นับถอยหลัง อีก 10 วันถึงงานวันทำบุญให้กับ "แม่"
แม่จากไปในกลางดึกของวันที่ ๒๔ ธันวาคม ๒๕๕๖ ...
วันนั้นๆ เป็นวันที่องค์กรกำลังจัดงาน "ส่งท้ายปีเก่า-ต้อนรับปีใหม่"
ค่ำคืนนั้นมันหนาวเหน็บอย่างบอกไม่ถูก ผมไม่เคยได้กอดแม่ และบอกรักแม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว - ค่ำคืนนั้นกลับกลายเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ผมกล้าหาญที่จะทำ
ผมกอดร่างไร้วิญญาณของแม่ -
ระยะทางจากโรงพยาบาลกลับถึงบ้านร่วม ๓๐ กิโลเมตร มันยาวนานอย่างที่สุด ตลอดเส้นทางที่ว่านั้น ลมหนาวไม่ได้ปราณีผมเลยแม้แต่น้อย...ผมหนาวสะท้านแทบจะขาดใจ ได้แต่กอดประคองร่างไร้วิญญาณของแม่บนกระบะหลังรถคันเก่าโทรมของพ่อ
ผมกอดร่างอันไร้วิญญาณของแม่-
พร่ำพูดกับแม่ตลอดทางว่า "เรากำลังกลับบ้านนะแม่...และบอกให้แม่รู้เป็นระยะๆ ว่าถึงไหนแล้ว ใกล้ถึงหรือยัง..."
๔-๕ กรกฎาคม ๒๕๕๘ ...
เป็นวันบุญของ "แม่" นะครับ
มันเป็นงานบุญในภาวะอันยากไร้
แต่ผมรู้ว่า รักของผู้ยากไร้อย่างเรามันยิ่งใหญ่แค่ไหน
ผมเชื่อว่า แม่รู้ ---
มาร่วมระลึกถึงแม่ผู้ยิ่งใหญ่ในหัวใจด้วยคนค่ะ คุณพนัส
ขอส่งกำลังใจจากเพื่อนไปให้ครับ
เดือนนี้ ผมเตือนตัวเองตลอดเวลา
ว่าเดือนนี้เมื่อปีที่แล้ว แม่จากไปพร้อมๆ กับสายลมหนาว
นี่ก็ยังแว่วยินเจ้าสายลมหนาวเกรี้ยวกราดเป็นระยะๆ
... 24 ธันวา ครบรอบปีการจากไปของแม่
ผมจะใช้ชีวิตอย่างมีสติ
ขอมีความสุขกับปัจจุบันมากที่สุดครับผม ;)…
ด้วยความรัก ความระลึกถึง ชั่วนิรันดร์นะครับ
ฝนมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
ลมเองก็ผสมโรงมาอย่างน่าชัง
ใครบอกสายฝนไม่มีฝุ่น
ใบไม้สะบัดเคว้งไร้ทิศไร้ทาง
ไม่นาน และไม่นานจริงๆ
ทั้งสายฝนและสายฝน
ก็เกี่ยวก้อยกันไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
มาไว ไปไวนะคะ นิดหน่อยก็ยังดีค่ะ ^_,^
ไปไวมาไว ขอนแก่นฝนตกเช่นกันค่ะ
เชียงใหม่ ฝนหายตามเคย ;)…
ตอนนี้เหมือนจะมาอีก …ส่งให้ฟ้าคำรามเป็นระยะๆ เหมือนมาบอกข่าวล่วงหน้า ครับ
กำแพงเพชรรอฝน..ครับอาจารย์
ตราบโลกยังไม่แตกสลาย ตราบที่เรายังมีลมหายใจ
และตราบที่หัวใจของเรายังไม่มืดบอด
เราทุกคนล้วนชอบธรรมที่จะคิดถึงใครสักคน
หรือคิดถึงเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่งด้วยกันทั้งนั้น
อิสระ ที่จะมีความคิดถึง
ชอบธรรม ด้วยความเคารพ ครับ ;)…
Wow !!!! แค่ใครสักคน ไม่หลายคน แย่งกันคิดถึงแย่นะคะ ^_,^
ผมมีความเชื่อมั่นและศรัทธาว่า
การเดินทาง คือการเรียนรู้เพื่อการเติบโต
พรุ่งนี้มีภารกิจการงานไปยังสกลนคร....
บางทีอาจได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นระหว่างทาง...
ถูกต้องจ้ะ การเรียนรู้ที่เกิดจากการเดินทาง คือการเรียนรู้ที่อาจจะไม่มีในตำราใด ๆ เลย เป็นการเรียนรู้ที่ยอดเยี่ยมจ้ะ เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ
เดินทางปลอดภัย และมีความสุขตลอดเส้นทางนะคะ
ฝากเอาฝนไปตกด้วยนะคะ ข้าวจะได้งาม อิอิ บ้านของดิฉันเองค่ะ
สายลมในเช้านี้ เป็นสายลมอันแช่มชื่น รื่นรมย์
พลอยให้หัวใจเบิกบาน มีชีวิต
และมีพลังในการเดินทางไปสู่ชุมชน
เพื่อร่วมหนุนเสริมการขับเคลื่อนโครงการหนึ่งหลักสูตรหนึ่งชุมชน
ณ บ้านลาด ต.ลาดพัฒนา อ.เมือง จ.มหาสารคาม
เป็นกำลังใจให้ขับเคลื่อนต่อไป อย่างขยายผลและต่อเนื่องค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ..ช่วงนี้อากาศเย็นสบาย..ชอบๆ ครับ
…เป็นหนึ่งกำลังใจค่ะ
ผมเริ่มเข้าใจว่าหลายต่อหลายคนพอค้นพบบางอย่าง-อิ่มตัว จึงเริ่มหันหลับสู่วิถีในบ้านเกิด เรียนรู้ที่จะอยู่อย่างเรียบง่าย สมถะ พัฒนาตนเองผ่านฐานความรู้ของชุมชนและที่สั่งสมมาชั่วชีวิตของการทำงาน
สำหรับผมแล้ว ผมรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ อยากกลับไปเรียนรู้ชีวิตดังเช่นอดีต ทำไร่ ทำนา อ่านและเขียนหนังสืออยู่อย่างเงียบๆ...สร้างศูนย์เรียนรู้เล็กๆ ให้เด็กในหมู่บ้านได้มาท่องเล่น...
ครับ คล้ายกับว่า ผมเริ่มอิ่มกับโลกแห่งการงานของวันนี้มากขึ้นทุกขณะ
เรื่องราวของ “ชีวิต” บางคนได้พบ ได้เจอ มีทั้งเหมือนและไม่เหมือนกัน…บางคนพบจนเกินพอ เห็นพฤติกรรมของคนมามากมาย…จะเรียกว่า “อิ่ม” หรือ “เบื่อ” ก็ว่าได้…สุดท้ายก็จะหันกลับมาสู่ฐานเดิมของตนเอง…เพราะเห็นความแตกต่างระหว่างฐานเดิมกับฐานที่สูง เมื่อนำมาเปรียบเทียบกัน…สุดท้ายก็เห็นว่า…ไม่มีใคร “รัก” + “เป็นห่วง” เท่ากับครอบครัวของเราเอง…ถึงจะเป็นสังคมที่ไม่โก้หรู…แต่มันมีความสุข + ความจริงใจที่มีให้กันมากกว่า “สังคมของการทำงาน”…
ขอบคุณพี่บุษยมาศ มากๆ ครับ พี่เติมเต็มมุมชีวิตได้อย่างงดงามและมีพลังเสมอมา ทั้งมุมที่เหมือนและมุมที่ต่าง อ่านแล้วชวนคิดตาม และสร้างมุมบวก พลังบวกได้อย่างไม่กังขา
ขอบพระคุณนะครับ
สำหรับตัวผมเองแล้ว.กำลังสร้างฝัน…กลับไปใช้ชีวิตตามวิถี..ครับ
ฝันดีนะคะ ทำตามฝันกันค่ะ
…เป็นหนึ่งกำลังใจนะคะ
วันแต่ละวัน
ประชุมเยอะมาก
จนรู้สึกว่าจิบกาแฟแทนข้าว
จนรู้สึกว่า....
เวลาที่ต้องลงมือทำ
มัน ห า ย ไ ป กั บ ก าร ป ร ะ ชุ ม
ซะเยอะแยะ
ถ้าประชุมไม่นานแล้วรีบลงมือทำ
ก็ไม่ยุ่ง
แต่นี่ประชุมอะไรกันหนักหนา
บางเรื่องอ่านเองก็ได้
5555
ประชุมเยอะๆ เช้า 1 บ่าย 1 เย็นหนึ่ง ไม่ต้องจ่ายค่าอาหารเลยมีเลี้ยงตลอด สัปดาห์ละ 3-4 วัน ได้ค่าเบี้ยประชุมอีกนะ มีเงินประจำตำแหน่งทั้งนอกและในเวลา บวกเงินเดือนที่ขึ้นสองขั้นหรือเปอร์เซ็นต์สูงสุดทุกปี เหตุเกิดที่สถานศึกษาชั้นสูงหลายแห่ง แต่คุณภาพการศึกษาเขาก็ว่าแย่ลง ๆๆ
ในยามฝนตกกลางดึก
คิดถึงห้วงชีวิตในวัยเด็ก
ตื่นกลางดึกมารองน้ำฝนลงตุ่ม
…เคยเหมือนกันค่ะอาจารย์
เช่นกันค่ะ คิดถึงบ้านค่ะ
อาจารย์ทำให้คิดถึงชานบ้านตอนเด็ก
เดี๋ยวนี้มีชานบ้านมาปีกว่า สงสารไม้ ช่างเริ่มทำหลังคาคลุมให้แล้วค่ะ
เอาตุ่มไปรองน้ำที่ชั้นล่างแทน
ดึกแล้ว-เลยเที่ยงคืนมาแล้ว แต่ผมยังนอนไม่หลับ
ไม่มีอะไรมากไปกว่าการคิดถึง “แม่”
แม่จากไปเมื่อวันที่ ๒๔ ธันวาคม ๒๕๕๖
ทุกๆ ครั้งที่ตัวเลขดังกล่าวหมุนวนกลับมาอีกรอบ ผมมักมีอาการอ่อนล้า อยู่ไม่นิ่ง
อยากเดินทางไกล อยากขับรถรอบเมือง อยากไปที่ไหนสักแห่ง ไปเพื่อนั่งๆ นอนๆ คิดอะไรเพลินๆ (เงียบๆ คนเดียว)
และที่สำคัญก็คือไปแอบร้องไห้คนเดียวนั่นแหละ
ผมคิดถึงแม่จริงๆ นะครับ
เป็นกำลังใจค่ะอาจารย์
ขอส่งกำลังใจให้นะครับ คุณแผ่นดิน …
ทำใจได้ ก้าวข้าม เติบโตนะคะอาจารย์ ทางจิตใจ เข้มแข็ง ๆ ค่ะ
หลายต่อหลายครั้ง ผมรู้สึกว่า ความเศร้าหมองกลับทำให้ผมมีพลัง
ผมไม่ใช่ประเภทเป็นสาวกความเศร้
และตอนนี้ ผมก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าสภาวะของ
ความทุกข์เศร้าหมองเป็นพลังผลักดันการสร้างสรรค์มากกว่าความสุข สังเกตคนจนมักเป็นนักสู้ ปัญหาและอุปสรรค์ทำให้คนคิดแก้ไข
เป็นกำลังใจให้อาจารย์นะครับ
สู้ สู้ ครับ … ให้ความเศร้ามันเขย่าหัวใจ (เล่น ๆ ) นะครับ ;)…
สาบานได้เลยครับ - อารมณ์ตอนนี้คือแบกเป้, หรือไม่ก็ขับรถขึ้นภูสูง พร้อมกล้อง,หนังสือ,เครื่องคอมฉ
และกลับมาพร้อมต้นฉบับความเรียง
แน่นอนครับ-การมีความฝัน มันช่วยให้ชีวิตดูหนุ่มขึ้น และความหนุ่มที่ว่านั้นจะทรงพลั
ผมมีสิทธิ์ฝัน ใครๆ ก็มีสิทธิ์คิดฝัน และทุกคนก็ชอบธรรมที่จะทำความฝันให้เป็นจริง- มาตรฐานแห่งฝันมันไม่มีมาตรวัดท
ครับ-ผมกำลังดูแลความฝันของผมอย
ใครๆ อาจยังไม่ต้องเข้ามาดูแลมันร่วม
ใช่ครับ- ตอนนี้เอาเป็นว่า "เธออยู่ที่นั่น-ฉันอยู่ที่นี่.
ไม่เจอกันนานแล้ว เพราะเธออยู่นั่น ฉันอยู่นี่ เลยเจอกันเฉพาะที่โกทูโน
คิดถึงนะครับพี่แก้ว….
ความฝันช่วยหล่อเลี้ยงชีวิตให้มีความหวัง
เธออยู่ที่นั่น ฉันอยู่ที่นี่ … อยู่ที่ตรงนี้ อยู่ที่ตรงนั้น … อยู่ที่ความจริง อยู่ที่ความฝัน … อยู่ที่ตรงนั่น อยู่ที่ตรงนี้ ;)…
เธออยู่ที่นั่น ฉันอยู่ที่นี่ เลยเห็นแต่เงา อ วัต แต่ยังดี เพราะได้อ่านอนุทินอาจารย์ทุกวัน
งานในแรกเช้า คือการปรับแต่งกรอบแนวคิดเรื่อง "หนึ่งหลักสูตรหนึ่งชุมชน" เพื่อสื่อสารไปยังหลักสูตรต่างๆ ในการเปิดรับสมัครโครงการในรอบที่ 2 นี่คือภารกิจอันใหญ่ยิ่งของการขับเคลื่อนงานบริการวิชาการแก่สังคมในมิติเชิงรุก และถือเป๋นโอกาสอันสำคัญที่ผมได้รับความไว้วางใจให้ก้าวเข้ามารับผิดชอบงานนี้ร่วมกับทีมงานอีกหลายคน-....
ไม่มีความเห็น
เช้าอากาศสดชื่น. บ่ายคล้อย ฝนโปรยสาย. ดึกตกมาอีกรอบ ตื่นมาพบสนามหญ้ามีน้ำขังอยู่ประปรายเป็นหย่อม ๆ ..คล้ายกับชีวิตได้กลิ่นดินจากทุ่งท้ายบ้านเกิดโชยมาแสนไกล ...ขณะที่กลิ่นตึกปูนก็เบียดแทรกเข้ามาเป็นระยะ ๆ ...
ไม่มีความเห็น
พี่ศศินันท์ @11868 เมื่อวานตอนเย็นพาลูกชายคนโตไปเตะบอล สนามเขียวงาม เราถอดรองเท้าให้เท้าแตะสนามหญ้า ขณะที่คนอื่นใส่รองเท้าทั้งหมด .. ผมบอกว่าให้ตื่นแต่เช้า ๆ ..พ่อจะเปิดหลังบ้านให้ฟังเสียงนกร้อง ...
ไม่มีความเห็น
ลูกชายสองคนนอนหลับหน้าจอทีวี ...การ์ตูนหลายเรื่องทยอยกรีดกรายในจอทีวีอย่างไม่รู้เหนื่อย ..คนเล็กนอนตะแคงซ้าย คนโตนอนหงาย ...
ถึงวันที่เขาโตเป็นคนหนุ่ม, สังคมวันนั้นจะเปลี่ยนหน้าไปมากกว่านี้หรือเปล่า ? และเขาจะเข้าใจโลกในวันนั้นกี่มากน้อยกันเล่า !
ไม่มีความเห็น
บ่ายแล้ว..ฝนลงเม็ดเพียงชั่วระยะสั้น ๆ แล้วจากหายไปราวกับเง้างอนต่อพื้นดิน. ขณะที่ฉันกลับหวนคิดถึงบ้านอย่างมหาศาล. ฝนตกอาจเหมาะกับคนอกหัก. แต่ฉันกลับรู้สึกเสมอมาว่า ฝนตกคือสัญญาณเสียงจากท้องทุ่งในบ้านเกิดที่ร้องส่งมายังฉัน.
บ้าน..
ตระหง่านเหงาอยู่ข้างใน
กระซิบร่ำบอกกับใจ
เมื่อไหร่...เมื่อไหร่ ...จะกลับไปแอบอิง
ไม่มีความเห็น
ฉันมีความฝันที่อยากจะลงมือทำให้เป็นจริงอย่างมากมาย และเคยสงสัยว่าความฝันใดเป็นของตนเองและความฝันใดเป็นของคนอื่น. แต่เมื่อลงมือทำกลับแยกไม่ออก กระนั้นก็รู้สึกได้ว่า ไม่มีความฝันใดที่จะไม่อาทรต่อคนรอบข้าง ...
เช่นกัน เราก็ไม่อาจอยู่ได้โดยปราศจากความอาทรของคนรอบข้าง
ไม่มีความเห็น
เป็นวันหยุดที่อากาศสดชื่น . สายลมทยอยลอดผ่านหน้าต่างอย่างต่อเนื่อง . ทำเอาผ้าม่านโยกตัวไหวไปตามการทักทายของสายลม.
เช้านี้เป็นเช้าชื่น..
ความฝันตื่นจากการหลับฝัน
สิ่งดีดีนานาสาระพัน
เดินทางมาแบ่งปัน, อย่างเป็นกันเอง
... เขียนให้ถึงน้ำใจมิ่งมิตรที่มาเยือนในกิจกรรมที่กำลังจะมีขึ้น...
ไม่มีความเห็น
ยิ้มให้กับชีวิต
จุมพิตให้กับความฝัน...
วันนี้, อาจเงียบงัน
แต่พรุ่งนี้อาจแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ..
....
ชีวิตเปลี่ยนได้เสมอ ใครสักคนกล่าวไว้เช่นนั้น ..ฟังดูเป็นการให้กำลังใจกับตัวเองหรือแม้แต่คนรอบข้างได้อย่างดีนัก
ใช่, ..ชีวิตเปลี่ยนได้เสมอ
ไม่มีความเห็น
วันนี้นอนคุยกับอาการป่วยไข้ของตัวเอง ..คำตอบที่ได้รับก็คือ พักผ่อนไม่เพียงพอ .เป็นคำตอบที่รู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ไม่เคยแก้ไขได้สักที
ไม่มีความเห็น
ก่อนตะวันคล้อยลับขอบฟ้า ลูก ๆ เล่นน้ำอย่างสนุก ผมมีเวลาได้อ่านเรื่องสั้นชื่อ "เพื่อนเก่าที่บ้านเกิด" ของคำหมาน คนไท เกิดความประทับใจเรื่องเรื่องราวการดำเนินเรื่องแบบง่าย ๆ โดยตัวละครตัวหนึ่งร่ำเรียนจบ ดร.จากต่างประเทศ คิดถึงเพื่อนสมัยเด็ก ๆ ที่เรียนด้วยกันและเคยช่วยชีวิตตัวเองจากการจมน้ำ
เมื่อเกษียรณราชการก็ตามหาเพื่อคนนี้จนเจอ พบว่าเขาใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย (เรียไม่สูง) ปลูกผักปลูกพืชกินเอง และอนุรักษ์ต้นไม้พื้นบ้านอีสานไว้เยอะมาก
ดังนั้นเขาจึงชวนเพื่อนมาช่วยสอนการปลูกต้นไม้ให้เป็นป่าให้กับชาวบ้านในจังหวัดมุกดาหาร โดยจะมีเงินค่าตอบแทนให้ แต่เพื่อนกลับพูดอย่างน่าฟังว่า
"เฮามีความฮู้น้อย บ่กล้าไปสอนไผดอก โตเฮียนหนังสือหลายจบดอกเตอร์จากเมืองนอก เป็นหยังบ่ไปสอนให้เผิ่น"
ไม่มีความเห็น