อนุทิน 130999
subah
เขียนเมื่อ
นานมากที่ห่างหายจากที่นี่ นึกถึงตลอดแต่ไม่มีโอกาสเข้ามา วันนี้มีเวลาตื่นเช้าเพราะต้องไปทำงาน วันนี้ตื่นมาจากความรู้สึกมึนๆ ง่วงๆ เสียงนาฬิกาปลุกบวกกับเสียงคนข้างๆบอกตื่นได้แล้ว อย่าดื้อ เดี๋ยวไปทำงานสาย อิดออดอยู่เล็กน้อยรีบพรวดออกจากเตียงอาบน้ำแต่งตัว เดินออกมารอรถ มองนาฬิกาเกือบสาย ตีห้ายี่สิบใช่อีกไม่กี่นาทีรถก็มาแล้ว ระหว่่างรอรถเจอเพื่อนบ้านคนนึงมายืนรอรถ จุดหมายต่างกันจุดประสงค์เดียวกัน ทำงานหาเลี้ยงครอบครัวเหมือนกัน คุยกันเล็กน้อยเรื่องราวประสาคนทำมาหากินเหมือนกัน รถจอดสองคนต่างวัยต่างขึ้นรถเพื่อไปทำหน้าที่ของตนเอง ขณะที่อีกหลายชีวิตยังหลับไหล
หลังจากขึ้นรถต่างแยกย้ายหามุมของตัวเอง ระยะเวลาสองชั่วโมงมันมากพอให้เรามีเวลาอยู่กับตัวเอง เสียงเพลงเพราะๆบนรถ อากาศกำลังเย็นสบายจากแอร์ในรถ ถ้าเป็นวันอื่นๆ คงหลับสบายจนถึงจุดหมาจย แต่สำหรับวันนี้ไม่ใช่ มองสองข้างทางเต็มไปด้วยป่าหมอก คิดไปถึงคนที่อยู่บนยอดภู คงหนาวจนเหน็บ แต่ยังไงก็ตาม มันคือชีวิต คือเรื่องราวที่ทุกชีวิตต้องเผชิญกับมัน เรื่องราวที่แตกต่าง ธรรมชาติให้มาแต่ละที่ทางต่างกัน มันไม่ใช่อุปสรรคของการทำงาน
เมื่ออชีวิตยังไม่สิ้นต้องดิ้นต่อไป บางครั้งเหนื่อย หลายครั้งท้อ เคยคิดว่าชีวิตเราเหนื่อยเหลือเกิน แต่มองไปรอบข้างมีคนที่หนักหนากว่าเราอีกมาก เขายังอยู๋ได้ แล้วทำไมเราจะอยู่ไม่ได้ เหนื่อยก็พักบ้าง ปล่อยไปบ้างบางอย่างอย่ายึดติด บางครั้งภาระที่เราคิดว่ามันเป็นตัวผูกเรา จริงๆมันอาจต้องการการผ่อนบ้าง อะไรที่่มันตึงเกินมันต้องมีการผ่อน ช้าๆ ไม่ต้องรีบ ชีวิตยังต้องการเวลาที่สวยงามบ้าง มองไปสองข้างทางยังมีสิางสวยงามให้เราได้มองเห็น ได้ไปสัมผัสกับมัน ให้เวลากับตัวเองนะ
วันนี้ลงจากรถคันนี้ไปแล้ว ไม่ว่าต้องเจอกับอะไร จะนำความเหนื่อยล้า ยุ่งยากใจมาให้กับเราแค่ไหน เราต้องไม่ไปยุ่งยากใจไปกับมัน ปล่อยให้เป็นไปตามทาง ทุกอย่างมันมีคำตอบอยู่แล้ว ขอแค่ให้เรามีสติที่จะทำวันนี้ และทุกๆวันให้ดีที่สุดก็น่าจะเพียงพอ
มาได้ครึ่งทางแล้ว มองไปสองข้างทางยังสวยงามยังคงมีหมอกปกคลุม ขอให้มีความสุขกับอีกวันของชีวิต
ความเห็น (2)
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ พวกเราชาวพยาบาล ดูแลสุขภาพกายและใจไปพร้อมกัน
ขอบคุณนะคะทุกท่าน ในเวลาที่เราเคว้งคว้าง อย่างน้อยยังมีตัวเรา และคนข้างเคียงคอยให้กำลังใจกันและกัน คิดถึงพี่กระติกเสมอนะคะ ดูแลสุขภาพนะคะ