เคยขึ้นเครื่องบินแล้วฝากสูทไว้กับ Purser (หัวหน้าลูกเรือ) พอรับสูทไปคุณพี่เค้าบอกว่า ตอนลงช่วยเตือนด้วยนะคะ เพราะทำงานบนเครื่องบินนานๆ ออกซิเจนมันน้อยเลยทำให้ขี้ลืมบ่อยๆ

ผมขำเล็กๆ แล้วบอกพี่เค้าไปว่า..ไม่ลืมหรอกครับ บินไม่นานแค่นี้เอง...

สุดท้ายปรากฏว่าพี่เค้าลืมจริงๆ ...ไม่ล้อเล่นซะแล้วเรื่องนี้

...

ไอ้เรื่องขี้ลืมผมเองก็ไม่เป็นสองรองใคร ถึงแม้จะขึ้นเครื่องบินไม่บ่อยเหมือนพี่ Purser คนนั้น แต่ ก็ขี้ลืมไม่แพ้กัน

ช่วงนี้เดินทางบ่อยครับ.. การได้ออกซิเจนน้อยอาจกระตุ้นความขี้ลืมของผมได้ดีทีเดียว

เดินทางไปมาได้เรื่องมาเล่าเยอะเลย แต่ไม่มีเวลามา up blog...นานๆ เข้าเลยลืมเฉยๆซะงั้น

ล่าสุดเมื่อสัปดาห์ก่อน ได้มีโอกาสไปทำงานถึงสุราษฎร์ ตามโปรแกรมแล้วก็ต้องเลยไปทำงานต่อที่นครศรีธรรมราช เที่ยวนี้เน้นประหยัดเวลาครับเลยได้ใช้บริการของ Thai Air Asia เป็นครั้งแรก จะบอกว่าเชยก็ต้องยอมครับ ตามโปรแกรมแล้วก็ต้องบินไปค้างที่โน่นหนึ่งคืนครับ คือบินไปสุราษฎร์ฯ แล้วทำงานต่อที่นครศรีฯ นอนที่นั่นแล้วก็บินกลับมาเลย Trip นี้สองวันหนึ่งคืน

ด้วยความที่อยากสะดวกไม่ต้องเรียกรถ TAXI เลยวางแผนที่จะขับรถไปจอดไว้ที่สนามบิน เวลากลับมาเผื่อหารถยากจะได้ไม่ต้องรอ น้องยุ้ยที่เป็นคนจัดการเรื่องตั๋วย้ำไว้ก่อนไป ว่าขาไปพี่ป๋องต้องขึ้นเครื่องการบินไทย ซึ่งเครื่องจะขึ้นที่ดอนเมือง

นึกๆไปก็ดีเหมือนกันไม่ต้องขับรถไกลถึงสุวรรณภูมิ โดยขากลับจอง นกแอร์เอาไว้

คิดสะระตะ แล้ว ค่าจอดรถถูกกว่าค่า TAXI แน่ๆ เลยบึ่งรถออกมาแต่เช้า จอดรถซ้วบเข้าที่จอดรถ ยามถามทันที

“ค้างคืนหรือเปล่าครับ” ถามอย่างนี้แสดงว่าคนที่ขับรถแบบ “มาคนเดียว” แบบผมคงจะชอบมาจอดค้างคืนไว้

ผมพยักหน้า ยามวิ่งเหยาะๆนำรถผมไปจอดในอีก zone หนึ่ง นัยว่ากลางคือจะได้มาดูตรงนี้เป้นพิเศษ

จอดรถเสร็จผมตรวจเช็คของสัมภาระ ให้มั่นใจว่าไม่ลืมอะไร เสร็จแล้วลากกระเป๋าเข้าตึกผู้โดยสารขาเข้าที่อยู่ชั้นล่าง ขึ้น Lift ไปอีกชั้นไปโผล่เอาผู้โดยสารขาออก ในใจนึกๆ ว่าเหมือนลืมอะไรบางอย่าง

เคยมั๊ยครับเวลารู้สึกว่าลืมอะไร แต่ มันดันนึกไม่ออก อะไรๆ ก็เอามาครบนี่หว่า ตั๋ว กระเป๋าตังส์ มือถือ แม้แต่ Passport ก็ยังเอามาทั้งๆ ที่ไปแค่สุราษฎร์ฯ นึกไปนึกมา “อ้ายห่า….เอาเข้าแล้ว”

“ดิ๊ง” เสียงดังเหมือนเตาไมโครเวฟ พังขึ้นในหัว นึกออกแล้ว ว่าลืมอะไร...

บินไปนั่งเครื่องการบินไทย แต่ขากลับนั่ง Thai Air Asia ซึ่งไม่ได้ลงที่ดอนเมือง...

ลงที่สุวรรณภูมินะซิครับ แล้วไอ้รถที่จอดไว้จะทำยังไงดี อุตสาห์เอารถมาจอด...ถ่อเอ้ย...เซ็งแต่เช้าเลย....

...

เปลี่ยนเรื่องดีกว่าครับ นึกแล้วเซ็ง ผมรู้สึกว่าระหว่างเดินทางมีสิ่งหนึ่งที่สำคัญไม่แพ้อุปกรณ์การเดินทางที่ต้องหอบหิ้วไปด้วย เป็นอะไรที่ชาดไม่ได้ และ เราก็หอบหิ้วไปด้วยไม่ได้

ส้วมไงครับ รึจะเถียง ผมว่ามันสำคัญมากเลย เคยเห็นมาแล้วหลายแบบ ทั้งแบบหยอดเหรียญเข้าไปนั่งก็มี แต่ที่เห็นมาเมื่อสองสัปดาห์ก่อนนั้นผมไม่เคยเห็นครับ

สองสัปดาห์ก่อนไปชลบุรีมา มีร้านอาหารทะเลที่นึงชื่อชื่อครัวสามมุก ครับ ที่นี่อาหารทะเลเยอะดี เยอะทั้งอาหารทะเล เยอะทั้งลิง

ลิงครับลิงจริงๆ เค้าไม่ได้เอามาทำอาหารหรอกครับ แต่ แถวนั้นลิงเยอะ นั่งๆ อยุ่ต้องระวัง ไม่งั้นพวกกระโดดลงมาคว้าของไปกิน ดีไม่ได้คว้าเอาของมีค่าไปจะเสียดาย เพราะจับไม่ทันหรอกครับ ก็มัน “ไวอย่างกับลิง”

นั่งๆกินอยู่เสียงร้อง “กรี๊ด” มาจากโต๊ะข้างหลัง เพราะลิงมันโดดมากลางวงเลย น้องๆ ในร้านต้องวิ่งมาไล่ลิงกันใหญ่ ก่อนที่ลิงจะไล่แขกไปหมดร้าน

เรื่องลิงไม่ใช่ประเด็นครับ เรื่องส้วมซิ เพราะส้วมที่นี่ ผมไม่รู้ว่าอะไรเป็นแรงบันดาลใจให้ Designer ผู้ออกแบบ ทำห้องน้ำออกมาแบบนี้

เข้ามานึกว่าเป็น Showroom ห้องน้ำครับ เพราะสุขภัณฑ์สำหรับท่านชาย ที่เอาไว้ปัสสาวะ (ฉี่นั่นแหล่ะ) นั้นหลากรุ่นหลายอารมณ์จริงๆ

เอารูปมาให้ดูครับ นึกในใจว่า ถ้าไม่มี Idea กระฉูดสุดๆ ....

ก็คงไปเหมาตอนเค้า Clearance sale มาล่ะครับ...หุหุ

...

แถมท้ายหลังจากไปเจอส้วมแปลกๆ ที่เยอรมัน เลยเอามาให้ดูกัน

ต้องไม่รู้เวลาใช้ ต้องหันหน้าไปทางหลังหรือเปล่า...

เพราะถ้านั่งหน้า ก็คงได้ชื่นชมผลงานแน่นอน...อี้ยยยยยย