ห่างแต่ไม่หาย หายแต่ไม่ห่าง ยังคงเดินบนเส้นทางเอก

สวัสดีครับเพื่อน G2K ทุก ๆ ท่าน นานพอควร ที่ผมไม่ได้มาแลกเปลี่ยนความเห็น ไม่ได้เป็นคนคิดเขียน น่าจะถึงเวลากลับมาเขียนบันทึกต่อไป แต่ตั้งใจว่าจะระวังใจมากขึ้น  

หลายเดือนที่ไม่ได้เขียน ผมใคร่ครวญ พบว่า 

• การคิดเขียน ทำให้เกิดอัตตาในจิต ยึดติดความคิดตัวเองมาก
• ทำให้จิต มีการคิดเป็นร่องเดิน นึกว่าตนรู้ แต่สังเกตไป ไม่ใช่รู้  เพียงคิดว่ารู้
• youtube facebook และโปรแกรมตัดต่อคลิปที่ง่ายแสนง่าย ทำให้ การจัดการความรู้เป็นเรื่องง่ายและเป็นที่นิยมมากในเรื่องการแชร์ …. แต่ก็ทำให้เกิดปัญหาใหม่ “ใหญ่กว่าเดิม” …. เฟ๊กนิวส์

ผมยังคงยึดมั่นในความพยายามเดินไปสู่เส้นทางสายเอกเหมือนเดิม แม่ว่าจะไม่ได้ก้าวหน้าไปไหน  แต่ก็ได้ใคร่ครวญถึงประโยชน์และสิ่งไร้ประโยชน์ที่ผ่านมาและผ่านไป 

ในภาพนี้ เป็นกองไม้ที่ชาวบ้านกำลังจะเผาถ่าน  อยู่ข้างทางระหว่าง อ.บ้านไผ่ - อ.บรบือ …. ส่วนใหญ่เป็นไม้กระถินณรงค์ ที่ชาวบ้านไปขี่ขนมาใส่ซาเล้งมา  ลุงป้าที่กำลังเผายินดีและดูมีความสุขมากเมื่อผมจอดรถลงไปถาม