๓๐/๐๘/๒๕๕๖

อนุทิน ๒๐.

ชวนอู้กำเมือง

 ตอนสาย ๆ ของวันที่ ๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๖  มีผู้หญิงคนหนึ่งมาถามหาเอกสารเกี่ยวกับใบสำคัญการซื้อขายที่ดินซึ่งผมถ่ายเอกสารแล้วลืมคืนให้กับเขาไป ในวันที่ถ่ายรูปด่วนวันนั้น พอมาถึงจึงถามว่า “อาวหนาน มีเอกสารของน๊องอยู่นี่ผ่องก่อ ตี่ถ่ายฮูปวันนั่นหนะ?” 

ผมตอบ “มีกะ ลืมเอาคืนหื้อ เพราะวันนั่นมัวแต่แต่งรูปเพลินไปหน้อยหนึ่ง ขออภัยหลาย ๆ เน้อ”

เธอตอบ “บ่อเป๋นหยั๋งดอก และกะจะหื้ออาวหนานถ่ายฮูปหื้อแหมใหม่โตย ตังโรงเรียนเขาบ่าเอาสองนิ้ว เขาจะเอาหนิ้วเกิ่ง ถ่ายแหมใหม่เนาะ กะว่าจ๊ะใด?” พร้อมกับนำรูปขนาด ๒ นิ้วที่ถ่ายไปก่อนหน้านั้นแล้วนำมาวางบนหลังตู้กระจก

ผมกล่าว “เดียว ขอผ่อในเครื่องก่อนบ่อหู้ข้อมูลเก่ายังมีเหลืออยู่ก่อ หรือว่าลบไปแล้วกะบ่อหู้” ผมดูสักพักก็ไม่พบรูปเธอดังกล่าว จึงกล่าวว่า “อั้นกะเอาฮูปตี่ถ่ายแล้วนี่ มาสแกนเอากะได้ บ่อต้องไปถ่ายแหมใหม่ละ คิดราคาค่าปริ้นเฉพาะกระดาษกะเอาเลาะ ขอหกสิบบาทกะแล้วกั๋นเหนาะ” เธอพยักหน้า ผมก็จัดแจงสแกนรูปเข้าคอมและก็ใช้โปรแกรมโฟโต้สเคปตัดแต่ง และปรับขนาดให้เหลือเท่าขนาด นิ้วครึ่งคือ 3*4 เซ็นติเมตรตามที่เขาต้องการ

จากนั้นก็ปริ้นออกมาทางเครื่องปริ้นท์สีแคนนอน ได้ความสวยงามไม่ต่างจากเดิมเลย เสร็จแล้วก็นำไปตัดได้ทั้งหมด ๖ ภาพ ส่งให้เธอ

เธอรับแล้วก็จับมาพิจารณาแล้วก็กล่าวว่า “อื่อ...เหมือนเก่าเลยเหนาะ ถ้าบ่อได้กำนี่กะคงบ่อเฮียนละก้า”

ผมยิ้มและพูดว่า “เฮียรไปเต๊อะ... ความหู้มันจะมีก่ากับเฮาสักวัน อาจจะจ้าหน้อยหนึ่ง แต่มันหันผลแน่นอน” เธอเอารูปไปสมัครเรียน กศน. ครับ

จากนั้น เธอก็ถาม “ทั่งหมดเต่าใด?”

ผมคิดเงินแล้วตอบ “ทั่งหมด ๗๐ บาท รวมปากก๋า ๒ ด้ามครับ”

เธอก็พูดขอบคุณว่า “ถ้าบ่อได้ร่านหนานนี่ ถ่าจะไปแหมไกล๋(บ้านแสนขัน ๕ กิโลเมตร) ขอบคุณหลาย ๆ เน่อ”

ผมตอบ “บ่อเป๋นหยังดอกครับ กะพยายามตี่จะหื้อมันมีครบทุกอย่างเหมือนกั๋น อาจจะต้องก่อยปรับปรุงไปเรื่อย ๆ แต่ต๋อนนี่กะมีหลายอย่างผ่องเลาะ” และเธอก็สตาร์ทรถเครื่องแบบสายพาน “แซะตื๊นนน”

ผมก็พูดตะเบ็งเสียงไปพร้อมกับเสียงรถว่า “ขอบคุณหลาย ๆ ครับ...” แล้วการสนทนาก็สิ้นสุดลงกลายเป็นอดีตไปในเวลาต่อมา

หมายเหตุ  กำเมือง หรือภาษาไทยเหนือ ถ้าต้องการฝึกพูดให้คล้ายคนเมืองควรสังเกตการออกเสียงคำ เช่น

๑. คำลงท้าย “เน่อ+เด้อ = คำที่เราควรออกเสียง ควรให้ก้ำกึ่งกัน ระหว่างสองคำนี้

๒. คำลงท้าย “เลาะ+ละ = คำที่เราควรออกเสียง ควรให้ก้ำกึ่งกัน ระหว่างสองคำนี้

๓. ไม่ใช่คำลงท้าย “บ่อ+บ่า = คำที่เราควรออกเสียง ควรให้ก้ำกึ่งกัน ระหว่างสองคำนี้

ผมมีตัวอย่าง การอธิบายความหมายของคำ ให้ได้ลองฟังสำเนียงกันดูนะครับ สำเนียงอาจแตกต่างจากบ้านผมนิดหน่อย...

| อนุทิน ... ๔๘๙๖ |

"..."

ถึงบางอย่างไม่สมดุล แต่ผมกะคุณก็รักกันดี

คิ้วต่ำ

(วิ๊ดวิ้วววว 555)

๓๐/๐๘/๒๕๕๖

อนุทิน  ๒๑.

“ไฟดับแต่...ไม่มีฝน”

ฟ้ามืดดำเป็นกลุ่มลอยคลุมบ้าน

ลมสะท้านพัดมาคราหนึ่งนั้น

ไฟฟ้าดับทันใดในฉับพลัน

เสียงร้องลั่นเครื่องสำรองให้หมองใจ

วานก็ครั้งหนึ่งแล้วพ่อแก้วเอ๋ย

เป็นอย่างเคยบ่อยเข้าไม่เอาไหน

การไฟฟ้าบกพร่องต้องทำไง

เก็บค่าไฟไปแก้ดูแลก่อน

เด็กลุกเดินมาถามว่าเท่าไหร่

จ่ายคืนไปให้ได้ไม่ผัดผ่อน

เงินที่ค้างเท่าไรไม่แน่นอน

จ่ายแล้วจรจากร้านสู่บ้านตน

เดินไปหยิบรองเท้ามาสวมใส่

เตะตะกร้อนั่นไงได้ฝึกฝน

ออกกำลังได้เหงื่อร้อนเหลือทน

“ห่วง”มาวนสลับด้านไม่คร้านอาย

พอเสร็จแล้วไปยกลูกเหล็กหนัก

แล้วหยุดพักให้เย็นยืดเส้นสาย

มาเช็คของพอมองเห็นเป็นหลายราย

“แจ้ง”แล้วไงไฟเปิด “เหิด” สักที

ห่วง : ฮูลาฮูป

เหิด: เป็นอาการที่แสดงออกถึงความดีใจหรือชอบใจอะไรสักอย่างด้วยเสียงดัง ๆ

                            -เกิดอาการใจสั่น ๆ สาเหตุน่าจะมาจาก"กาแฟ"แน่ ๆ ครับ....ปกติจะไม่ดื่มกาแฟ..แต่วันนี้ผิดปกติ...ดื่มกาแฟเย็น....ดื่มเมื่อกลางวัน...ดันมาเกิดอาการตอนค่ำ...บอกคนใกล้ตัวแล้ว....ได้รับคำแนะนำให้"ดื่มชารางจืด" ตอนนี้กำลัง"ชดชารางจืดร้อนๆ" หวังว่า..คงจะล้างพิษ "กาแฟ"ได้ในเร็วพลัน......โอมเพี้ยง!!!!!!

วันนี้รู้สึกว่าต้องต่อสุ้กับอารมณ์ภายในหลายครั้ง จนสมองรุ้สึกตื้อๆ

ว่าจะเขียนบันทึกสักหน่อย แต่โหลดภาพไม่ได้ เลย มานั่งบ่นในอนุทิน...

ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะชีวิต เดี่ยวก็ดี เดี่ยวก้ร้าย

มันเป็นเช่นนั้นเอง...