จากการวิ่งเข้าออกวัดมา...หลายปี

และมาปักหลักเรียนรู้พุทธศาสนา และบทธรรม ณ วัดใกล้บ้าน สิ่งหนึ่งที่ทำให้ข้าพเจ้าได้เกิดการตระหนักในตนเองก็คือ มีผู้คนอีกมากมายที่ขาดความรู้ในเรื่องพุทธศาสนาอย่างแท้...

เข้าวัดเพียงได้ชื่อว่าเข้าวัด

ทำบุญ...คือ กิจกรรมที่รู้จัก แต่ก็ยังเข้าไม่ถึงแก่นของพุทธศาสนา

"ศีล สมาธิ และปัญญา"...

เอาเพียงเรื่องศีลก็แล้วกัน เรารู้จักศีลเบื้องต้นเพียงแค่ศีล ๕ แต่...ไม่รู้ในความหมายที่นำไปสู่การปฏิบัติได้เลย บ้านเมืองเราจึงเต็มไปด้วยคนไม่มีศีล

ศีลถูกมองเพียงแค่เรื่องในวัด แต่คนในวัดเองก็ยากเข้าใจเรื่องศีล

และที่สำคัญข้าพเจ้าตั้งข้อสังเกตต่อตนเองว่า ... ผู้คนนั้นมักเชื่อในคนไม่มีศีลมากกว่าบุคคลที่ดำรงอยู่ในศีลและธรรม

...

นั่นสาเหตุก็เนื่องมาจากว่า...คนทั่วไปยังไม่รู้จักเรื่องศีล

จึงดูไม่ออกว่าใครมีศีลไม่มีศีล ใครมีธรรมหรือไม่มีธรรม

เป็นการเสื่อมถอยลงอย่างแท้จริง...

จะดำรงอยู่เฉพาะผู้ที่มองเห็นคุณค่า และความสำคัญเท่านั้น

สังคมเรา โลกเรา ต่างมีผู้คนได้รับการศึกษาในระดับสูงมากมาย และมีฐานะทางการงานมั่นคง แต่เรื่องครอบครัวล่มสลายก็เยอะ...ที่สำคัญค้นหาคนที่มี "ศีลธรรม" นั้นหายาก...

คนไม่มีศีลธรรมรวมกันได้ง่าย แต่ก็แตกแยกกันง่ายเช่นกัน

ข้าพเจ้าได้แต่บอกต่อตนเองว่า

การยืนหยัดอยู่บนหลักธรรมจะทำให้กร้าแกร่งแม้เพียงยืนอยู่อย่างลำพังหรือโดดเดี่ยวก็ตาม