เมื่อไรก็ตาม...ที่ไม่ได้เดินทางไปต่างจังหวัด ชีวิตของข้าพเจ้าก็มักจะวนเวียนอยู่แถววัดหนองไคร้ เพราะมีจิตสมัครต่อการร่วมทำงานบ่มเพาะจิตใจเด็กๆ ที่มาฟื้นฟูฯ ที่วัด( thinnabho )กิจกรรมที่ได้ทำไม่ได้มีเพียงแค่ปฏิบัติต่อเด็กๆ แต่ชีวิตของข้าพเจ้าได้ฝึกฝนในเรื่องราวต่างๆ มากมาย...

ไม่ว่าจะภารกิจอะไร...แต่นั่นก็สามารถทำให้จิตใจของข้าพเจ้านอบน้อมและอ่อนโยนมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม...

วิถีชีวิตที่อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติ

ทำให้ได้เรียนรู้และซึมซับ ตลอดจนการเยียวยาจาก "ธรรมชาติ" เป็นอย่างดี

ที่สำคัญ...ภาระกิจส่วนตัวที่เริ่มดูจะเป็นงานประจำสำคัญงานหนึ่งในชีวิตนั่นน่ะทำให้ข้าพเจ้าได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดที่บ้าน...แม่ และเครือญาติ

สิ่งหนึ่งที่มีโอกาส...ก็มักจะขับรถไปตลาดป่าติ้ว ไปซื้อปลาที่นั่น ไปจนแม่ค้าขายปลาเริ่มจำได้ ... ด้วยเหตุอันใดเล่าจึงได้ขับไปรถไปไกลบ้าน ไม่ใช้บริการตลาดแถวในตัวเมือง นั่นก็เพราะว่า ... ตลาดที่อำเภอป่าติ้วเป็นตลาดเล็กๆ คนไม่เยอะ ทำให้ได้เดินตลาดได้อย่างทั่วถึง ได้ซึมซับและสัมผัสชีวิตได้อย่างไม่เร่งรีบ และที่สำคัญนั่นน่ะไม่ได้ไกลจากตัวอำเภอเมืองมากนัก...

เมื่อตอนเย็นข้าพเจ้าก็ได้ปลา...มาสองกิโล วันนี้แม่ค้าบอกว่าปลาตัวเล็กนะคะ...แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรค ข้าพเจ้าก็ยังยินดีที่จะอุดหนุน ข้าพเจ้าไม่เคยบอกแม่ค้าว่าจะนำไปทำอะไร แต่ดูเหมือนเธอจะรู้ได้ด้วยตนเองว่าข้าพเจ้านำไปปล่อย...

ระหว่างขับรถมุ่งหน้าเข้าไปที่วัด...สายตาเหลือบไปเห็นข้างทาง

ท้องฟ้าสวยงามมาก ทั้งๆ ที่อีกมุมหนึ่งฟ้าเมฆครึ้มคล้ายฝนจะตกหนัก

ภาพดวงอาทิตย์ที่ถูกบดบังด้วยก้อนเมฆ...งามตามาก ไม่รอช้าที่จะจอดรถดูและใช้กล้องจากโทรศัพท์ถ่ายภาพนั้นไว้

ที่หนองไคร้เอง...ท้องฟ้าเริ่มมีแสงโรยแรง อากาศเย็นสบายๆ...

คุณแม่ชีสามท่านเดินออกมาจากท้ายวัด ... แต่ไม่นานฝนที่ดูเหมือนตั้งเค้ามาแต่ไกล ทำให้ท่านเปลี่ยนใจที่จะเดินกลับเข้าสำนัก

ทุกครั้งที่ได้ปล่อยปลา...ทำให้ได้เห็นชีวิตอันโลดแล่นอย่างปิติต่ออิสระที่ได้รับ และรอหมดอายุขัยตามกาลเวลา

หลายปีมากแล้วที่ข้าพเจ้า มักใช้ช่วงเวลาที่ว่างไปปล่อยปลาเสมอ ความรู้สึกก็ยังคล้ายเดิมจะต่างก็ตรงที่ว่าความลึกซึ้งต่อการมองชีวิตอ่อนโยนและละเอียดอ่อนขึ้นเรื่อยๆ...

ภาพบรรยากาศที่หนองไคร้ในตอนเย็น...เดินที่นี่ผ่อนคลายเสมอ

ภาพบันทึกจากท้องฟ้าในย่ำเย็นวันนี้...นี่คือ ความงามอันปรากฏตามธรรมชาติ

...

๕ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔