| อนุทิน ... ๓๒๐๕ |

"ชีวิตที่ไม่ดิ้นรน"

หลายคนใช้ชีวิตที่เรียกว่าดิ้นรนและต้องกระเสือกกระสนเพื่อจะวิ่งขึ้นสู่ยอดเขาสูง ยิ่งสูงเท่าใด ยิ่งเรียกว่าประสบความสำเร็จเท่านั้น

หันมาดูชีวิตตัวเองประจำวันพฤหัสบดีของทุกสัปดาห์เล่น ๆ

ตื่นเช้า ๆ ตรวจดูการทำเวรทำความสะอาดหอพักของเด็ก ๆ หลังจากนั้นกาแฟสักกระป๋องกับขนมปังสักชิ้น โทรศัพท์หาใครสักคนที่คิดถึง เกือบเก้าโมงเช้า ก็เตรียมส่งเด็กเดินไปขึ้นรถบัสมหาวิทยาลัย ณ ปากทางเข้าอาคารที่พัก เมื่อเด็กขึ้นรถหมดแล้ว ผมก็ขี่รถเครื่องตุเลง ๆ ไปทางแม่มาลัย สัมผัสทุ่งนา ภูเขา สองข้างทาง

ข้าง ๆ Lotus จะมีกาดนัดของพื้นถิ่น ที่เห็นวันนี้ก็มี มะเขือเทศ อะโวคาโด ผักกาดขาว พริกใหญ่ ขิง ข่า แอปเปิ้ล ลูกก่อ ถั่วลิสง มันแกว ลองกอง ต้นไม้ กล้วยทอด ฯลฯ แวะไปเดินสักรอบ ชื่นชมกับชีวิตบ้าน ๆ สักพัก ตอนนั้นก็น่าจะเกือบสิบโมงแล้ว

ระหว่างเดินก็คิดว่า ชีวิตเราก็แค่นี้ ในขณะที่คนอื่นเขาต้องไปประจำออฟฟิซกัน เราได้มาเดินกาดนัด สัมผัสวิถีชีวิตพื้นถิ่น ไม่ได้ไปดิ้นรนขวนขวาย อยากได้ อยากมี อยากเป็น เหมือนคนที่เราเคยเห็นเขาเป็นกัน

กาแฟสดสักแก้ว ขี่รถสำรวจเส้นทางเลี่ยงเมืองไปปายท่ามกลางภูเขาและเรือกสวนไร่นา แล้วค่อยขี่รถกลับอาคารที่พักในวิทยาเขตใหม่

ขอบคุณที่เลือกใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองเลือกได้

ผมว่า ชีวิตเราเลือกได้นะ หากเราต้องการเลือกจริง ๆ