อนุทิน 3623

บางครั้งการคาดหวังกับบางสิ่งบางอย่าง บางคน มากเกินไป ก็ทำให้จิตใจหม่นหมอง...ไปได้อย่างน่าแปลกใจ

เรามักคาดหวังกับคนรอบข้าง สิ่งรอบตัว และแม้คาดหวังกับตัวเองต่าง ๆ นา ๆ  ..น่าจะ...รู้นะว่าฉันคิดอย่างไร ทำไมไม่เข้าใจ ไม่อาทร ไม่ใส่ใจต่อความคิดของฉันบ้างเลยหนอ เธออยากคิด อยากพูด อยากทำอะไร เธอก็ทำตามใจ เพราะฉันไม่เคยขัด งอนง้อ ยอมรับ ให้อภัยเธอตลอดไม่มีข้อแม้ ..ทำไมเราจึงคิด คาดหวังเช่นนั้นนะ โง่งมงาย ไม่อยู่กับร่องกับรอยเสียจริงเลย ..สารพัดสารพันที่เราจะต้องคาดหวังกับคนอื่นและตัวเอง

เราควรรักคนอื่นอย่างที่คนนั้นเป็นตัวเขา ไม่เพียงหวังว่าเราอาทรเขาขนาดนั้นแล้ว เขาควรเข้าใจและอาทรเราบ้าง...สักนิดหนึ่ง..

เราควรรักตัวเองอย่างที่เราเป็น ยอมรับตัวเอง อย่าหลอกตัวเอง ซื่อสัตย์กับตนเอง กล้าหาญที่จะยอมรับ

จะหลอกใครคงไม่ยากนักหรอก เพราะเราหลอกกันอยู่ทุกวัน เวลา นาที แต่การหลอกตัวเองนั้น จะทำได้นานสักเท่าใดกัน

จิตวิญญาณอันเปล่ากลวง มันร้องเรียก โหยหา ... ก็ยังไม่รู้ได้ว่าเมื่อไหร่มันจะเติมเต็มสักที

นักรบต้องอดทน ต้องเจ็บปวด ต้องเปราะบาง ต้อง...อะไรอีกมากมายเหลือเกิน  บางครั้งไม่อยากเป็นแล้วนักรบ...แต่เราเลือกเองนี่นา...เราเลือกเอง

เราต้องยอมรับมัน...สมรภูมิชีวิต...ดูโดดเดี่ยวจัง....