ดอกไม้

เขียนเมื่อ

14,292

ทำไปเพื่ออะไร (อยากทราบให้ฐานะคนไม่รู้)

ชีพจรรองเท้า กับเวลาที่หายไป

เขียนเมื่อ

เป็นเพียงดอกไม้ที่อยู่ข้างทาง ไม่มีใครสนใจ ไร้การดูแล แต่กลับงดงามกว่าสิ่งใด

เป็นเวลาสามอาทิตย์ที่ผมได้เจอเขา เราไม่สนิท เป็นเพียงคนแปลกหน้าที่มาเจอกัน ไม่สิ ผมต่างหากที่เลือกที่เจอเขา สามอาทิตย์ที่เราอยู่ด้วยกัน เขาได้เล่าเรื่องราวชีวิตของเขาให้ฟัง มันช่างเป็นเรื่องราวที่หนักหน่วง เหมือนพายุโหมกระหน่ำในคืนเดือนมืด ไร้แม้แต่แสงจันทร์ที่จะช่วยนำทาง ชีวิตรัก การเรียน เพื่อนฝูง ชีวิตที่หนักหน่วงเช่นนี้ทำให้เขาเลือกที่ปลีกวิเวกตัวเองออกจากสิ่งต่างๆ เขาไม่ไช่คนดีอย่างที่ผมคิด แต่กระนั้นก็เป็นคนที่ซื่อตรงต่อตัวเอง ไม่หลอกหลวง เขามักจะพูดแบบตรงๆ ไร้การเสแสร้ง และวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราเจอกัน ผมปิดปกหนังสือหน้าสุดท้ายลง เขายังอยู่ในหนังสือเล่มนี้ "เงาสีขาว"

ภาพไม่เกี่ยวกันเลย ห้าๆๆ

Ka-Poom

เขียนเมื่อ

หัวใจนี้มีแต่อยากช่วยนะ ช่วยให้รู้จักทุกข์ ช่วยให้หาทางอยู่เหนือทุกข์ได้หรืออย่างน้อยอดทนต่อความทุกข์ที่มีแบบไม่ต้องกลบเกลื่อน ดวงใจหลายๆ ดวงต้องจมอยู่ในทุกข์ไปอีกมากมาย...

การฝึกฝืน "ตน" เพื่อออกจากเหตุแห่งทุกข์นั้นต้องใช้ความอดทนอย่างมาก ความสบายไม่ใช่หนทางที่เป็นสัมมาทิฐิ คนเรานั้นอยากสบาย ไม่อยากอดทน อยากแต่จะตามใจตนเอง แต่ก็อยากพ้นทุกข์ มันจึงไม่ใช่...

"ทางสบายแต่พ้นทุกข์" มันไม่มี

พ่อแม่ครูบาอาจารย์...ท่านลำบากกันมาทั้งนั้น
ไม่มีท่านไหนที่อยู่สบายแล้วพ้นทุกข์เลย

Ka-Poom

เขียนเมื่อ

ไม่ว่าระหว่างทางจะเจออะไรมากมาย แต่ข้าพเจ้าก็ไม่หยุดเดิน อันเป็นการเดินไปสู่เส้นทางแห่งภายใน เข้าไปค้นไปหา ความถ่องแท้ตามทางที่พ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านเดินผ่านมาแล้ว เข้าไปดูไปรู้ไปสร้างความรู้ให้เกิดขึ้นในใจ ในจิตวิญญาณของตนเอง ที่ไม่ใช่การจดจำและท่องไว้บอกผู้คน...

หากแต่ผ่านการปฏิบัติ...ด้วยตนเอง
ไม่ว่าใครจะด่า ใครจะว่า ใครจะเข้าใจผิดหรือจะเข้าใจถูก ใครจะชม ใครจะนินทา สำหรับข้าพเจ้าแล้ว มีแต่คำว่า "อดทน" ... และทำความเข้าใจในตนเอง ไม่ให้ใจนี้ไหลไปตามร่องใดใด ไปมากกว่าร่องแห่งสายธาร...แห่งธรรม

...