เสาร์และอาทิตย์ที่ 16 - 17 มิถุนายน 2550 ที่เพิ่งผ่านพ้นมาสดๆ ร้อนๆ มหาวิทยาลัยนเรศวรของเรา ซึ่งประกอบไปด้วยคณาจารย์และเจ้าหน้าที่ทั้งหมด 74 ชีวิต ได้เดินทางไปให้บริการวิชาการแก่สังคมที่ โรงเรียนบ้านรวมทรัพย์ ตำบลภูน้ำหยด อำเภอวิเชียรบุรี จังหวัดเพชรบูรณ์
ในระหว่างการให้บริการ มีคุณยายท่านหนึ่งมารอรับบริการจากคณะแพทยศาสตร์ เมื่อคุณยายรับบริการเสร็จแล้ว ช่วงพักกลางวันทางหมู่บ้านมีการนำอาหารกลางวันมาเลี้ยงผู้มารับบริการทุกๆ ท่านด้วย โดยเน้นหลักการของข้าวหม้อแกงหม้อ ช่วยกันออก ช่วยกันทาน ช่วงนี้เองที่ดิฉันได้มีโอกาสสังเกตที่รองเท้าของคุณยาย
ที่ตัวรองเท้า คุณยายจะผูกเชือกให้สามารถรัดส้นเท้าไว้ได้ด้วย ผูกโยงจากด้านกลางของรองเท้ามายังด้านหลัง คุณยายบอกว่าการทำแบบนี้จะทำให้คุณยายเดินได้ถนัดขึ้น แถมการทำก็ไม่ยากอีกด้วย ใช้อุปกรณ์พื้นบ้านธรรมดาๆ ก็สามารถออกแบบรองเท้าแบบนี้ได้แล้ว และที่สำคัญก็คือ คุณยายบอกว่า "รองเท้าของยาย ทำง่ายๆ ลูก ราคาไม่แพง แบบที่เห็นนั่นแหละหลาน"
ดิฉันอมยิ้ม....อย่างอิ่มใจ พลางเหลือบมามองดูรองเท้าที่ตัวสวมอยู่ จำได้ว่าซื้อมาจากห้างแห่งหนึ่งราคาไม่แพงมากนักแต่ก็ไม่ถูกเท่าที่ควร ความละอายใจเกิดขึ้นทันทีค่ะ
ขอบคุณคำสอนเล็กๆ ของคุณยาย ที่ทำให้ดิฉันรับรู้ว่า ตัวเองยังวางตัวห่างไกลจากคำว่า "ความพอเพียง" อยู่มากทีเดียว
.
สวัสดีครับคุณวิภา ที่อีสานแถวบ้านผม เรียกว่า "เกิบขาด รัดส้น" ครับ
เสียดายไม่เห็นร้องเท้าอีกข้างขวาของคุณยายนะครับ
คงสนุกกับการทำงานนะครับ ได้ออกต่างจังหวัดบ่อยๆในแถบภาคเหนือ
เป็นกำลังใจให้ค่ะแล้วจะเอาของไปร่วมบริจาคด้วยนะคะ