พลัดถิ่นที่สถานีรถไฟอุบลราชธานี(อำเภอวารินชำราบ)
หายไปนานเพราะวุ่นวายอยู่กับชีวิตรูทีน จนถูกตำหนิ วันก่อนก็ได้เข้ามาแต่มีอุบัติเหตุ ทำให้งานที่เขียนยาวเหยียดหายซะงั้นแหละ ควรเซ็งมั๊ย (ถามหาความชอบธรรม) อีกประการที่หายไปเพราะต้องกลับบ้านไปเยี่ยมบุพการี หลังจากประหยัดค่ารถไฟ+อื่นๆ ประมาณ 2พันบาทมาได้สองเดือน จึงเป็นที่มาของบันทึกนี้
ระหว่างรอรถไฟกลับกรุงเทพฯได้พบปะพูดคุยกับสุภาพสตรีชาวตระการพืชผล เธอเล่าให้ฟังอย่างมีไมตรีจิตแบบอุบลว่า ส่งลูกสาวไปเรียนกรุงเทพที่มหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งมีค่าใช้จ่ายในปีที่ผ่านมากว่า 6หมื่นบาท ทั้งที่ลูกสาวก็สอบได้มออุบล แต่เนื่องจากเชื่อนักการเมืองท้องถิ่นว่า ไปเรียนฟรี จึงส่งลูกไปเรียนม.เอกชนที่ว่า ซึ่งก้ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร (ความเห็นของผู้เขียน : โปรดใช้วิจารณญานในการเชื่อ) พอไปจริงๆ แม่ที่เป็นแม่ค้าขายของได้วันละ 5-6พันบาทก็ต้องกัดฟันส่งเงินไปให้ลูก ความจริงเธอก็ไม่ใช่คนไม่มีสตางค์ แต่ก็คงจะอดหวั่นใจไม่ได้ว่า ถ้าเศรษฐกิจยังลุ่มๆดอนๆเช่นนี้ ปีหน้าจะเอาชีวิตรอดอย่างไรกระมัง
การเขียนครั้งนี้ไม่สามารถคงอรรถรสแบบครั้งก่อนได้ แต่ก็อยากจะบันทึกไว้ เผื่อใครอ่านเจอจะได้เก็บไปเล่าให้กันฟังเป็นอุทาหรณ์ว่า ของฟรีไม่มีในโลก อยู่ที่ว่าเราจะจ่ายเป็นอะไรมากกว่า บ่อยครั้งที่เราจะต้องจ่ายเป็นน้ำตาเพื่อตอบแทนน้ำใจที่หวังดีแต่ประสงค์ร้ายหรือเปล่า (ไม่ทราบ) รัฐธรรมนูญใหม่จะช่วยได้มั๊ยนี่
มีอีกนิดนึง มีน้องคนหนึ่งเพิ่งย้ายมาจากมหาลัยเอกชนในภาคอีสาน ปรากฏว่าใช้อาจารย์ไปเดินขายที่นั่งเรียนในมหาลัย ทำให้อาจารย์ไม่มีเวลาเตรียมตัวสอน แถมเวลาโฆษณาก็ไม่พูดชัดเจนว่าเรียนจบแล้วจะได้วุฒิอะไร พูดคลุมๆเครือๆให้เข้าใจว่าเป็นนิติศาสตร์บัณฑิต พอเอาเข้าจริงกลายเป็นศิลปศาสตรบัณฑิต(กฎหมาย) อะไรทำนองนี้หรือประมาณนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าฝ่ายดูแลของภาครัฐจะรู้มั๊ยนี่ แต่ขอให้ไม่รู้นะ เพราะจะได้ไม่ต้องโดน 157 ยอดฮิต เมื่อตอนซัมเมอร์ไปดูงานสอนของอาจารย์ที่แสนดี ก็ไปเจอลูกศิษย์ของท่านขายยาอยู่ในร้านยาในห้าง แต่นักศึกษาก็น่ารักมาก ทักอาจารย์ด้วยความดีใจ และแนะนำตัวว่าเคยเรียนกับอาจารย์ที่มหาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในภาคอีสาน(อีกแล้วครับท่าน) ยืนคุยกันสองสามนาน ได้ความว่ากำลังสอบเนติอยู่ ก็เลยพอจะทำให้ครูบาอาจารย์หายใจได้ทั่วท้องขึ้น แต่ก็ทำให้อาจารย์ได้เก็บมาไว้ขู่นักศึกษารุ่นปัจจุบันว่า ถ้าไม่ขยัน ไม่มีสมอง(ไม่ฉลาด) พวกเธอก็ต้องไปขายยา (ซะ) เราฟังแล้วก็ขำๆเหมือนกัน เพราะก็ไม่แน่เหมือนกัน วันนึงเราเกิดเซ้งๆขึ้นมาอาจลุกไปขายกาแฟบ้างก็ได้ แต่ก็คงต่างจากนักศึกษาที่เพิ่งจบ ชีวิตยังเพิ่งจะเริ่มต้น ยังมีฮันนีมูนพีเรียดได้อีกหลายเพลา หากต้องเริ่มวิชาชีพด้วยการเป็นลูกจ้างร้านขายยาก็อาจจะลำบากสำหรับพวกเธอที่จะยูเทริน์ไปประกอบวิชาชีพกฎหมายต่อไป
ก่อนจบคงต้องออกตัวไว้ก่อนว่า เราสองคนไม่ได้รังเกียจอาชีพสุจริตของลูกศิษย์ท่านนี้ แต่ใครก็ตามที่เคยมีเพื่อนเป็นนักศึกษากฎหมายก็คงรู้ดีว่าพวกเราเรียนหนังสือหนักไม่แพ้นักศึกษาแพทย์ แต่ชะตากรรมของพวกเราต่างกันมาก เพราะเราไม่มีรายได้จากการฝึกงานเป็นทนายความในปีแรกๆ ดังนั้นบัณฑิตทางนิติศาสตร์ของเราจึงต้องตะเกียกตะกายไปทำงานอย่างอื่นก่อน (บางคนขับแท็กซี่แล้วก็สอบเนติไปด้วย เท่ห์มั๊ย) และจำนวนมากก็ไปแล้วไปเลย ถ้าจะนับว่าเป็นความสูญเสียของประเทศชาติก็คงจะไม่เกินเลยไป ดังนั้นในฐานะครูสอนกฎหมาย เราก็ไม่อยากให้ลูกศิษย์ซัฟเฟอร์เกินไป จึงต้องบอกแกมขู่ว่าวิธีเดียวที่นักศึกษาจะช่วยตัวเองได้คือ ต้องเรียนให้เก่ง ให้บ้ากันไปข้างหนึ่ง แต่ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะช่วยลูกศิษย์ได้มากกว่านี้อย่างไร นี่อาจจะเป็นชะตากรรมของวิชาชีพนี้ก็ได้
เฮ้อ! เขียนไปเขียนมาไหงกลายเป็นบ้องกัญชาไปซะได้!!!
ความเห็น (4)
ตุ๊กที่รัก
เราจึงต้องทำงานหนัก เวลาสอน แล้วเห็นเจ้าตัวน้อยคิดเป็นแล้ว หัวใจก็พองขึ้นเล็กๆ ทีเดียว ถ้าเห็นพวกเขาเขียนเป็น ก็จะดีขึ้นมาก
บอกกันเถอะ เขียนละ ๕ บรรทัด ยังดีกว่า เขียนเดือนละ ๒๐ บรรทัด
ถ้าจะสอนลูกศิษย์ ครูเองก็ต้องทำก่อนนะคะ
archanwell
โอเคค่ะ จะพยายาม
อยากให้สร้างสถานีรถไฟที่อ.วารินชำราบต่อไปถึงอ.เมืองอุบลราชธานีสร้างไปให้ถึง อ.โขงเจียมที่ผาแต้มเป็นสถานีรถไฟ
อาจารย์ตุ๊ก
เมล์นี้มาได้ไงนะ แต่เห็นด้วยมากๆ เมื่อวานก่อนโดนตร.ทางหลวงเรียนกเตือนว่า ขับรถใช้ความเร็วเกินไปนะครับ คุณตร.ผู้น่ารักเตือนสองหนแล้วก็ปล่อยมา ความจริงเราไม่เคยมีประวัติพรรค์นี้หรอก มีแต่ขับช้าเป็นเต่า ที่ท้าวความถึงก็เพราะถนนดีมากระหว่างระยองไปบ้านบึง ทำให้รถวิ่งดีมาก จนไม่รู้สึกว่าเร็ว ดังนั้นทางรถไฟก็น่าทำได้เหมือนกันนะคะ Pee. อยากให้ทำทางรถไฟไปทั่วประเทศเลย เพราะจะเป็นประโยชน์แก่คนรากหญ้ามาก อย่างกาฬสินธ์ก็ยังไม่มีทางรถไฟ ใครจะเชื่อนะ
คนอีสานคงต้องรออีกนิดนะ
คนกรุงเทพฯเอาใจช่วย
อ.ตุ๊ก