วันเดือนเลื่อนลับ ห่อนกลับคืนหลัง ชีวิตเพพัง คืนหลังห่อนได้
ลางเทื่อก็สุข ลางทุกข์โศกไหม้ สลับกั๋นไป แบบนั้น
ลางวันสุขขี โชคดีหลายชั้น ลางทุกข์โศกกั้น เป๋นไป
ทั้งหลายเหล่านี้ มันอยู่ที่ใจ๋ สุขทุกข์เพียงใด ล้วนใจ๋แปล๋งปั้น.

งัวควายจ๊างม้า ต๋ายแล้วเหลือหนัง ดูกขนเขายัง เอาใจ๊ก๋ารได้
จ๋าลวงสุด ขี้อยู่ในไส้ คนยังเอาไป เลี้ยงต๊อง
กันคนเฮาต๋าย สหายปี้น้อง บ่ห่วงข้อง อาลัย
แม้นแต่ดูกพัวะ ยังเอาขว้างไกล๋ กลั๋วเป๋นพิษภัย ผีจักหลอกบ้าน.
(พระยาพรหมโวหาร)

มนุษย์โลกล้วน ทั่วถ้วนโลก๋า ชาติศาสน์ใดนา หาพ้นทุกข์ได้
ต่างมีปั๋ญหา ก๋ายาเมื่อยไข้ หัวอกปายใน กั้งกั๊ด
กึ๊ดหื้อดีหนา ทุกข์สารพัด ขจัดออกได้ ผ่อนเบา
อยู่ที่จิตนี้ มีกิเลสเผา หากฮู้คิงเฮา เผากิเลสไหม้.

มาต๋าแม่ไท้ ในโลกโลก๋า ข้าขอวันตา บรรดาแม่เจ้า
แม่เฮาตังผอง แม่ของลูกเต้า ทุกแหล่งลำเนา ทั่วทิศ
แม่หื้อเฮามา มนาชีวิต แลวิญญาณหั้น เป๋นคน
ขอเทพนิมิต สัมฤทธิ์กุศล หื้อแม่ทุกคน สุขล้นทั่วหน้า.

อันมาต๋านั้น รู้กั๋นแล้วหนา ก็คือมารดา ผองยาลูกเต้า
สิบสองสิงหา วัสสาขวบเข้า พฤหัสเนอเฮา ปี๋นี้
วันแม่มาชู วันครูมาชี้ สองกำลังจี้ สองชู
หมู่เฮาได้กึ๊ด ยึดเป๋นพหู ครูแม่แม่ครู เชิดชูกราบไหว้.

แหงนผ่อต๊องฟ้า หน้าฤดูฝน เมฆหมอกลอยวน เมฆฝนบดฝ้า
พาหื้อหวันไหว ในใจแห่งข้า เหมือนเหล่าเมฆา มืดครึ้ม
ง่อมแต๊เนอเฮา นั่งเหงากึ๊มงึ้ม มันตึงบ่ปลื้ม เลยนา
จีวิตข้าน้อย มันด้อยแต๊หนา ขอวอนเตวา มาโผดสักหน้อย.

ของกิ๋นสัปป๊ะ คณะคาวหวาน จัดใส่ถ้วยจาน ตำในขันข้าว
กิ๋นกั๋นเข้าไป เต๊าใหญ่ฮอดเถ้า เหมือนกับกิ๋นเอา สารปิ๊ษ
อายุยืนยาว แต่หวาวจีวิต เป๋นปิ๊ษเมื่อยไข้ โรคา
เจ็บตั๋วหัวต๊อง ปวดน่องแข็งขา เมื่อยไข้ก๋ายา หูต๋าบอดใบ้.

ฟ้ามัวมืดครึ้ม สะลึมบดฝน แหงนผ่อตางบน ฝนซุยจากฝ้า
มนุษย์มีหวัง ฝนหลั่งลงหล้า หนองห้วยไฮ่นา เปี่ยมน้ำ
ข้าวผักพืชผล เมื่อฝนมาก๊ำ เขียวไปจุ้ก้ำ จุ้ปาย
สัตว์แลมนุษย์ หลุดพ้นจากต๋าย จิตใจ๋สบาย ร่างก๋ายแกร่งกล้า.

แหงนมองผ่อฟ้า ไร้ฝ้าสดใส เมฆหมอกหายไป สายสุรีย์แจ้ง
เมื่อเจ๊าก่อนงาย สายลมพัดแถ้ง ยะหื้อมีแฮง พละ
กลั๋วว่าบ่ายแลง แสงสุริยะ จักฮ้อนแผดไหม้ เผาดิน
โลกฮ้อนเหือดล้ำ น้ำบ่มีกิ๋น คนสัตว์บนดิน เมาวินบ้าใบ้.

คนไทยเฮานี้ โชคดีนักหนา มีองค์ราชา เมตต๋าไทยถ้วน
สายน้ำพระทัย รินไหลบ่ห้วน เย็นศิระมวล ไพร่ฟ้า
เฮาผองหมู่ไทย เทิดไท้สะง้า สยามแหล่งหล้า ชุ่มเย็น
คนไทยเหล่าล้น พ้นจากทุกข์เข็ญ เมืองไทยร่มเย็น เป็นเพราะไท้เจ้า.

ฝนตกเมื่อเจ๊า คนเถ้าลุกขวาย ลุกเลยคาบงาย บ่ได้กินข้าว
ลูกหลานก็ดาย เอาใจ๋คนเถ้า ปอบ่ฮ้องเฮา หื้อลุก
ลุกมาเสียศูนย์ หัวหมุ้นก้นซุก ข้าวสุกมีหั้น บ่ดาย
บ่มีหยังกับ มากั๊บหัวใจ๋ กิ๋นข้าวบ่ดาย ไปก่อนน่อเจ้า.

วันเดือนเลื่อนลุ อายุสังขาร ที่อยู่ยืนนาน คือมันใกล้เสี้ยง
ยิ่งได้ยิ่งหาย ยิ่งได้ยิ่งเดี้ยง ยิ่งได้ยิ่งเอียง เนอครับ
อายุขัยเฮา ร้อยซาวขวบนับ สำหรับอยู่ได้ เนอนาย
อายุยาวนั้น คือมันใกล้ต๋าย อายุยาวไป วันต๋ายใกล้เข้า.

เสียงกบเขียดฮ้อง หนั่นก้องโสต๋า น้ำขังในนา ฝนฟ้าเทเบ้า
ใกล้เข้าวัสสา ไถนาปลูกข้าว ฮีตฮอยบ้านเฮา เก่าก๊าง
ผ่อล่องโต้งไป ไฮ่นาป๋าต๊าง เป็นผืนแผ่นกว้าง จุ้มเย็น
นกเอี้ยงแอ่นฟ้า ก่ำบ้ากะเต๋น อี่ฮอกอี่เล็น บินเต้นว่อนกล้า.

ศน.เพลินพิศ ขันแก้วสกุ๋ล ผมขอขอบคุณ ที่หนุ่นก่อนหั้น
อำเภอแม่แต๋ง เป๋นแฮงแปล๋งปั้น หื้อผมทนัน ชำนิ
บ่ว่าก๋ารใด พี่ใส่ใจ๋ฮิ หามาหื้อ มาเติง
ขอหื้อพี่ไท้ จุ่งได้เถลิง อยู่สุขสำเริง สำราญไจ้ไจ้.

ตะวันอยู่ฟ้า แผ่กล้าแสงสูรย์ แหล่งหล้าสมบูรณ์ เพราะสูรย์ส่องแจ้ง
หากมียามใด สูรย์คล้ายจักแกล้ง บ่ส่องแสงมา โลกนี้
ทุกชีวิตขาด บ่อาจหลีกลี้ ต๋ายกั๋นป่นปี้ เนืองนัน
สูรย์ฮ้อนล้ำไซร้ ก็ไหม้เหมือนกั๋น หมายเอาชีวัน ต๋ายกั๋นทั่วหน้า.

ก๋ารเฮียนฮู้นั้น ต้องหมั่นใส่ใจ๋ เปียรอยู่ร่ำไป จักไหลเลื่อนขั้น
หมั่นเฝิ้กหัดไป หมั่นไป่แป๋งปั้น หมั่นแต่งตึงวัน หมั่นเยียะ
จากดิบเขียวกรัก จักสุกใสเตี๊ยะ เปี๊ยะอวดเปิ้นได้ ใหม่งาม
เหมือนคำพุทธะ สัจจะจื่อจ๋ำ เปียรอยู่ไหนความ สำเร็จอยู่หั้น.

อันว่าความทุกข์ ความสุขนี้หนา เหตุจากมนา นำมาแปล๋งปั้น
มนาคือใจ๋ เก็บไว้ยึดมั่น ทุกข์โถมมาพลัน ทึดทึด
มนาคือใจ๋ วางไว้บ่ยึด อบายถูกตึ้ด มัคคา
หนึ่งคือใจ๋นั้น สำคัญแท้นา สุขทุกข์เกิดมา มนาแปล๋งปั้น.

เก้าโมงปล๋ายแล้ว บ่แคล้วผิดหวัง ประปาก็ยัง บ่ถั่งน้ำหื้อ
หากถ้าบ่ไหว จักไปผ่อหยื้อ มันเป๋นจ้ะฮือ เรื่องน้ำ
อยู่สูงล้ำไป หัวใจ๋จึงจ๊ำ น้ำบ่ไหลขึ้น เติงตัน
ฮอดเมื่อแลงนี้ คงมีหื้อหัน ถ้าแถมสักวัน อดกลั้นเอาหน้อย.

อู้เถิงเรื่องน้ำ มันจ๊ำหัวใจ๋ อยู่สูงล้ำไป น้ำบ่ไหลขึ้น
อันน้ำประปา มันอยู่ลุ่มตื้น ลางวันลางคืน ขาดมิด
น้ำไหลบ่ปอ โอ้หนอชีวิต คิดผิดเลือกบ้าน บนดอย
น้ำกิ๋นซื้อไว้ ขาดน้ำใจ๊สอย อารมณ์บ่จอย ข้าน้อยไค่ไห้.

อยากอยู่ร้อยปี๋ ทีฆายุยั้ง ทุกคนหมายตั้ง ความปรารถนา
หวังบ่ใช่น้อย ร้อยซาววัสสา ลางหวังเปิ้งยา ลางหวังเปิ้งข้าว
ข้าวปล๋าอาหาร สำคัญเน่อเจ้า ปิจารณาเอา ก่อนซื้อ
กิ๋นปล๋าเป๋นหลัก กิ๋นผักจุ้มื้อ ปล๋าผักเปิ้นหื้อ วิตามิน
กล้วยใต้น้ำว้า หมั่นหามากิ๋น พืชผักบนดิน หมั่นกิ๋นไจ้ไจ้
ไข่ไก่วันใบ ต้องกิ๋นหื้อได้ ออกกำลังกาย โตยครับ
เรื่องหยูกเรื่องยา ปาหื้อเสียทรัพย์ กิ๋นอิ่มนอนหลับ ตึงดี
อายุหวังไว้ ได้ร้อยซาวปี๋ กิ๋นดีอยู่ดี สมที่หวังได้.

ในวันนี้เล้า วัดเปาสามขา เพิ่นวางศิลา ฤกษ์พระธาตุเจ้า
ฤกษ์ดีมีหมาน เก้าโมงปล๋ายเก้า นาทีเนอเฮา ไหว้พระ
พระราชปัญญา อาภรณ์เถระ เป๋นประธานได้ งามดี
พระธาตุองค์นี้ จักเป๋นสะหรี เตื่อมป๋ารมี เป็นศรีแก่บ้าน.

เขาว่าโลกฮ้อน มาย้อนกึ๊ดหา เป๋นจริ๋งแต๊นา อากาศฮ้อนไหม้
ตะวันตั้งหัว ข้ากลั๋วแต๊ใบ้ เปล๋วแดดเหมือนไฟ เอ่าฮ้อน
แสงวันฮ้อนแฮง แสงแดดสะต๊อน ขั้วโลกแข็งก้อน ละลาย
ฮ้อนมอกปี๋นี้ ป๋านอี้เกือบต๋าย ปี๋หน้ามอกใด ใจ๋หายใจ๋ขว้ำ.

ก๋ายใจ๋เฮานี้ บ่มีแยกกั๋น ก๋ายใจ๋ปองปัน ช่วยกั๋นไจ้ไจ้
ก๋ายทำสิ่งใด ใจ๋คิดก่อนไสร้ ก๋ายทำลงไป ใจ๋คิด
ใจ๋คิดผิดไป ก๋ายทำเป๋นพิษ ใจ๋คิดถูกต้อง ก๋ายดี
ก๋ายใจ๋เฮานั้น สัมพันธ์เนอศรี ใจ๋คิดทางดี ก๋ายมีถูกถ้วน.

บ่ม่วนแต๊เล้า ง่อมเหง้าหัวใจ๋ จะเยียะจาใด ใกล้จะใบ้บ้า
ด้วยเหตุมันมี เมียศรีแห่งข้า ใจ๊จ่ายเงินตรา เฟ้อฟุ้ง
แก็สก็หมดเต๋า ข้าวก็หมดยุ้ง มันสังมายุ่ง ใจเฮย
หาบ่ตันใจ๊ ไค่ไห้แต๊เหย บ่เขียมเสียเลย เมียเหยเมียข้า.

ปิ๊กมาแถมแล้ว มิตรแก้วสหาย หลังจากหายไป หลายเดือนว่าอั้น
เมินนานเต๋มที ข้านี้สุดกลั้น อยากปิ๊กเร็ววัน เน่อครับ
แต่ด้วยเหตุก๋ารณ์ เวียกงานบังคับ จึงกลับบ่ได้ หลายเดือน
มาเถิงวันนี้ โชคดีเสมือน จึงได้มาเยือน เหมือนเดิมเน่อเจ้า.