดกับผู้คนจำนวนมาก เวลาพักผ่อนมีน้อย ถ้าหากที่พักอยู่ไกลจากมัสยิดด้วยละก็ ความเหนื่อยล้าในการใช้ชีวิตประจำวันจะเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ เพราะฉะนั้นก่อนไปเราควรเตรียมตัวด้วยการออกกำลังกาย ให้ร่างกายได้เคยชินกับการเดินเคยชินกับที่เราต้องทำกิจกรรมตลอด โดยปกติผู้เขียนก็วิ่งอยู่บ้าง แต่ไม่ค่อยสม่ำเสมอ แต่สามเดือนก่อนไปต้องคุมเข้มตัวเองพอสมควร
สำหรับการเตรียมของใช้ส่วนตัว ผู้เขียนใช้วิธีจดบันทึกไว้ก่อนที่จะจัดกระเป๋า เป็นประเภทๆ เช่น เครื่องแต่งกายมีกี่ชิ้นอะไรบ้าง ยามียาอะไรบ้าง เป็นต้น ในที่นี้จะกล่าวถึงเฉพาะข้าวของเครื่องใช้หลักๆที่นอกเหนือจากที่เราใช้เป็นประจำ หรืออาจจะหลงลืมได้ หรือผู้เขียนประสบปัญหามาแล้ว และของบางอย่างที่เรานึกไม่ถึงว่าควรจะต้องเตรียมไปด้วย
ชุดละหมาดควรมี 3-4 ชุดอย่างน้อย และควรมีสีอื่นที่ไม่ใช่สีขาวบ้าง เพราะตอนไปพักที่มีนา 7-8 วัน เราจะใช้กระเป๋าใบเล็กเท่านั้น (แซะห์แจกให้สองใบคือเล็กกับใหญ่) และไม่สะดวกในการซักมากๆ ถ้าเป็นสีเข้มก็แค่มลภาวะทางกลื่น(นิดหน่อย) แต่จะไม่มีมลภาวะทางสายตา เพราะห้องน้ำจะเต็มตลอด 24 ชม. ผู้เขียนกลับมาจากขว้างเสาหิน ตีสอง ยังต้องเข้าคิวเลย แต่ก็เป็นเฉพาะมักตับ(โซน)เท่านั้น เพราะมักตับของอินโดนีเซียซึ่งอยู่ติดกัน คนไม่ค่อยแน่นเหมือนของไทย เสื้อผ้าที่ใช้นอกจากชุดละหมาด ก็มีแค่ชุดลำลองที่ใส่อยู่ในที่พักเท่านั้น ชุดโปรด ชุดสวย ลูกเกยทั้งหลายไม่ต้องเอาไป เพราะตลอด 45 วัน ที่อยู่ที่โน่น ตอนออกจากที่พัก ผู้เขียนมีโอกาสใส่ชุดที่ไม่ใช่ชุดละหมาดแค่วันเดียวเอง คือตอนที่ไปเที่ยวทะเลแดง สำหรับชุดลำลองไปหาซื้อที่โน่นก็ดี มีให้เลือกหลากหลายใกล้ๆมัสยิด ราคาก็ไม่แพง อ้อ! ควรจะมีเสื้อหนาวไปด้วย เพราะทั้งๆที่อากาศหนาว (ที่มะดีนะห์) แต่หาซื้อเสื้อหนาวยาก ไม่ค่อยมีให้เลือก
กระเป๋าที่ใช้ในชีวิตประจำวันตอนออกไปมัสยิดควรเป็นแบบซีทรู เพราะตอนเข้ามัสยิดเขาจะตรวจกระเป๋าทุกครั้ง เราจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเปิดกระเป๋าให้ดู ขนาดของกระเป๋าก็พอที่จะบรรจุของใช้ที่จำเป็นในมัสยิด เช่น หนังสือหรือเอกสารที่ติดตัวไปอ่าน มือถือ แว่นตา ยาดม ผ้าเช็ดหน้าสองผืนเล็กๆ เช็ดหนึ่งผืน ถ่มน้ำลายสั่งขี้มูกหนึ่งผืน (ใช้ตอนไม่สบาย) ขวดน้ำเล็กๆ (เพราะคนแน่นมากถ้าหิวจะออกมาเอาน้ำกินยาก) และรองเท้าอีกหนึ่งคู่ กระเป๋าไม่ควรจะมีขนาดใหญ่ เพราะเวลาละหมาดจะไม่มีที่วาง ต้องวางไว้ข้างๆตัวตลอด รูปแบบควรเป็นแบบที่ถือได้กระชับหรือถ้าสะพายไหล่ สะพายหลังได้ยิ่งดี เพราะตอนตอวัฟ(เดินวนรอบหินดำ 7 รอบ)คนจะแน่นมาก ถ้าหลุดมือก็ทิ้งไปเลย โอกาสที่จะคว้ากลับคืนมีน้อยมาก และจะยิ่งพาลให้เสียพิธีอีกต่างหาก (ตอนตอวัฟห้ามหันหน้าหันหลัง ไหล่จะต้องตั้งฉากกับหินดำตลอดเวลา และห้ามเดินถอยหลัง)
รองเท้าที่ใช้ที่โน่นควรเป็นแบบกระชับไม่หลุดง่าย ถอดเข้าออกสะดวกรวดเร็ว เพราะเราต้องรีบให้ทันกลุ่ม ตอนเข้าหาที่นั่งในมัสยิด ไม่งั้นจะพลัดหลงกันได้ง่าย น้ำหนักควรบางเบา ไม่เปลืองพื้นที่ในการเก็บ ไม่หนาเทอะทะ เพราะตอนเราเข้ามัสยิดต้องถอดใส่กระเป๋าและพกติดตัวตลอดเวลาที่อยู่ในมัสยิด ควรมีถุงใส่รองเท้าโดยเฉพาะ
ถุงเท้าโดยเฉพาะผู้หญิงทุกคนจำเป็นต้องมี เพราะตอนไปละหมาดเราจะไม่ใช้โสร่งเหมือนบ้านเรา แต่จะใช้เป็นกางเกงหรือกระโปรงแทน แล้วก็ใส่ถุงเท้าเพื่อปกปิดร่างกาย ควรมีถุงเท้ายาวสำหรับกันหนาวด้วยเพราะผู้เขียนติดไปด้วย 3 คู่ ใช้คุ้มมากเลยตอนอยู่ที่มะดีนะห์
เสื่อที่พับเก็บได้สะดวก จำเป็นต้องใช้ที่มีนา ทุ่งอารอฟะห์และมุชดะลิฟะห์ แต่ที่มีนาอากาศหนาวควรมีผ้าห่มไปด้วย ดังนั้นทางที่ดีผู้เขียนเสนอให้ใช้ถุงนอนเพราะใช้ห่มก็ได้ปูนั่งก็ดี ใช้ได้ทั้งสองประสงค์
นอกจากนี้ก็มีแว่นตากันแดด หมวกปีกกว้างสำหรับกันแดด หน้ากาก (Mask) สำหรับกันฝุ่น กันการติดเชื้อระบบทางเดินหายใจ ครามสำหรับใช้กับชุดละหมาด น้ำยาปรับผ้านุ่ม เพราะซักบ่อยและน้ำจะกระด้าง ผู้เขียนหาซื้อไม่ได้เลยจนกลับ ไม้แขวนเสื้อ ผู้เขียนซื้อที่โน่นโหลละ 80 บาท (แพงมาก) ของกินที่ผู้เขียนเอาไปแล้ว เรียกหากันบ่อยคือขิงซองหรือขิงผง เพราะอากาศหนาวกินน้ำขิงแล้วสดชื่นอย่าบอกใคร ถ้าคนที่ไม่กินเนื้อ ควรพกน้ำพริกเผาไปด้วยเพราะอาหารส่วนใหญ่จะเป็นเนื้อและไก่ พวกเข็มเย็บผ้า ด้าย กรรไกรเล็กๆสำหรับตะฮัลโหลน(ตัดผมนิดหนึ่งตอนเสร็จพิธี) ไฟฉายใช้ตอนเก็บลูกหินที่มุชดะลิฟะห์ แก้วน้ำส่วนตัว ที่ตัดเล็บ เชือกทำราวตากผ้าส่วนตัว(ผูกกับขาเตียง)สำหรับ Underwear ถุงพลาสติกเผื่อเมารถ เครื่องคิดเลข ผู้เขียนค่อนข้างแปลกกว่าชาวบ้านตรงที่ต้องเตรียมข้าวสารไปเองเพราะกินไม่เหมือนใคร คือกินข้าวกล้อง ต้องเอาหม้อหุงข้าวไปด้วย แต่ก็ฝากไปกับสัมภาระของแซะห์ไม่ต้องถือเอง
สำหรับการเตรียมตัวเรื่องความรู้ วิชาการด้านศาสนาที่จำเป็น โดยปกติแซะห์จะติวเข้มให้อยู่แล้ว สำหรับผู้เขียนก่อนไปสองเดือนแซะห์จะนัดติวทุกวันเสาร์ ครั้งละประมาณสองชั่วโมง และก่อนไปทางการเขาก็เรียกประชุมชี้แจงและสาธิตการปฏิบัติศาสนกิจที่ควรต้องทราบให้อีกด้วย
ความเห็น (3)
เขียนได้ละเอียดดี มีประโยชน์มาก แซะห์์แนะนำยังไม่ละเอียดเท่านี้ ขอบคุณมากๆ
ขอบคุณค่ะทำให้ได้รับความรู้ต่าง ๆ มากมายเลย
อ่านแล้วมีความรู้มาก ขอขอบคุณค่ะ