ทุกอย่างยังอยู่ในความทรงจำ


From: [email protected] To: [email protected]; [email protected] Subject: ทุกอย่างยังอยู่ในความทรงจำ ♥☆⌒☆◕‿◕ PoNgPoNd ◕‿◕☆⌒☆♥ Date: Wed, 19 Aug 2009 08:01:20 +0000 ปอนด์เริ่มเล่นเน็ตเมื่อวันที่ 24 เมษายน 2548 และได้รู้จักกับชายที่ชื่อ กมลชัย มยาเศษ หรือป้อม เป็นอาจารย์ที่ระนองในวันที่ 26 กุมภา 48 เรารู้จักกันทาง Internrt เค้าเป็นคนแอดมาหาปอนด์ก่อน เรา2คนพูดคุยกันไม่บ่อยนักหรอก เพราะป้อมติดเกมส์มากถึงมากป้อมเลยไม่ค่อยคุยสักเท่าไหร่ ติดต่อกันเป็นพักๆแล้วหยุดติดต่อไปก็ช่วงปี 50-51 ที่ได้หยุดติดต่อกันเพราะป้อมมากรุงเทพและโทรมาให้ปอนด์ไปหาเค้าซึ่งตอนนั้นปอนด์ไม่กล้าที่จะไปหาป้อมเลย เพราะเพื่อนของป้อมพูดจาแปลกๆ ประกอบกับปอนด์ไม่เคยออกไปไหนคนเดียวช่วงกลางคืน ปอนด์เลยไม่กล้าไปหาป้อม ทั้งๆที่อยากเจอมากๆ เลยทำให้ปอนด์ตัดสินใจไม่รับโทรศํพท์ป้อมอีกเลยเพราะคิดว่าเค้าคงไม่จริงจังอะไรกับปอนด์อีกแล้ว แต่ปอนด์ไม่เคยลบเมล์หรือเบอร์โทรศัพท์ป้อมทิ้งหรอกเพราะป้อมไม่ได้ผิดอะไรและเรา2คนก็ไม่ได้โกรธกัน จนมาช่วงปลายปี51ป้อมได้ส่งเมล์มาให้ปอนด์อีกครั้งซึ่งเป็นรูปถ่ายของป้อมเอง ตอนนั้นปอนด์กำลังคุยเอ็มกับเพื่อนๆอยู่แต่บล็อกเมล์ป้อมไว้ พอเห็นชื่อเค้าขึ้นมาปอนด์ก็จำได้ปอนด์เลยทักทายป้อมไปอีกครั้ง จากการพูดคุยกันครั้งนี้ทำให้ความรู้สึกใหม่ๆมันเข้ามา ป้อมเป็นคนเริ่มพูดออกมาก่อนว่าป้อมเริ่มชอบและรักปอนด์แล้ว อยากให้ปอนด์ไปหาเค้าที่ระนอง ปอนด์ก็ตอบรับว่าจะไปหาเค้า ซึ่งเมื่อก่อนปอนด์ก็บอกไว้ว่าจะไปหาป้อมที่ระนองช่วงโรงเรียนที่ปอนด์สอนปิดเทอ แต่ไม่เคยไปเพราะคิดว่ารับปากไปงั้นๆแหละจนป้อมมาทวงถามสัญญาที่บอกว่าปอนด์จะไปหาเค้าช่วงปิดเทอมอีกครั้ง ปอนด์เลยลองใจป้อมโดยการบอกให้ป้อมส่งเงินค่ารถไปหาเค้าที่ระนองมาให้ปอนด์ ป้อมเค้าก็ส่งมาให้ปอนด์จริงๆ เค้ายังขอร้องปอนด์อีกว่าอย่าหลอกเค้านะ เค้ารอปอนด์อยู่ ปอนด์เดินทางไปหาป้อมในวันที่ 6 กุมภาพันธ์ 52 การไปหาเค้าครั้งนี้ไม่ได้หวังว่าเค้าจะต้องเลิศเลอหรือมั่งมีอะไรมากมาย ปอนด์เดินทางจากกรุงเทพตอน 8.45 น. ของวันที่ 6 ไปถึงตอนเย็นประมาณ 5-6 โมงเย็นปอนด์จำได้ไม่ชัดเจน จำได้แต่ว่าป้อมโทรมาถามตลอดว่าปอนด์เดินทางถึงไหนแล้ว ตอนนั้นมันรู้สึกอบอุ่นมากเลยนะเหมือนปอนด์กำลังได้รับในสิ่งที่ขาดหายไปตั้งแต่สามีและลูกเสียคิดไปตลอดทางว่าผู้ชายคนนี้ถึงจะไม่หวานไม่โรแมนติกแต่เค้าคงทำให้สิ่งที่ปอนด์ขาดหายไปมันเต็มเหมือนคนอื่นๆได้แน่นอน เมื่อก่อนทุกๆวันปอนด์จะปิดโทรศัพท์ตอน2ทุ่มเพราะจะดูละคร จะเปิดอีกครั้งก็ตอน7โมงเช้า คือช่วงที่ไปรับเด็กนักเรียน ตั้งแต่กลับมาติดต่อกับป้อมใหม่ปอนด์ก็เปิดโทรศัพท์ทั้งวันทั้งคืนจะปิดก็ตอนชาตร์แบต อยากคุยอยากได้ยินเสียง เพราะคิดว่านี่คือความสุขและความอบอุ่นอีกทางหนึ่งถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแค่ได้ยินเสียงกันกพอแล้วสำหรับปอนด์ ครั้งแกที่ปอนด์เห็นป้อมเค้าปอนด์ดีใจมาก ป้อมเอารถมอเตอร์ไซด์มารับปอนด์ที่ ปขส กระบุรี คำแรกที่ป้อมพูดกับปอนด์ตอนเจอกันป้อมบอกว่าปอนด์แก่ แต่ปอนด์ไม่ว่าอะไรป้อมหรอก และป้อมก็บอกว่าบ้านเค้ารกไปหน่อยนะปอนด์คงไม่ว่าอะไร จนเค้าพาปอนด์มาถึงที่บ้าน ปอนด์ถึงได้รับรู้ถึงสภาพบ้านของเค้า แต่ที่ยิ่งน่าตกใจไปกว่านั้นคือขาของป้อม ไม่ปกติเหมือนคนทั่วไป ข้อนี่แหละที่ทำให้ปอนด์คิดว่า ปอนด์จะหยุดคบกับผู้ชายทุกคนในเอ็ม แต่จะรักและซื่อสัตย์กับป้อมคนเดียว ปอนด์คิดว่าคนที่มีร่างกายแบบนี้เค้ามีปมด้อยมากพอแล้วขอเพียงเราอย่าไปซ้ำเติมเค้าเท่านั้นเป็นพอ ปอนด์จึงรักและทุ่มเทให้ป้อมทุกอย่าง จัดบ้านดูแลเรื่องเสื้อผ้าให้เค้า ทำทุกอย่างจริงๆ ซึ่งเรื่องบ้างอย่างปอนด์ไม่เคยทำเลยปอนด์ก็ทำ อย่างเช่นการเซ็กโฟน ตอนแรกปอนด์คิดจะอยู่บ้านปอนด์แค่2คืน คือวัน ศ/ส กะจะกลับกรุงเทพในวันอาทิตย์ตอนกลางคืน แต่ป้อมบอกปอนด์ว่าวันที่ 11ซึ่งตรงกับวันพุธนี้จะมีการแข่งขันนกกรงหัวจุกกันที่หน้าบ้านป้อม และป้อมเองก็ยังไม่อยากให้ปอนด์กลับ คืนวันอาทิตย์ที่ 8 เมษา เรา2คนนอนคุยกันจนสว่าง เพื่อนป้อมยังแซวปอนด์กับป้อมเลยว่าคุยกันได้ไงยันเช้า ยอมรับนะว่ามีความสุขมากๆ ป้อมพาปอนด์ไปบ้านย่าเค้า พาปอนด์ไปวัดทำบุญให้แม่เค้า ได้เจอกับญาติผู้ใหญ่ของเค้าหลายคน พาปอนด์ไปแนะนำให้เพื่อนๆเค้ารู้จักปอนด์โดยบอกกับใครว่าปอนด์คือเมีย คำว่าเมียป้อมก็เป็นคนยกมาให้ปอนด์เอง พอจะมีไรกันป้อมก็บอกอยากมีลูก ป้อมนั่งดื่มเหล้ากับเพื่อนๆเค้าก็ไม่ห่างจากปอนด์เลย จนวันที่12ช่วงกลางคืนปอนด์เดินทางกลับกรุงเทพ เรา2คนก็ติดต่อกันมาตลอดโทรหากันแทบทุกวัน วันที่ 6 เมษายน 2552 ปอนด์ได้เดินทางไปหาป้อมอีก แต่การไปครั้งนี้ มันไม่เหมือนครั้งแรกเลย ครั้งนี้ปอนด์ไปเพราะรักและคิดถึงคิดถึงมากจริงๆ ปอนด์เดินทางไปตอนกลางคืนของวันที่ 6 เมษา ไปถึงระนองก็วันที่ 7 ตอนตีกว่าๆ โทรให้ป้อมมารับ ไม่น่าเชื่อเลยว่าครั้งนี้กับครั้งแรกคำพูดของป้อมจะคล้ายๆกัน เหมือนผิดหวังที่ปอนด์ไม่เป็นอย่างที่เค้าคิด เค้าว่าปอนด์มาแนวเดิมอีกแล้ว เอาแว่นคาดผมมาเหมือนเดิม ไม่มีไรแปลกใหม่เลย การมาครั้งนี้ปอนด์แทบบ้าเลยก็ว่าได้ เค้าไม่สนใจแม้แต่เรื่องการกินอยู่ของปอนด์เลย เค้าทำเหมือนปอนด์ไม่มีตัวคนอยู่ในบ้านเค้า ทั้งๆที่การมาครั้งนี้ทุกอย่างปอนด์ทำเองหมด แต่ก็เหมือนทำให้เค้าไม่พอใจ มามีเรื่องกันก็วันที่ 14 เมาษา ผู้หญิงของเค้าโทรมาหาเค้าแต่เค้ากลับไม่ยอมบอกว่าเค้ามีปอนด์เป็นเมียแล้ว กลางคืนก็มีน้องคนหนึ่งโทรมาถามเรื่องปอนด์อีก เค้าก็ไม่ยอมรับทั้งๆที่ปอนด์นั่งอยู่ด้วย เรา2คนตกลงว่าจะเก็บเงินร่วมกัน เค้ารับปากปอนด์เป็นหมั่นเป็นเหมาะว่าจะช่วยกันเก็บเงิน แต่จนแล้วจนรอดป้อมทำไมได้เลย ไม่เคยคิดทำด้วย ปอนด์คงจะไม่ใช่คนที่เค้าต้องการเค้าเลยทำแบบนี้ ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ ไม่แม้นแต่จะแคร์ความรู้สึก ปอนด์ไปบ้านญาติฝ่ายพ่อของป้อมในวันที่13-14กลับมากรุงเทพวันที่ 16 การติดต่อก็เริ่มน้อยลงไปเรื่อยๆ ปอนด์โดนป้อมลืม ป้อมทำแบบนี้กับปอนด์เหมือนที่ทำกับน้องอีกคนนึงคือค่อยๆเงียบไปแล้วก็ขาดการติดต่อไปเลยในที่สุด การกลับมากรุงเทพครั้งนี้ปอนด์เก็บเอาความเจ็บช้ำมามากมายเหลือเกิน ปอนด์เหมือนคนบ้านั่งรถร้องไห้มาตลอดทางจนคนที่นั่งข้างๆต้องเอากระดาษทิชชูให้เช็ดน้ำตาปอนด์ไม่รู้จักผู้หญิงที่นั่งข้างปอนด์หรอก แต่เค้าก็แสดงท่าทางเห็นใจปอนด์เอามากๆ พูดจาปลอบโยนมาตลอดทาง ปอนด์คิดไว้แล้วว่าการกลับมาครั้งนี้ ทุกอย่างที่เคยได้รับในครั้งแรกมันคงไม่มีอีกแล้ว ปอนด์โดนคนที่ปอนด์รักที่สุดทำร้ายจนสภาพจิตใจย่ำแย่ เครียดมากจนถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลบ่อยครั้ง บางครั้งวันดีคืนดีก็มีผู้หญิงบ้าง กระเทยบ้างโทรมาด่า ปอนด์จำได้ว่าปอนด์ไม่เคยบอกผู้หญิงของป้อมเรื่องวันเดือนปีเกิดของปอนด์แน่ แต่ผู้หญิงของป้อมรู้หมดว่าปอนด์เกิดวันไหน เดือนอะไร และปีเกิดของปอนด์ที่ป้อมพูดเอาเอง ปอนด์เขียนเมล์ฉบับนี้ขึ้นมาเพราะปอนด์ยังร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงป้อม ไม่ได้ส่งไปให้ใครเลยนอกจากคุณที่เป็นสามีคนเดียวเท่านั้นที่เขียนมันขึ้นมาเพราะอยากให้คุณรับรุ้ไว้ว่าการกระทำ สัมผัส และทุกคำพูดของคุณมันยังอยู่ในความทรงจำของปอนด์ตลอดเวลาและจะอยู่กับปอนด์ไปจนตายจากกัน สิ่งที่ปอนด์เสียใจมากที่สุด คือมองคนดีไปหมดให้อภัยคนที่ร้ายกับปอนด์ทุกคน จนเป็นภัยกับตัวปอนด์เอง ความรักและไว้ใจที่ปอนด์ให้ป้อมไปกลายเป็นความเจ็บช้ำที่คอยทิ่มแทงใจปอนด์เองมาตลอด ปอนด์พยายามเต็มที่แล้วที่จะลืมเรื่องทั้งหมดแต่สุดวิสัยเหลือเกิน ปอนด์ไม่เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ ไม่เคยเสียใจมากขนาดนี้เลย แค่การโทรหาปอนด์2-3วันครั้ง คำพูดที่คอยห่วงใยกันเหมือนเมื่อก่อน คุณก็ให้ปอนด์ไม่ได้เลย หากวันใดวันหนึ่งการหลับของปอนด์ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก วันนั้นปอนด์คงเจอกับความสุขจริงๆซะทีนะ ♥☆⌒☆◕‿◕PoNgPoNd ◕‿◕☆⌒☆♥


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น


คำตอบ (0)

ไม่มีคำตอบ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท