2)  กระบวนการสร้างชุมชน  ความเป็นหมู่บ้านนั้นได้มีการพัฒนามา คือ  ก่อนปี  2515  ชาวบ้านจะทำไร่ทำนาและหาปลากินและเป็นรายได้ให้กับครอบครัว  แม่บ้านจะสานไม้ไผ่ไว้ใช้เอง  อาชีพหลักคือทำนา  ความเป็นอยู่แบบพอเพียงอยู่กันได้และปลูกผักไว้กิน  ในปี  2515  มีหน่วยงานภายนอกเข้ามาร่วมพัฒนาคือ  พัฒนาชุมชน  มีการจัดตั้งกลุ่มเพื่อพัฒนารูปแบบจักรสาน  และมีกลุ่มทอผ้าเกิดขึ้น  ในปี  2520  กลุ่มจักรสานเริ่มมีปัญหาทางด้านการพัฒนารูปแบบและลวดลาย  ในปี  2535  ได้มีการปรับเปลี่ยนรูปแบบการจักรสานไม้ไผ่  ในปี  2538  เริ่มมีการส่งออกขายต่างประเทศ และมีการพัฒนารูปแบบ  ในปี  2539   ปรับเปลี่ยนอาชีพจากการทำนามาทำจักรสาน ประมาณ 80 %  และความเป็นอยู่ของชาวบ้านดีขึ้น  หลังปี  2539  มีชาวต่างประเทศเข้ามาท่องเที่ยว  รู้จักทำตลาดด้วยตนเอง  พัฒนาจักรสารให้ดีขึ้นประณีตขึ้น  มีการจัดการและบริหารกลุ่ม 

ซึ่งการทำผลิตภัณฑ์ดังกล่าวจะใช้มือทำและมีเอกลักษณ์เป็นของตนเอง  ส่วนรายได้หลักจะมาจากการส่งออกผลิตภัณฑ์จักรสานไม้ไผ่  แล้วยังเชื่อมโยง  ไปสู่เครือข่ายอาชีพท่องเที่ยวที่นำเงินเพิ่มรายได้เข้าสู่ชุมชนโดยเกิดกลุ่มต่าง ๆ ขึ้น  ได้แก่  กลุ่มจักสาน  กลุ่มแปรรูป  กลุ่ม Home Stay (ปี 2546)  กลุ่มแม่ครัวชุมชน (ใช้ผักปลอดสารพิษมาเพิ่มมูลค่า)  กลุ่มรถบริการ (รถที่ใช้ทำนาแล้วจอดทิ้งไว้)  กลุ่มผู้นำชม  กลุ่มไม้ผลตามฤดูกาล (มะปราง/กะท้อน/มะม่วง/อื่น ๆ)  กลุ่มกองทุนหมู่บ้าน (ออมทรัพย์)  กลุ่มวิสาหกิจชุมชน  และกลุ่มเศรษฐกิจพอเพียง (กำลังเกิดขึ้น)  ทางด้านรายจ่ายของเครือเรือน ประมาณ  100-150  บาท/วัน (4-5 คน/ครัวเรือน) 

ส่วนการลดรายจ่ายในครัวเรือนที่ทำคือ  ปลูกผักกินเองจึงทำให้คนส่วนใหญ่อายุยืนเพราะกินผักปลอดสารพิษ  มีการช่วยเหลือคนที่ช่วยตนเองไม่ได้  เช่น  คนพิการ  ผู้สูงอายุ  และมีการอยู่ร่วมกันแบบสังคมเครือญาติ

3)  กระบวนการเป็นหมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียง  ความอยู่รอดของชุมชนนั้นเริ่มแรกมาจากอาชีพทำนา  แล้วปรับมาเป็นอาชีพจักรสาน  หลังจากนั้นได้เพิ่มอาชีพท่องเที่ยวเกษตรขึ้นมาเพื่อเป็นรายได้ให้กับครอบครัวและหมู่บ้าน  มีการลดรายจ่ายในครัวเรือนโดยการปลูกผักกินเองและยังเป็นการรักษาสุขภาพ  และกำลังริเริ่มจัดตั้งกลุ่มเศรษฐกิจพอเพียงขึ้นมาเพื่อเป็นเวทีสร้างความเข้าใจ  เชิญชวนคนที่สนใจเข้ามารวมกันเพื่อทำกิจกรรมที่เน้นชีวภาพ  และเน้นกิจกรรมที่ลดรายจ่ายในครัวเรือน  ดังนั้น  จึงสรุปเป็นหมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียง ได้ว่า

     (1)  ความพอประมาณ  ได้แก่  ทำอาชีพหัตกรรมจักรสานไม้ไผ่เป็นอาชีพหลักโดยใช้ฝีมือคน  ใช้ทรัพยากรในหมู่บ้าน  เพิ่มรายได้และลดรายจ่าย (ปลูกผัก/น้ำยาสระผม/อื่น ๆ)  ปรับอาชีพหลักเป็นอาชีพเสริมและปรับอาชีพเสริมเป็นอาชีพหลัก (จากทำนาเป็นหลักมาเป็นจักรสานเป็นหลัก)  มีการบริหารจัดการอาชีพเพื่อสร้างงานและเพิ่มรายได้ (มีตลาด/กลุ่ม)  และคนในหมู่บ้านมีงานทำและมีรายได้ 

     (2)  ความมีเหตุมีผล  ได้แก่  ทำอาชีพกันเป็นกลุ่มกิจกรรม  ลดรายจ่ายในครัวเรือนและเพิ่มรายได้ให้กับชุมชน  การตัดสินใจทำอะไรจะศึกษาข้อมูลวิเคราะห์และตัดสินใจ  มีการจัดทำฐานข้อมูล (บัญชีรายรับ-รายจ่าย)  และการอนุรักษ์ทรัพยากรไม้ไผ่เพื่อเป็นรายได้   

                     (3)  มีภูมิคุ้มกัน  ได้แก่  อยู่กันแบบเครือญาติ  มีเอกลักษณ์การ

 จักรสานเป็นของตนเอง  มีการใช้ภูมิปัญญาเพื่อให้ชาวบ้านมีรายได้  มีแผนชุมชน  มีกลุ่มกิจกรรมต่าง ๆ ที่เชื่อมโยงเป็นเครือข่าย  มีการออมทรัพย์  ทำงานร่วมกันและแลกเปลี่ยนกัน  นำเรื่องการจักรสานเข้ามาเป็นหลักสูตรของโรงเรียน  มีการสร้างผู้นำรุ่นใหม่ (เยาวชน)  การอนุรักษ์ทรัพยากรไม้ไผ่  และคนในชุมชนอยู่เย็นเป็นสุข                               

                      (4)  มีความรู้  ได้แก่  ภูมิปัญญาการจักรสาน  เช่น  เรื่องการขึ้นลาย  เรื่องการออกแบบ  เป็นต้น  และการอนุรักษ์ทรัพยากรไม้ไผ่      การจัดการตลาด  จักรสารประณีต  การจัดการกลุ่ม  และเป็นศูนย์เรียนรู้ระดับประเทศและต่างประเทศ 

                      (5)  มีคุณธรรม  ได้แก่  ช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาส  ฝึกวินัยตนเองให้รู้จักการออมและมัธยัสถ์  ยึดประเพณีวัฒนธรรม (รวมญาติ/ขอพรผู้สูงอายุ/อื่น ๆ)  มีความเอื้ออาทรและอยู่กันแบบเครือญาติ  และปลูกฝังค่านิยมและความมีคุณธรรมให้คนรุ่นหลัง

                 ก็เป็นเนื้อหาสาระที่ได้ไปถอดบทเรียนของหมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียง เป็นจุดที่ 4  มาให้ท่านได้อ่านกันค่ะ.

  [อ่าน : หมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียง จุดที่ 5 บ้านหนองกระอิฐ  จังหวัดสุพรรณบุรี]

  [ อ่าน :หมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียง  7  กรณีตัวอย่าง]