จากการเรียนมาทั้งหมดเกือบ 4 ปีแล้ว ณ วันนี้

          ได้ฝึกประสบการณ์วิชาชีพที่สถานีอนามัยเฉลิมพระเกียรติ 60 พรรษานวมินทราชินีไร่ใต้ บ้านไร่ใต้ ตำบลไร่ใต้ อำเภอพิบูลมังสาหาร จังหวัดอุบลราชธานี ...รู้สึกดีมากๆค่ะ มีความสุขที่ได้ทำงานเกี่ยวกับงานที่เรารัก  

คิดถึงเพื่อนๆๆสมัย ม.ปลายมากๆ

ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ไม่เคยรู้สึกกดดันอะไรขนาดนี้เลย แม้จะเดินเพียงก้าวก็ยังยากจนแทบน้ำตาจะไหล....เขาไม่เห็นเราแม้ในสายตาเพียงครึ่งเสียวนี่หรือความเท่าเทียมที่มีในสังคมมุนษย์ นี่หรือความยุติธรรมที่พาลพบแม้ในจิตใจอยากจบ  ก็ทำไม่ได้เราแค่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันรักในงานที่ฉันทำแต่สังคมนี่มีแต่ความอิจฉาริษยา เอารัดเอาเปรียบกัน.....................ฉันให้อภัย

บทเรียนชีวิต

เมื่อคนๆคนหนึ่งเดินทางผ่านเรื่องราวมากมายปีแล้วปีเล่า........บางคนนำส่วนที่ดีส่วนที่พลาดพลั้งไปมาปรับใช้   แต่บางคนกลับเฉยกับบทเรียนนั้นทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตเลย

           .................ชีวีตเริ่มต้นด้วยรู้จักกันในฐานะเพื่อนแล้วเมื่อมีเหตุการณือย่างหนึ่งใดทำให้เรามาพบและได้พูดคุยกันความสัมพันธ์เริ่มดีขึ้นเมื่อเธอคนนั้นเปิดใจรับเขาและ.........เธอกับเขาก็รักกันในขณะนั้นเธอกำลังเรียนหนังสือเป็นวัยที่มีอนาคตสดใส  เมื่อเธอมีเขาเข้ามาในชีวิตทุกสิ่งอย่างเริ่มเปลี่ยนไปเขาเริ่มกัดกินนาทีชีวิตของเธอคนนั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนเธอรู้สึกว่าเธอกับเขาเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน....เวลาที่เราคบหากันช่างผ่านเร็วยิ่งเธอไม่รู้ว่าเธอรักเขาตอนไหน  แล้วเธอขาดเขาไม่ได้เธอจึงเลือกทั้งเรียนทั้งรักแม้ว่าตัวเธอจะรู้ถึงความลำบากในการอยู่ร่วมกันซึ่งไม่ใช่สามีภรรยาตามกฎหมายก็ตาม.....เธอรู้ว่าผิดแต่เมื่อตัดสินใจไปแล้วคงปล่อยเลยไป  

...................เมื่อความสุขที่เริ่มแรกเธอจะมีจนล้นเหลือก็ตาม  จนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้เธอเป็นเด็กดีในสายคุณพ่อคุณแม่ของเธอ รวมทั้งญาติของเธอ .......เธอมีความสามารถในการแสดงละครที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอทำได้ดีขนาดที่ว่าแม้แต่คนที่เลี้ยงเธอมายังดูเธอไม่ออกว่าเธอปิดบังอะไรไว้......เธอกลับบ้านทุกครั้งเธอดูอสดใสร่าเริงเหมือนเด็กสาวใสซื่อบริสุทธิ์ที่ตั้งใจเรียน .........พ่อแม่เธอไม่ได้มีฐานะที่ร่ำรวยอะไรเลยเป็นเพียงชาวนาที่ต้องการให้ลูกสาวตัวเองมีงานทำที่ดีไม่ต้องมาทำนาหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินเหมือนท่านมีเงินน้อยนิด  ซึ่งบางวันแม้กับข้าวถุงท่านยังไม่ซื้อทานเลย  ท่านเลือกทานข้าวกับน้ำพริกเพื่อที่ท่านจะเก็บเงินในส่วนนั้นไว้ให้เธอเพื่อเป็นค่าเทอมในการเรียน

.........น่าเศร้ายิ่งนักในทางตรงกันข้ามเธอกับทำให้ผู้ที่เลี้ยงเธอมาต้องผิดหวังเพราะเธอเลือกเดินทางที่ผิด ............และแล้วเมื่อความรักความเอาใจใส่ของเธอกับเขาถึงจุดอิ่มตัวความเศร้าเริ่มเข้ามาแทนความสุข เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ดีนักเป็นคนเห็นแก่ตัว  ดื่มเหล้าเป็นว่าเล่น.........เมื่ออยู่นานไปความร้าวฉานเริ่มเข้ามาในชีวิตครอบครัวที่ผิดจารีตประเพณีของเธอ    เขาดื่มจนเมามาถึงห้องได้ขอเงินเธอเพื่อไปซื้อเหล้าดื่มต่อแต่เธอไม่ยอม  เธอบอกว่าเงินส่วนนี้ค่าเทอมของเธอนะเธอไม่ให้ (พึ่งคิดได้) เขาจึงทุบตีเธอจนระบมไปทั้งตัว...เธอร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่เขาทำกับเธอและเธอกับเขาก็เลิกลากันไป

..............ห้าปีต่อมาเมื่อเธอมีการงานที่ดีจนพูดได้ว่าประสบผลสำเร็จในชีวิต   เธอได้พบเขาอีกครั้ง เขามาจากไหน..........................................................................................................

จากบทความข้างต้นผู้เขียนได้เขียนขึ้นเพื่อเป็นการล้อเลียนสังคมในปัจจุบันมิได้อ้างอิงถึงเรื่องใคร

ฝึกประสบการณ์ ระหว่างวันที่ ๑-๒๖ ตุลาคม ๒๕๕๕

ได้ออกฝึกประสบการณ์ในโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลโพนแพง อำเภอม่วงสามสิบ                      จังหวัดอุบลราชธานี  ได้มีกิจกรรมที่มีประโยชน์มากมายวันแรกที่เดินทางถึงก็ได้เตรียมทำโครงการเดินรณรงค์โรคไข้เลือดออกและโรคฉี่หนูทั้งทำป้ายไวนิล และสื่อต่างๆ  ในวันที่ ๓ ตุลาคม ๒๕๕๕ โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลโพนแพงก็มีกิจกรรมเดินรณรงค์เพื่อให้ตระหนักถึงโรคไข้เลือดออกและโรคฉี่หนูที่มีแพร่ระบาดในช่วงนี้  

  ภาพที่ ๑ ร่วมถ่ายภาพกับอาสาสมัครหมู่บ้านก่อนเดินรณรงค์

ภาพที่ ๒ ร่วมเดินรณรงค์รอบหมู่บ้าน

ภาพที่ ๓ ในการเดินรณรงค์มีการแจกแผ่นพับและให้สุขศึกษาแก่ชุมชน

ภาพที่ ๔ มีการพ่นควันเพื่อกำจัดยุงลายในชุมชน

จากการฝึกประสบการณ์ในการเรียนทำให้รู้ว่าการเรียนแตกต่างจากการทำงานจริง  ซึ่งบางครั้งก็สับสนว่าควรจะทำอย่างไรดี ถึงแม้ว่าการออกฝึกประสบการณ์ในครั้งนี้จะมีอุปสรรคมากมายแต่ดิฉันคิดว่าประสบการณ์ในครั้งนี้จะเป็นครูของดิฉันได้ตลอดชีวิตของดิฉัน  "..จะดีจะชั่วอยู่ที่ตัวทำ จะสูงจะต่ำอยู่ที่ทำตัว "

          ในวันที่ 23 /10/2555

                    ตั้งแต่วันที่ 1 ตุลาคม 2555 จนถึงวันนี้เมื่อได้เดินทางมาฝึกประสบการณ์ที่โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลโพนแพง อำเภอม่วงสามสิบ จังหวัดอุบลราชธานี วันแรกที่ได้เดินทางมาความรู้สึกแรกคือตื่นเต้นมาก ที่ได้มาฝึกงานเป็นครั้งอีกความคิดหนึ่งก็กลัวว่าจะทำไม่ได้ในการฝึกประสบการณ์ครั้งนี้ พอได้มาร่วมทำงานกับอาจารย์พี่เลี้ยงที่นี่อาจารย์ทุกคนใจดีมากค่ะคอยให้คำแนะนำต่างๆมากมายสิ่งที่ได้เรียนรู้ของการฝึกประบการณ์ครั้งนี้คงจะมากมายจนไม่สามารถบรรยายได้หมด เมื่อได้ออกชุมชนที่บ้านเป็ดน้อย หมู่7 ตำบลโพนแพง อำเภอม่วงสามสิบจังหวัดอุบลราชธานี การเตรียมตัวในการลงพื้นที่ก็มีการศึกษาเส้นทางของหมู่บ้านศึกษาประวัติหมู่บ้าน ศึกษาระบบสุขภาพภายในขุมชน  มีการทำแผนที่เดินดินของหมู่บ้านอีกด้วย  ชาวบ้านให้ความร่วมมือในการทำกิจกรรมดีมากค่ะ เมื่อออกไปสำรวจรู้สึกอบอุ่นกับการต้อนรับ การดูแลจากอาจารย์พี่เลี้ยงจากเจ้าหน้าที่ทุกคนที่อยู่ในโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลโพนแพง  และวันนี้ที่ได้เขียนอนุทินดิฉันไม่อยากจะจากหมู่บ้านที่มีแต่ความรักความเอาใจใส่ดูแลกัน ความร่วมมือ ความสามัคคีกันในชุมชนซึ่งไม่เคยเจอมาก่อน ไม่สามารถหาซื้อได้เป็นประสบการณ์ที่มีคุณค่ายิ่งสำหรับดิฉัน

           เมื่อมาแล้วต้องจากไปงานลี้ยงยังมีวันเลิกลา แต่ความรู้สึกดีๆที่ดิฉันมีให้ดิฉันจะจำไว้เพื่อเป็นแนวทางในการใช้ชีวิตตต่อไป  ขอขอบคุณมากนะค่ะคุณพ่อ(ผู้อำนวยการโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลโพนแพง)ผู้ประเสริฐยิ่ง   " แม้ลูกผิดพ่อยังเตือนเหมือนสอนสั่ง  พ่อมุ่งหวังพัฒนาปัญญาเสริม "

                                               รักและเคารพ(นักศึกษาฝึกประสบการณ์มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี)

".....เมื่อเริ่มต้นที่จะทำ การเดินทางของชีวิตก็เริ่มต้นขึ้น และเมื่อใดที่คุณหยุดเดิน........ เมื่อนั้นอนาคตก็จะหยุด"

• เมื่อมีคนพูดต้องมีคนฟัง
• คิดแล้วต้องนำไปปฏิบัติเพื่อความเป็นไปได้ของชีวิต
• เมื่อล้มแล้วต้องลุกขึ้นยืน
• เมื่อมีคนล้มอย่าข้าม

            ประสบการณ์การสัมภาษณ์ชาวต่างชาติ

           ข้าพเจ้าได้เข้าร่วมในงานประเพณีแห่เทียนพรรษา  จัดขึ้นระหว่างวันที่ 20 กรกฎาคม – 5 สิงหาคม 2555  เป็นประเพณีประจำจังหวัดอุบลราชธานี และในวันที่ 2 เดือนสิงหาคม พ.ศ.2555 เวลา 12.00 น.ข้าพเจ้าได้ไปสัมภาษณ์ชาวต่างชาติที่ บริเวณพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ จังหวัดอุบลราชธานี  โดยมีสมาชิกในกลุ่ม 4 คนตามที่ได้รับมอบหมายงานจาก อาจารย์วิไล แพงศรี ในรายวิชาพฤติกรรมมนุษย์กับการพัฒนาตน

ข้อมูลที่ข้าพเจ้าได้ไปสัมภาษณ์ชาวต่างชาติ

  Where are you from?

  How long will you stay in Ubonratchathani ?

  What sport are you interested?

     ข้าพเจ้าได้สัมภาษณ์ชาวต่างชาติและได้ข้อมูลว่า เขาเป็นคนอเมริกา จะมาอยู่ที่จังหวัดอุบลราชธานี ประมาณ 2 สัปดาห์ และเขาชอบกีฬาบาสเกตบอลค่ะ

ความรู้สึกที่ข้าพเจ้าได้ไปสัมภาษณ์ชาวต่างชาติ

        ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจและรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ไปสัมภาษณ์ชาวต่างชาติตอนแรกรู้สึกตื่นเต้น  กลัวมากที่จะพูดแต่เมื่อลองพูดแล้วก็รู้สึกโล่งที่ไม่เป็นอย่างที่ข้าพเจ้าคิด  และประทับใจจากกิจกรรมนี้มากยังได้ดูต้นเทียนที่สวยๆที่ชาวจังหวัดอุบลราชธานีช่วยกันอนุรักษ์ประเพณีของจังหวัดอีกด้วยค่ะ

               กิจกรรมวันวิทยาศาสตร์ปีนี้สนุกมากเลยค่ะมีกิจกรรมดีๆที่ให้ความรู้มากมาย  พบกันได้ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี ระหว่างวันที่ 16-18 สิงหาคม 2555

                 วันที่ 15 เดือนสิงหาคม 2555

                     วันนี้อากาศไม่ปลอดโปร่งเลย ฝนทำท่าจะตกแล้ว รถที่จังหวัดอุบลราชธานีติดมากเลย  ข้ามถนนไม่ได้เลยค่ะ  ...............สายแล้ว

                               เป็นวันพักผ่อนคงดีนะค่ะ

http://www.google.co.th/search?q=%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A8%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%99%E0%B8%B5%E0%B9%89&hl=th&site=webhp&prmd=imvns&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=DO4qULmjMYzJrAe-iYG4Cw&ved=0CDgQ_AUoAQ&biw=1366&bih=667

                            ลำบากไหมที่เกิดมาเป็นลูก

     เมื่อเราได้เกิดมาเป็นลูกของคุณแม่ บางคนแอบบ่นว่า ทำไมฉันเกิดมาจึงเกิดมาแล้วลำบากนัก ลูกของคนอื่นทำไมสบายไม่เห็นเขาต้องทำงานทำอะไรแบบนี้เลย แล้วคุณเคยลองมองย้อนกลับไปว่าแล้วแม่ที่เลี้ยงคุณมาท่านสบายหรอที่เลี้ยงท่านมาตั้งแต่ท่านเอ่ยปากบอกว่าท่านพร้อมแล้วที่จะมีเรา ท่านลำบากตั้งแต่มีเราในท้องแล้วไปไหนก็ต้องเอาเราไปด้วย คงไม่มีใครมีความสามารถที่จะฝากท้องไว้ที่บ้านหรือฝากคุณหมอไว้ครบกำหนดคลอดแล้วค่อยมาเอาคืนคงไม่มีหรอกคะ  มีแต่แม่นะค่ะที่ลำบากถ้าคนไหนที่กำลังคิดเช่นนั้นก็อยากให้เปลี่ยนความคิด  แล้วหันมาเอาใจใส่ดูแลท่านท่านคือพระในบ้านที่เราควรรักและเคารพบูชามากกว่าสิ่งใดในโลกนี้เสียอีก  

                              วันเกิดเราเป็นดั่งวันสิ้นลมแม่
                       เจ็บปวดแท้ดั่งน้ำตาพาจะไหล
                       สองมือออบโอบอุ้มแกว่งเปล
                       น้ำนมเลี้ยงอุ้มชูให้เติบใหญ่มา
                       แม่เปรียบดั่งยารักษายามป่วยไข้
                       แม่เปรียบดั่งต้นไม้ใหญ่ร่มใบหนา
                       แม่เปรียบดั่งดวงตะวันส่องแสงมา
                       แม่เปรียบดั่งผ้าห่มหนาอบอุ่นกาย
                       เปรียบดั่งพระในบ้านชี้แนะลูก
                       สถิตย์ถูกอยู่กลางใจไม่ไปไหน
                       กตัญญูตอนนี้ยังไม่สายไป
                       ก่อนแม่ไซร้หลับตาไปไม่ลืมเอย

     http://xn--12c2ca6arn4b8azkxc.whitemedia.org/category/%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B9%81%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B9%81%E0%B8%AB%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B8%B4/

          วันนี้วันที่ 9 สิงหาคม 2555

           มีเรียนวิชา อนามัยครอบครัว ว่าแล้วก็นึกถึงสถาบันครอบครัวของสังคมไทยในปัจจุบันที่นับวันยิ่งเสื่อมโทรมลงไปทุกวัน ถ้ายังไม่มีการเปลี่ยนแปลงหรือการพัฒนาที่ดีขึ้นคงจะเกิดปัญหาทางสังคม  และอาจกลายเป็นปัญหาระดับประเทศได้  ผู้เขียนขอฝากถึงผู้ที่ได้มาอ่านอนุทินให้ลองมองย้อนกลับในไปสังคมอดีตที่มีความรักความผูกพันธ์ซึ่งกันและกันภายใครอบครัว แล้วอยากให้นำมาใช้ในปัจจุบัน

 วันที่ 6 สิงหาคม 2555 วันนี้ตื่นเช้าค่ะชอบอากาศตอนเช้าเงียบและสงบดี  ทำให้เรามีสติที่จะเริ่มต้นกับวันที่แสนจะวุ่นวายของชีวิตในเมือง เมื่อวันเข้าพรรษาผ่านมาแล้วบางคนก็ทำบุญ ปล่อยนกปล่อยปลาซึ่งเป็นการเริ่มต้นที่ดีของชีวิต  อย่างไรก็ตามแม้จะสุขมากทุกข์มากก็อยู่ที่จิตใจของผู้นั้น คิดดีทำดีใจมีสุข

วันที่ 2 สิงหาคม 2555 วันนี้ได้ไปเที่ยวที่ทุ่งศรีเมืองดูต้นเทียนและถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกมีชาวต่างชาติมาร่วมงานกันเยอะเลยค่ะมาเที่ยวกันนะค่ะพรุ่งนี้วันแห่ต้นเทียนค่ะ

ในวันที่ 30 กรกฎาคม 2555  วันนี้ทำรายงานเยอะมาก 3 วิชาค่ะแต่สู้ๆค่ะ 

ในวันที่ 26 เดือนกรกฎาคม 2555 วันนี้เตรียมสอบวิชาปรัชญาและตรรกวิทยาค่ะเรียนกับท่านอาจารย์ดร.สุชาติ สนิทสนม สนุกมากค่ะแต่ไม่รู้ว่าข้อสอบจะเป็นยังไง  แต่ตั้งใจทำเต็มที่ค่ะ

เป็นกำลังใจให้คนสู้ชีวิตนะค่ะ

จังหวัดอุบลราชธานีวันนี้รถติดมากเลยค่ะไม่รู้ว่าคนอุบลรวยขึ้นหรือว่ามีหนี้สินเยอะขึ้นเนื่องจากดาวน์รถมาขับอวดกัน

วันนี้มีเรียนตอนสองโมงเช้าวิชาอนามัยครอบครัว  ต้องตื่นนอนแต่เช้าเพื่อรีบมามหาวิทยาลัยให้ถึงเช้า  เพราะช่วงสักโมงครึ่งรถจะติดมากข้ามถนนอันตรายก็เลยต้องมาเช้าๆหน่อย เฮ้อเป็นอย่างนี้ทุกวัน

        การแต่งตัวของนักศึกษา

                 ปัจจุบันค่านิยมเรื่องเครื่องแต่งกายของวัยรุ่นวัยเรียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเครื่องแบบนักศึกษาหญิงและชายในระดับอุดมศึกษาตามสถาบัน ต่างๆ กำลังกลายเป็นสิ่งที่สังคมไทยเริ่มวิตกกังวลพฤติกรรมการแต่งกายแบบล่อแหลม ชอบสวมเสื้อที่รัดเข้ารูป กระโปรงสั้น ผ่าสูง หรือไม่ก็สวมกางเกงยีนซีดๆ ขาดๆ และสวมรองเท้าแตะ ซึ่งมองดูเป็นแฟชั่นที่ไม่เหมาะสม อาจก่อให้เกิดอันตรายถึงการถูกล่อลวงข่มขืนโดยเฉพาะอย่างยิ่งนักศึกษาหญิง ต้องยอมรับว่าแฟชั่นเสื้อผ้าการแต่งกายของวัยรุ่นเปลี่ยนแปลงไปมาก และนิยมแต่งตัวตามวัฒนธรรมจากต่างชาติ ยิ่งชุดเครื่องแบบนักศึกษาในปัจจุบันก็ได้รับอิทธิพลดังกล่าวด้วย รู้สึกห่วงทัศนคติการแต่งกายเช่นนี้ เพราะว่าภาพที่แสดงออกมาให้กับผู้คนทั่วไปกลับกลายเป็นการสื่อความหมายใน เรื่องเพศ ไม่น่ามองมากกว่าความโก้เก๋หรือสวยงาม วิธีการแก้ไขที่ดีก็คือ สนับสนุนให้นักศึกษาที่แต่งกายสุภาพเรียบร้อยได้รับการยกย่อง และคัดเลือกให้ทำหน้าที่เป็นพรีเซ็นเตอร์ร่วมทำกิจกรรมต่างๆ ของมหาวิทยาลัยในชุดเครื่องแบบนักศึกษาที่ถูกระเบียบ อย่างน้อยจะได้กระตุ้นเตือนความคิด หรือปรับเปลี่ยนทัศนคติการแต่งกายให้ถูกต้องเหมาะสมกับตนเองและสังคมได้  ซึ่งก็ไม่สามารถบอกขอบเขตของปัญหาได้ก็อยากให้สังคมช่วยเป็นตัวกลางในการทำให้พฤติกรรมการแต่งตัวของนักศึกษาดีขึ้น