ภาทิพ

เขียนเมื่อ

ขึ้นกมสมเด็จจอมอารย์ เอ็นดูภูบาล

พระฤๅษีเมตตาพระไชยสุริยา

ผู้ผ่านพาราสาวะถี ซื่อตรงหลงเล่ห์เสนี กลอกกลับอัปรีย์ บูรีจึงล่มจมไป

ผู้ครองเมืองสาวัตถี ที่หลงเชื่อเหล่าข้าราชบริพารจนทำให้บ้านเมืองพินาศ

ประโยชน์จะโปรดภูวไนย นิ่งนั่งตั้งใจ เลื่อมใสสำเร็จเมตตา เปล่งเสียงเพียงพิณอินทรา

จึงสอนพระไชยสุริยา ด้วยน้ำเสียงทีไพเราะดุจเสียงพิณ

บอกข้อมรณา คงมาวันหนึ่งถึงตน เบียฬเบียดเสียดส่อฉ้อฉล บาปกำม์นำตน ไปทนทุกข์นับกัปกัลป์ เมตตากรุณาสามัญ จะได้ไปสวรรค์ เป็นศุขทุกวันหรรษา

วันหนึ่งทุกคนต้องตาย  หากเบียดเบียนผู้อื่นจะต้องทนทุกข์   หากมีความเมตตา จะมีความสุขอยู่บนสวรรค์อย่างมีความสุข

สมบัติสัตว์มนุษย์ครุฑา กลอกกลับอัปรา เทวาสมบัติชัชวาล ศุขเกษมเปรมปรดิ์วิมาน อิ่มหนำสำราญ ศฤงฆารห้อมล้อมพร้อมเพรียง กระจับปี่สีซอคลอเสียง ขับรำจำเรียง สำเนียงนางฟ้าน่าฟัง

 เสวยสุขอยู่ในวิมานที่แวดล้อมไปด้วย ดนตรี นางฟ้าเริงระบำ

เดชะพระกุศลหนหลัง สิ่งใดใจหวัง ได้ดังมุ่งมาตรปรารถนา จริงนะประสกสีกา สวดมนต์ภาวนา เบื้องน่าจะได้ไปสวรรค์

ด้วยบุญกุศล คิดหวังสิ่งใดจะสมปรารถนา

จบเทศน์เสร็จคำรำพัน พระองค์ทรงธรรม์ ดันดั้นเมฆาคลาไคล

เทศนาจบ พระฤๅษีก็กลับคืนสู่สวรรค์