อนุทิน 126389
subah
เขียนเมื่อวันนี้ เราทำงานในวันหยุดของคนอื่นแต่สำหรับพวกเราแล้วมันคือเวลาทำงานที่แสนจะปกติ ชินแล้วกับการทำงานแบบนี้ หยุดเวลาเขาทำงาน ทำเวลาเขาหยุด เราคิดว่า20ปีที่ผ่านมาเราได้อะไรมากมายกับงานที่ทำ เจอมามากทั้งสนุก เฮฮา เศร้าสุขเคล้ากันไป
ไม่เหนื่อยหรอกนะ ถ้าทำงานกับคนที่ทำงานจริงๆ คิดว่างานคืองาน แต่มักจะเหนื่อยใจทุกครั้งที่ร่วมงานกับคนที่ชอบเอาเปรียบ เอาน่ามันคงต้องมีบ้างคนเรามันมีหลายแบบ เราเลือกไม่ได้หรอกว่าเราต้องเจอกับอะไรบ้างในแต่ละวัน
วันนี้ดราโชคดีที่เราได้ร่วมงานกับคนที่น่ารัก มีน้ำใจช่วยเหลือกัน ขอบคุณผู้ร่วมงานที่น่ารักทุกคน ที่ทำให้วันนี้เป็นอีกวันที่เราร่วมกันทำงานเพื่อให้ผู้รับบริการของเราได้รับสิ่งที่ดี ได้รับการดูแลที่ปลอดภัย ได้มีกำลังใจในการมีชีวิตอยู่ต่อไป ในสภาวะสุขภาพที่ความเจ็บไข้ได้ป่วยกำลังคุกคามชีวิต ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคน รวมทั้งครอบครัวของเขาเหล่านั้นด้วย
สำหรับครอบครัวของผู้ให้บริการอย่างเรา ต้องรอหน่อยนะคะ เพราะตอนนี้คุณแม่คนนี้กำลังนั่งอยู่ในรถประจำทาง กำลังจะกลับไปหาลูกๆแล้วล่ะ นั่งรถตั้งแต่แดดเย็นส่องมาทื่หน้าต่างตอนนี้หันมองข้างทางไม่เห็นอะไรเลย เห็นแต่เงาตัวเองในกระจกรถ
ผู้ร่วมงานหลายคนคงถึงบ้านแล้วนะ สำหรับเราคงประมาณ
อีกไม่เกินครึ่งชั่งโมงก็ถึง เสียงโทรศํพท์ที่ดังขึ้นมาแต่ละครั้งจะได้ยินเสียงหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ๋ โทรมาถามว่า ฮ๊ลโหล มะอยู๋ไหนแล้ว ใกล้ถึงหรือยัง ลุกรอกินข้าว แค่นี้เราก็ไม่รู๋สึกแล้วว่า วันนี้ผ่านอะไรมาบ้าง รู้แต่ว่าเราจะได้กลับไปเจอสิ่งที่เป็นความสุข เป็นกำลังใจให้เรา แค่นี้ก็พอแล้ว
ความเห็น (1)
กำลังใจของคนทำงานค่ะ