ปรัชญาผ้าขี้ริ้ว

>ผ้าขี้ริ้วยอมสกปรกเพื่อให้สิ่งอื่นสะอาด
>เสน่ห์ของคนอยู่ที่ยอมลำบากเพื่อให้ผู้อื่นเป็นสุข
>พ่อแม่ยอมเหนื่อยเพื่อให้ลูกหลานอยู่สุขสบาย
>ความสุขแท้ของคนคือการได้ยืนแอบยิ้ม อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของผู้อื่น
>ผ้าขี้ริ้วดูดซับความสกปรกได้ แต่ก็สลัดความสกปรกออกจากตัวได้ตลอดเวลา
>เสน่ห์ของคนอยู่ที่รู้ตัวเองว่าสกปรก ถึงเวลาต้องชำระล้างแล้ว
>มิใช่อมความสกปรกไว้แล้ว แกล้งบอกว่าตนเองสะอาด
>ผ้าขี้ริ้วเป็นผ้าที่สะอาดที่สุด ในขณะที่คนมองว่าสกปรกที่สุด
>เหมือนคนที่ฝึกหัดขัดเกลาตนเอง รู้จักถ่อมตนและอ่อนโยน
>ไม่โอหังอวดดีให้เป็นที่รังเกียจหมั่นไส้ของคนอื่น
>เขาจะเป็นคนที่มีคุณค่า ไม่ว่าจะมาจากสกุลใด การศึกษามากหรือน้อยก็ตาม
>เป็นผู้ใฝ่รู้แต่ไม่อวดดี เหมือนผ้าขี้ริ้วห่อทอง
>ผ้าขี้ริ้วถึงจะเป็นผ้าไม่มีราคา แต่มีคุณค่ายิ่งใหญ่ได้
>เหมือนคนที่พยายามทำตนให้มีคุณค่า ด้วยการทำงานมิใช่ด้วยการประจบ
>ทำตนให้มีประโยชน์ ให้มีค่า ไม่ใช่งอมืองอเท้า
น้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาชะตาชีวิต
>ต้องสร้างกำลังใจให้ตนเองอย่ารอคอยจากคนอื่น
>ผ้าขี้ริ้วไม่เกี่ยงงอนว่าจะถูกใช้เช็ดถูอะไร เหมือนคนที่ยอมตัวอาสาทำงานที่ได้รับมอบหมาย โดยไม่ปริปากบ่น
>รู้จักอาสาคน อาสาทำงาน ต้องตั้งใจทำงานโดยไม่เกี่ยงงอน ไม่ว่าจะเป็นงานใด ๆ ก็ตาม
>คนที่ตกงานเพราะไม่ยอมทำงาน
>ผ้าขี้ริ้วยอมให้ถูกใช้งานในที่สกปรกที่สุด
>เหมือนคนที่ยอมทำในสิ่งที่คนทั้งหลายรังเกียจ
ที่เขาเห็นว่าเป็นงานชั้นต่ำ
>แต่ก็ตั้งใจทำให้เป็นของมีค่าขึ้นมาได้ หรือยินดีในการบริการ
>เหมือนคนที่อิ่มเอิบเมื่อได้บริการรับใช้คนอื่น รับใช้สังคม
>ดีใจเมื่อคนยินดีมาใช้บริการความรู้ ความสามารถของตน
>และยินดีที่ได้เสนอตัวเข้าไปบริการมากกว่าเข้าไปบริหาร
>ผ้าขี้ริ้วพอใจที่ได้อยู่เบื้องหลังความสะอาด
>เหมือนคนควรพอใจที่ได้อยู่เบื้องหลัง ความสำเร็จของคนอื่น
>ต้องมีความพอใจที่จะทำงานปิดทองหลังพระ เป็นนายอินหรือนางอิน
>ผู้ปิดทองหลังพระ มีความสุขและภูมิใจที่ได้มอบความสำเร็จให้คนอื่น
>มีมากที่ผู้น้อยบางคน ทำงานแล้วทำให้ผู้ใหญ่เล็กลง ขณะที่ตัวเองโตขึ้น
>ผ้าขี้ริ้วทนทานต่อการขัดถูซักล้างไม่เปราะบาง
>เหมือนคนที่มีความอดทน ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคปัญหา
>แม้จะเหน็ดเหนื่อยเพียงใดก็อดทนได้
>เพื่อให้สำเร็จ
>ประโยชน์สุขแก่ผู้อื่น มีจิตใจหนักแน่นไม่เปราะบางหักง่าย
>คือไม่เป็นคนทุกข์ง่ายใจเบา แต่นิ่งและหนักแน่นคงดุจแผ่นดิน
>ผ้าขี้ริ้วแม้จะถูกมองว่าเป็นผ้าขี้ริ้ว แต่ไม่ทำตัวให้ขี้เหร่
>เหมือนคนที่รู้ตัวเองว่า กำลังถูกกินปรามาสสบประมาท
จะต้องตั้งใจเอาชนะอุปสรรค
>ครั้งนั้นให้ได้
>ไม่พ่ายแพ้ต่อคำปรามาสของผู้อื่น
>รู้ตัวตลอดเวลาว่ากำลังทำอะไรและมีกำลังใจในสิ่งนั้น
>มองเห็นคุณค่าจากสิ่งที่คนทั้งหลายมองว่าไร้ค่า
>เมื่อมีปัญหาให้หัดมองสองด้านเสมอ
>ผ้าขี้ริ้วมีเสน่ห์เพราะยอมสัมผัสกับสิ่งสกปรก
>ชีวิตของคนเราก็เช่นกัน หากทนความทุกข์ยากลำบาก
>ยอมสัมผัสกับงานที่ต่ำต้อยได้ก็จะมีเสน่ห์ และมีความหมาย
>ทุกคนจึงควรพากเพียรพยายามสร้างเสน่ห์ให้กับชีวิต
>อย่างที่ผ้าขี้ริ้วสร้างเสน่ห์ให้กับตนเอง
>คุณเห็นด้วยไหม
ที่ว่าเราต้องทำตัวเองให้มีคุณค่าและมองเห็นค่าของตัวเองก่อน
>แล้วเราจะไม่รู้สึกท้อแท้หมดหวัง
*** ได้รับมาทางเมล์ครับ ลิขสิทธ์เป็นของท่านผู้เขียนนะครับ ผมเพียงแค่นำมาเสนอต่อเท่านั้น ***