กำลังใจของครู

 นี่เป็นสัปดาห์ที่สองของการฝึกภาคปฏิบัติวิชา การพยาบาลบุคคลที่มีปัญหาทางจิตค่ะ ซึ่งสัปดาห์ที่แล้วเราใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับ Orientation และการลงไปในชุมชนเพื่อเรียนรู้งานสุขภาพจิตชุมชน รวมทั้ง"กิจกรรมเตรียมความพร้อมฯ" (ซึ่งฉันจะหาโอกาสเขียนถึงในวันหน้านะคะ) นั่นก็เลยเป็นเหตุให้เรามีเวลาอยู่ใน ward แค่ 1 วันก่อนที่จะกลับไปอีกครั้งในวันนี้

การพบกับผู้ป่วยเป็นครั้งที่สอง ทำให้นักศึกษาของฉันสดชื่น สดใสขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด จากวันแรกที่ได้เจอกับ case และการพูดคุยกันครั้งแรกที่"แทบจะไม่ได้อะไร" ทำให้เด็กๆค่อนข้างกังวลพอสมควร ฉันบอกพวกเขาว่า ไม่แปลกหรอก นึกถึงตัวเราเองสิ อยู่ดีๆจะบอกเล่าเรื่องราวของตัวเองเสียหมดไส้หมดพุงตั้งแต่การพบกันครั้งแรกเลยหรือ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมันก็อยู่ที่ท่าทีของคนที่เข้ามาพูดคุยด้วยเหมือนกันว่า เป็นมิตรแค่ไหน น่าไว้ใจแค่ไหน ที่สำคัญการเตรียมตัวที่ดีก็จะทำให้เรามีโอกาสเข้าถึงผู้ป่วยได้มากขึ้น ครั้งนั้นเด็กๆพยักหน้ากันหงึกหงัก ยิ้มออกมาได้หน่อยนึง แต่ก็ยังแอบตาละห้อยอยู่ดี มาวันนี้พวกเขาตาเป็นประกาย(ใสปิ๊ง)พร้อมกับคำบอกเล่าว่า พวกเขา(เริ่ม)ประสบความสำเร็จในการสร้างสัมพันธภาพแล้ว แต่ก็ยังมีบางสถานการณ์ที่เด็กๆยังไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรดี จึงมักจะมีคำถามอยู่ตลอดเวลาที่เราได้มีโอกาสพูดคุยกัน และฉันก็ชอบที่จะตอบหรือพูดคุยแลกเปลี่ยนกับพวกเขาด้วยค่ะ

ฉันอยากบอกว่า ในชีวิตความเป็นครูของฉัน กำลังใจมันอยู่ตรงนี้ค่ะ(อยากให้คนเป็นนักเรียนทั้งหลายเข้ามาอ่านจังเลย) มันเกิดจากการเห็นลูกศิษย์สนใจใฝ่รู้ ไม่ละความพยายามที่จะสอบถามหรือค้นคว้า ไม่เกี่ยงงอนที่จะปรับปรุงแก้ไข และแสดงความกระตือรือร้นอยู่เสมอ ฉันจึงชอบขึ้น ward ชอบสอน ชอบที่จะใกล้ชิดพวกเขา และเต็มใจที่จะถ่ายทอดวิทยายุทธิ์ทุกกระบวนท่าให้พวกเขา

หลายครั้งที่ฉันท้อ เพราะอะไรๆที่สุมรุมเข้ามา จนอยากจะปลีกตัวไปเสียให้ไกลๆ แต่ความสุขจากการได้ทำหน้าที่ครู มันก็คอยฉุดรั้งฉันไว้ทุกที...แม้ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหนก็ตาม

[ก้อนหินละเมอ]

ถึงไม่ได้เป็นคุณครู ก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ