สวัสดีค่ะคุณนง

เบิร์ดยินดีและเต็มใจที่มีโอกาสได้ช่วยค่ะ

ขอให้คุณนงพบทางออกที่ดีจากแบบทดสอบความเข้มแข็งของจิตใจที่เข้ามาทดสอบเราในคราวนี้นะคะ

สวัสดีค่ะหนูมีเรื่องอยากจะเรียนปรึกษา หนูไม่รู้จะคุยกับใครได้บ้าง มันเป็นเรื่องของ พ่อ แม่ ลูก บ้านเรามีกันทั้งหมด 5 คนใช้วิถีของแต่ละคนไม่ค่อยสนิทกับ พ่อ ก็คือหนูและน้องไม่ค่อยที่จะได้คุยกับพ่อหรอก เรามีเรื่องอะไรก็คุยกันพี่น้องเสียมากกว่า ส่วนปัญหาที่มีมาจนทุกวันนี้คือ พ่อชอบที่จะพูดว่าให้คนอื่นโดยที่ไม่เป็นความจริงเลย ไม่ได้ว่าให้แต่คนในบ้านแถวนั้นแถบไม่มีใครอยากคุยด้วยเลย ถ้าคนในบ้านทำอะไรไม่ถูกใจก็หาว่า ขายยา ติดยา พูดว่าแม้กระทั่งสถาบันการศึกษาที่พวกเราจบมา แม้กระทั่งงานที่เราทำทุกวันนี้ทั้งๆที่เงินใช้ได้มาก็มาจากงานที่เราทำทั้งนั้น ไล่พวกเราออกจากบ้านทั้งๆที่เรายังไม่บ้านไม่มีครอบครัวของเราเอง พวกเรา3คนไม่รู้จะทำยังไงดี พวกเราไม่เคยมีชีวิตเหมือนเด็กทั่วไป คือ เด็กประถมจะเล่นสนุกกับเด็กคนอื่นได้ แต่นี้ไม่มีแม้เพียงคำว่าสนุกสนานเลย

สามีมีปัญหา ชอบเอาเรื่องเก่า ๆ สมัยหลายปีที่แล้วมาว่า และก็ทะเลาะกัน เวลาทะเลาะชอบลงไม้ลงมือ ชอบโวยวาย แหกปากเสียงดังมาก ๆ แต่ประมาณครึ่งชั่วโมงก็จะหาย และขอโทษ เป็นมาประมาณ 9 ปี แล้ว ไม่ทราบว่าสามาดิฉันมีปัญหาทางโรคประสาทหรือปล่าวคะ

ความจริงหนูอายุเพียง16ปีเท่านั้นนะคะ เรื่องความเข้าใจระหว่างครอบครัวนั้นหนูคิดว่าเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่ง นั่นหมายถึงการตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกันกับอีกคนหนึ่งที่เราเรียกว่ารัก แม่ของหนูเคยบอกว่า คนเรามักต้องการเหตุผลจากคนอื่นแต่กลับไม่มีเหตุผลให้คนอื่นเมื่อเขาต้องการบ้าง และนั่นแหละค่ะคำตอบของปัญหาระหว่างชีวิตคู่ก็อาจเกิดขึ้นได้เพียงเรื่งเล็กๆแค่เนี๊ย เด็กๆอย่างพวกหนูอาจจะต้องรับฟังเรื่องไม่ดีที่ครอบครัวเอามาพูดกันฉะนั้นอะไรก็ช่างต้องคิดถึงความรู้สึกของคนที่คุณทำให้เขาเกิดมาด้วย คุยกันให้เข้าใจและเด็ดขาดโดยมีข้อแม้หรือคำสัญญาต่อกันว่าถ้าเกิดขึ้นอีกจะเป็นอย่างไรอย่าให้เรื่องพวกนี้มาทำให้ทุกข์เลยนะคะ ครอบครัวของคุณก็มีความสุขเหมือนหนูได้ค่ะ

ขอลองแสดงความคิดเห็ฯของคุณสาหน่อยได้มั๊ยคะ ถ้าเป็นแบบนั้นเราเองรู้เหตุผลหรือเปล่าคะ แล้วคุณเคยลองทำสิ่งที่คุณคิดว่าถูกอย่างเปิดเผยหรือเปล่าคะถ้าคนอื่นรับรู้ ยอมรับคุณ ก็สามารถลดการสบประมาทของเขาได้ ว่าโปร่งใส หาเพื่อนบ้านที่ไว้ใจได้หรืออาจหาอาชีพเสริมที่สามารถทำไดแบบไม่หนัก ก็อาจเป็นทางที่ทำให้คุณมีที่จะไปก็ได้นะคะ

ผมเคยไปนั่งเรียนจิตวิทยาที่สถาบันระดับอุดมศึกษาแห่งหนึ่ง ผมพอมีความรู้ด้านการพยากรณ์ อาจารย์ของที่นั่นเป็นเพื่อนพี่สาวผม ท่านเผยความจริงอย่างหนึ่งให้ผมฟัง ท่านบอกว่าอาจารย์คณะนี้วิ่งหาหมอดูกันให้พล่าน ฟังแล้วเป็นไงครับ ต่อมายังได้ยินอีกครั้งจากรุ่นพี่คนหนึ่งที่เป็นนักดูลายมือ แกไปเรียนจิตวิทยาคณะเดียวกันกับผม แต่คนละปี แกก็เล่าให้ฟังว่า อาจารย์สอนจิตวิทยาปรึกษาปัญหาชีวิตจากแก และยังนั่งร้องห่มร้องไห้ แล้วนี่เราจะพึงใครได้เนี่ย นอกจากพระ กับหมอดูหรือไง