โจนาทาน ลิฟวิงสตัน นางนวล : การแหกกฎ กบฏในที่ทำงาน ????
หลายต่อหลายครั้งที่การทำงาน “ใจที่(อยาก)เป็นอิสระ” มักจะคิดงาน ระบบงานที่ไม่เหมือนกับคนอื่น ๆ แต่บรรลุเป้าหมายตามที่ได้วางไว้..... ถึงสวรรค์เหมือนกัน จะ “เลอเลิศ” ขนาดไหนอยู่กับเป้าหมายที่(อยาก)เทียบเคียง
ภายใต้การทำงานที่อิงระบบ เมื่อเราไม่สามารถปรับกระบวนการทำงานให้ไปอิงระบบได้ มันเป็นการตีกรอบความคิดให้แคบ ไม่ให้โบยบิน เหมือนนกปีกหัก เหมือนนางนวลที่อยู่ในกลุ่ม บินตามฟ้าลิขิต บินตามที่กลุ่มนำไป แล้วที่เคยฝึกไว้มันอยู่ที่ไหน บินแบบกลิ้ง บินแบบเบิกเป็นวง บินช้า บินกลิ้งตรง บินหมุนกลับ บินหมุนลูกข่าง สารพัดวิธีบินที่ไปฝึกปฏิบัติ ไปฝึกอบรม ไปสัมมนา แล้วกลับมาบินเหมือนเดิม “บินตามกลุ่ม” คุณค่ามันอยู่ตรงไหน
วันนี้เป็นอีกวันที่ทำให้ “แรงลมที่เคยพยุงปีก” ไว้
ค่อย ๆแผ่ว ค่อย ๆ แผ่ว
เหมือนกำลังจะตกร่วงลงถึงพื้น.....
ใจ “ขบถ” ที่เข็มแข็งบอกว่า เธอ....จะยอมร่วงหล่น “ตุ๊บ” ถึงพื้นให้เจ็บช้ำ...หรือ....
หรือ....เธอ....จะยอม “แหวกกฎ” เพื่อเป็นกบฏอีกสักครั้งในการเรียก “จิตวิญญาณ” ที่เป็นตัวตนของเธอคืนมา.....
ใจคิดถึง โจนาธาน...นางนวล....ที่เรียนรู้การบินแบบที่ไม่มีใครเขาทำ ถึงแม้เขาจะถูกอัปเปหิ ออกจากฝูง เพราะเหตุผ่าเหล่าผ่ากอ ไม่ทำอะไรเหมือนคนอื่น...เพราะเพื่อนกคิดเพียงว่า เราอยู่บนโลกนี้เพียงเพื่อกิน และพยายามมีชีวิตอยู่ให้ยืนยาวมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ (ตีกรอบ) โจนาธาน ไม่เคยเสียใจที่ถูกขับ เพราะมันต้องเลือกและรู้ว่า ความเบื่อหน่าย ความกลัว ความโกรธ เป็นต้นเหตุทำให้ชีวิตนางนวลสั้น โจนาธานได้เรียนรู้ความเป็นเลิศของการบินที่สลายอัตตา หรือตัวตน กลายเป็นความรักและเมตตาต่อผู้อื่น แล้วเขาก็ “บรรลุ”
การทำงานก็เช่นเดียวกัน อิงระบบไม่ได้ ก็นอกระบบมันซะบ้าง หาหนทาง แวะทักทาย ค้นหาให้ได้ว่าเราจะทำอะไร ทำสุดความสามารถไหม ทุกอย่างสำคัญอยู่ที่ใจ ถ้าใจถึง ใจให้ ใจสั่งทำ หรืออีกนัย ว่าใจสั่งมา หนทางข้างหน้า ไม่ว่าจะตีกรอบ อิงระบบ มีทำนบกั้น ก็จะฝ่าฟัน เพราะความคิด จิตสำนึก ที่คิดเสมอว่า “เป็นข้าแผ่นดิน”
แล้วบันทึกนี้จะสื่ออะไร “อาจจะไม่จำเป็น” เพียงแต่อยากเขียน อยากเล่า อยากทะลุกำแพง อยากทะลุกรง ออกมาโบยบิน หาสิ่งที่ใช่ในชีวิตบ้าง ถึงแม้จะเป็นบางเวลาของความคิดที่ถูกตีกรอบก็ตาม
ขอให้มีความสุขตามจินตนาการที่อยากเป็น
ความสำเร็จนั้น จะมาก จะน้อย จะดี หรือ ไม่ดี ต้องเทียบกับเป้าหมายที่ตั้งไว้ครับ
แต่ความสำเร็จในชีวิตนั้น ผมก็ไม่รู้ว่าจะวัดอย่างไร แต่ที่แน่นอน ถ้าคิดว่ามีความสุขแล้ว ก็น่าจะถือว่าบรรลุเป้าหมายแล้วในระดับหนึ่งครับ
แต่อย่างไรผมว่าเป้าหมายของคนเราในชีวิต หรืองานนั้นก็ต้องมีการปรับเปลี่ยอยู่เสมอ ตามความเหมาะสม และตามกำลังของผู้ตั้งเป้าหมายครับ
สวัสดีค่ะน้องอึ่ง..Miss somporn poungpratoom
ครูอ้อยตอบตรงประเด็นไหมนี่
Miss somporn poungpratoom
ขออนุญาติคัดข้อความดีๆบางตอนไปนะครับ
http://gotoknow.org/blog/mrschuai/98057
ขอบคุณมากครับ
โอ้โหพี่ เล่มนี้หนะ แป๊ดอ่านเมื่อยี่สิบปีที่แล้วเลยนะเนี่ย
พี่จำวลีเด็ด ๆ ได้ยังไงเนี่ย ค่ะ
งั้น ขอแหกกฎหัวใจ ด้วยคนก็แล้วกัน เนอะ
ขอบคุณครับแจ็ค
มีความสุขกับการใช้ชีวิตนะคะ
ครูอ้อยขา
หนูแป๊ด
อยากให้ลูกได้อ่านเล่มนี้จัง
แต่ไม่แน่ใจว่าจะยังเด็กเกินไปหรือเปล่า
อาจมีข้อคำถามมากมาย
เป็นเล่มที่ 2 ที่น้าอึ่งอ๊อบจะส่งไปให้นะคะ (ยังไม่ลืมแมงมุมเพื่อนรักค่ะ)
แนะนำให้ทำต่อค่ะ แต่ทำเงียบๆ ลองทำต่อนะ
โจนาธาน
ดิฉันอ่านบันทึกนี้ของคุณอี่งอ๊อบอยู่สองสามหนแล้วค่ะ เพราะ โจนาธาน ลิฟวิงสตัน นางนวล เป็นวรรณกรรมที่ดิฉันชอบมาก
และยิ่งชอบมากเข้าไปใหญ่ เมื่อมีเวอร์ชั่นล้อเลียนแนว parody อย่าง ลุดวิก ฟอน วูฟแก็ง อีแร้ง ออกมา เป็นเล่มบางๆหนึ่งเล่ม แต่เข้มข้นด้วยอารมณ์ขัน
ยิ่งทำให้เข้าใจอารมณ์ "นางนวลอิสระ" มากขึ้นไปอีก ดิฉันก็เคยรู้สึกอย่างนั้นค่ะ อารมณ์อิสระในภาวะจำกัดขอบเขต บังคับทิศทาง ทำให้อึดอัดชะมัด
ดิฉันก็เลยตั้งหน้าตั้งตาทำในแบบของดิฉันเงียบๆ แล้วก็ทำต่อไปและต่อไป โดยไม่คาดหวังให้เขาคิดเหมือนเรา ปรากฏว่าทำได้สบายอารมณ์กว่าตอนที่พยามยามบอกเพื่อนให้ทำอย่างที่เราคิด
ตอนนี้ก็ยังมีหลายเรื่องที่ทำคนเดียว สนุกลั้นลาอยู่คนเดียว และยังมีความหวังอยู่เสมอว่าเพื่อนๆจะนึกสนุกที่จะทำในแบบที่เราเลือกมั่ง
คือดิฉันเป็นพวกช่างรอ..... คาดว่าจะรอไปได้จนเกษียณอะค่ะ : )
ปล.1 ดีใจจัง คิดเหมือนคุณหมอรวิวรรณอะค่ะ
ปล.2 คืออันนี้ดิฉันพยายามเขียนสั้นๆแบบว่าเต็มที่แล้วนะคะ อิอิ