อนุทิน 118144

จิตไม่ยอมสงบ กว่าจะหลับก้อดึก รูสึกตัวตื่นเร็วกว่าปกติ เริ่มจับความรู้สึกของตัวเองได้แล้วหล่ะ จริงๆๆแล้วเรายังทำใจให้กลับเป็นปกติไม่ได้ ชีวิตผ่านร้อนหนาวมา 48 ปี ทำงานมากว่า 25 ปี พยายามที่จะปรับตัวให้เข้ากับคนอื่นให้ได้ดี เป็นผู้ตามที่ดี เก็บเอาทุกคำพูด ท่าทางของคนอื่นมาคิด ปรับ จำ จนทำให้เราไม่มีจุดยืน ไม่มีความเป็นตัวตนของตัวเอง ทำอะไรแล้วแต่คนอื่น ไม่มีภาวะผู้นำ นั่งคิด นอนคิดวิเคราะห์แล้วว่า เราคงไม่เหมาะกับอาชีพนี้ มีข้อเสียมากกว่าข้อดี ไม่สู้ ติดเฉื่อย แถมไม่มีบุญเก่าคอยเกื้อหนุน ทำทุกอย่างสารพัดอย่างดีแค่เสมอตัวไม่มีผลงานเด่นนำเสนอไม่เป็น แย่และโง่ มาคู่กับความตรง โกหกไม่เนียนก้อคือพลาด พูดความจริงก้อคือโง่ มีความเป็นตัวเองก้อคือแย่ ประเมินตัวเองแล้ว ว่าเป็นคนไม่มีเสน่ห์ ไม่เป็นที่ประทับใจแก่ผู้คนที่พบเห็น ไม่เป็นที่น่าจดจำ สรุป ควรพิจารณาตัวเองว่าต้องทำใจที่จะอยู่คนเดียว รักตัวเองให้มาก ไม่มีใครรักเราหรอกน่ะ (ทั้งหมดนี้ดูจากคนรอบข้างที่ปฏิบัติต่อเรา ในขณะที่เราปฏิบัติต่อเค้าอีกอย่างน่ะ)  หรือเราจะมองผิดไป คนเราต่างมีชีวิตของตัวเอง อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว กล้าที่จะทำตามที่ตัวเองคิดจังเลยยยยย