เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง... ก็คือการไม่ลืมความหลัง

เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น...

เธอรู้ไหมการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบกัน...

นั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน....

โลกหมุนรอบตัวเองใช้เวลา 365 วัน

แต่โลกหมุนรอบหัวใจใช้เวลาเท่าไหร่นะ?

หรือต้องใช้ทั้งชีวิต....

ฉันสิงอยู่ที่บ้านเก่า...วันนี้

ฉันตื่นแต่เช้า เตรียมส่งลูกไปโรงเรียน แล้วนั่งรถตู้ เที่ยวละ 90 บาท ประมาณร้อยกว่ากิโลเมตร

ฉันจากบ้านมามหาวิทยาลัยที่เคยเรียนนานมากแล้ว

หลับๆ ตื่นๆ อ่านหนังสือ มองวิวข้างหน้าต่าง

มาถึงหน้ามหา'ลัย ตอนนี้มีรถนิมิบัสให้นั่งฟรี

ถึงบ้านเก่าฉันแล้ว...ห้องสมุด

แต่ตึกเกิดขึ้นมากๆ คุณป้าห้องสมุดยังอยู่เหมือนเดิม

ตอนแรกคุณป้าจะให้ฉันเข้าฟรี ฉันไม่ยอม บอกว่า ฉันมีเงินและทำงานแล้ว

คุณป้าฉันว่า มาเที่ยวหน้าเตรียมหลักฐานมาทำบัตรห้องสมุดสำหรับศิษย์เก่า ปีละ 30 บาทเอง

ฉันค้นหาหนังสือที่ต้องการ...หมวดหมู่หนังสือที่ฉันคุ้นชิน เปลี่ยนแปลงไปหมด

ระหว่างรอถ่ายเอกสาร...มีห้องบริการเมมล์ จึงเข้ามาโกทูโนว์ อ่านบันทึกและให้ดอกไม้กับเพื่อนที่ฉันชอบ

ฉันสูดกลิ่นของที่นี้ เกือบทุกชั้นเหมือนแมวน้อยหลงทางที่ตามหาแม่

ฉันคิดถึงครู เพื่อนๆ และทุกคนที่อยู่กับความทรงจำในมหา'ลัย

แต่ฉันคงอยู่ไม่นาน...

เพราะต้องไปรับลูกกลับจากโรงเรียน

เวลาไม่เคยลบเลือนความดีงาม...มิตรภาพ...