ความตายที่(ควรจะ)ภาคภูมิใจ

ห่างหายไปนานด้วยเหตุผลส่วนตัวใจหนึ่งอยากจะเอามาบอกเล่าให้เพื่อนฟังแต่อีกใจหนึ่งเราน่าจะนำเสนอสิ่งที่ดีๆ  คิดไม่ตกว่าบอกดีหรือเปล่า  จริงๆแล้วช่วงที่ผ่านมาซัก 2 อาทิตย์  เพื่อนเก่าที่คอยติดตามความเคลื่อนไหวของบ้านในเหมืองและของสาวอยู่นั้นได้เข้ามาให้กำลังใจและส่งอีเมลมาถามโดยตรงหลายคนเหลือเกิน  จริงๆแล้วตั้งใจว่าอาทิตย์นี้อย่างไรเสียก็ต้องเข้ามาเขียนบันทึกแน่นอน  แต่แล้วการตัดสินใจก็มาถึงโดยไม่สามารถผัดวันประกันพรุ่งได้อีกเลยเมื่อได้รับข่าว  NGO  นักอนุรักษ์  จังหวัดชุมพรถูกสอยร่วงไปอีก  1  ศพ  ความรู้สึกวูบแรก  ใจหาย  ท้อแท้  และสิ้นหวัง  แต่เมื่อนั่งทบทวนความรู้สึกของตนเองว่า  แล้วที่ตนเองทำอยู่นะเป็นอย่างไรแล้วย้อนไปที่คำถามซึ่งโดนถามมาตลอดแม้กระทั้งครั้งสุดท้ายครั้งที่ไปเป็นวิทยากรการต่อสู้เพื่อชนะยาเสพติดของกรมพัฒนาชุมชน  ซึ่งครั้งนั้นและทุกครั้งที่สาวจะตอบว่า  "มีใครบ้างที่เกิดมาแล้วไม่ตาย  มีใครบ้างที่ตายแล้วมีธงชาติคลุมศพ  มีใครบ้างที่ตายแล้วไม่มีแม้กระทั่งธงชาติคลุมร่าง  แค่ตายแล้วมีลูกหลาน  คนในครอบครัว  คนในชุมชนและสังคมบางส่วนที่กล่าวขวัญถึงด้วยความภาคภูมิใจ ก็คงพอแล้ว"  เพราะการทำสิ่งดีๆให้กับสังคมย่อมขัดขวางผลประโยชน์ของบางคนอยู่แล้ว  ฉะนั้นอะไรจะเกิดก็ขอให้เกิดเถอะ  สำหรับวันนี้เป็นวันของ  คุณไม  น้อยนารายณ์  เราก็ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัว  และขอคารวะให้กับผู้ทำความดีเพื่อปกป้องทรัพยากรของชาติคนนี้ด้วย  แล้วพรุ่งนี้หรือวันต่อๆไปจะเป็นวันของใคร  ช่วยตอบที
                                                           ด้วยจิตคารวะ