เช้าวานเข้าสอนตามปกติ สอนเด็กเรื่องโครงสร้างบุคลิกภาพตามทฤษฎีของฟรอยด์ และพัฒนาการการเรียนรู้ 5ขั้น ให้นึกถึงอาจารย์เพาพรรณ และ อาจารย์ชูชีพผู้ปรสิทธิ์ประสาทจิตวิทยาให้ตั้งแต่สมัย เรียน มศว บางเขน ของดีเรียนเข้าใจใช้ได้จนทุกวันนี้.....

พักสอนมาก็โทรหาแม่...ข่าวว่าน้ำป่าสักก็เพิ่มระดับขึ้นอย่างน่ากลัว.... ไม่ว่าแม่จะอายุมากแค่ไหน แม่ก็ยังต้อง ขนของหนีน้ำอยู่ทุกปี ๆๆๆๆ เป็นห่วงแม่จังเลย

ตกเย็น เพื่อน ๆในหมวดวิชาสามัญ พากันไปเลี้ยงต้อนรับครูใหม่ คือน้องติ๊ก กะพี่ติ๋ว ที่ร้านหมูกระทะ ชื่อ "ตีหนึ่ง" ท้ายตลาดบางมูลนาก

กลับมาเพลียจังอยากนอน แต่ก็ฝืนอ่านหนังสือของGiddens ไปได้แปดหน้า มีกำลังใจมากขึ้นกับความเข้าใจทฤษฎีstructuration มากขึ้น จะตั้งใจทุ่มเทอ่านจนกว่าจะรู้แจ้ง

ได้บ้านพักแล้วหลังจากนอนข้างโต๊ะทำงานมานาน วันนี้คงได้เข้าบ้านซะที

เมื่อวานอย่างที่ว่ามีสอน 6 คาบ แต่ก็ได้สอนไปแค่คาบ 2 คาบแท้ ๆ เพราะเช้าเด็ก
โดดเรียนคือไม่มาโรงเรียนยกห้องกับคาบตอนเย็น เด็กคอมปี3 ก้เข้ามาอ้อนวอนบีบน้ำตาขอเวลาเรียนไปทำโปรเจ็ค ที่จู่ ๆ ฝ่ายวิชาการก็มาบอกว่าต้องเสนอภายในสัปดาห์นี้เท่านั้น สรุปว่าทั้งวันไม่ได้สอนเต็มที่เลย

เดินผ่านเข้ามาท่ีี่ห้องพักครูสามัญ ชาวบ้านทุ่งน้อยที่มาทำอาหารเลี้ยงนักกีฬาของอำเภอชวนกินก๋วยจั๊บ เลยเป็นลาภปากไปซะ2 ชาม ก่อนที่จะเข้าสู่โหมดการเดินทาง วันนี้ยังไม่รู้จะทำอะไร คงอ่านหนังสือเต็มที่แล้วหล่ะ เพราะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

เมื่อวานยื่นขอบ้านพักครูไปแล้ว ไม่รู้ว่าผลจะออกมาว่าอย่างไร หลังจากที่ทนนอนข้างโต๊ะทำงานมาสองเดือนเต็ม ๆ พระเจ้ารักเราคงเห็นใจเราและประทานสิ่งที่ดีที่สุดเสมอ

วันนี้ตื่นเช้ามาด้วยความสดใส บังเอิญหรือไรหรือไม่ก็พระเจ้านำทางอีกแล้วละ หยิบเอาเสื้อลานสีเทาดำ มาใส่พอดี ไปเข้าแถว เค้าก็ให้ครูทั้งโรงเรียนแต่งดำไว้ทุกข์พอดี

วันนี้มีสอน 6 คาบ เช้าเข้าห้องไปสอนนักศึกษาคอมพิวเตอร์ธุรกิจ 2/4 ปรากฏว่าวังเวง เด็กไม่มาเรียนยกห้อง ทราบว่า ไปงานแต่งเพื่อนไปกันทั้งห้อง ยิ่งสอนไม่ทันอยู่ เลยได้โอกาสเอารถไปให้อาจารย์สาขาวิศวกรรมยานยนต์เปลี่ยนหัวเทียนซะเลย ก็ทุกอย่างก็เรียบร้อยดี ขอบคุณพระเจ้า

มีอะไรต่อมิอะไร จะเอามาบันทึกในนี้หล่ะเรื่องมันเยอะไปหมดหน้านี้พอแค่นี้ก่อน

ได้เวลาว่าง ๆ อ่านหนังสือบ้างแล้ว ดีจริง ๆ ขอบคุณพระเจ้า ที่ทรงประทานสติปัญญาแก่ข้าพระองค์

แล้ว...เวลา 4 ปี ก็คืบคลานใกล้เข้ามาถึงแล้ว พรุ่งนี้นั่นแหละเวลาสี่ปีที่ผ่านไปไวเหมือนผีหลอก ถามตัวเองว่าได้อะไรมั่ง ถามตัวเองว่าเราเปลี่ยนแปลงอะไรไปมั่ง นั่นคงพูดไม่ออก หรือบอกยาก เพราะความเปลี่ยนแปลงมันน่าจะอยู่ที่กรรมคือการกระทำเป้นเครื่องบ่งบอกมากกว่า สำหรับผมสี่ปีที่ผ่านไป เปลี่ยนแปลงน่ะเปลี่ยนแน่ แต่ว่าเปลี่ยนไปทางไหน ดีขึ้นหรือแย่กว่าเดิม เมื่อเอาคำว่ามนุษย์เป็นตัวตั้ง เรามีค่าควรเป็นมนุษย์หรือไม่ เราเห็นค่าของเพื่อนมนุษย์และความเป็นมนุษย์มากแค่ไหน ในท้ายที่สุดในยามเผชิญหน้ากับการคุกคาม ล่วงล้ำ จากเพื่อนมนุษย์ เราปฏิบัติต่อเขาเหล่านั้นอย่างไร ความรุนแรงยังอยู่ในใจหรือไม่ยามพบกับศัตรู

โอ... พุดก็พูด ....สี่ปีที่ผ่านมาสงครามยังเกิดขึ้นรายรอบและในในกายผมอยู่ตลอดเวลา แม้แต่เมื่อเช้า .... เมื่อวาน ....วานซืน ...เดือนที่แล้ว....ปีที่แล้ว...สี่ปีที่แล้ว...สิบปีที่แล้ว.....ผมประกาศแต่สงครามทั้งกับคนอื่น และกับใจกายของตัวเอง.... จะมีสักกี่ครั้งที่มีมิตรภาพและความรักเกิดขึ้น .... เมื่อมีผม

สีปีแล้ว...ไม่มีเปลี่ยนแปลงอะไรเลย เจ้าอสุรกาย

ใกล้ถึงวันกลับไปทำงานที่พิจิตรเข้ามาทุกที ทั้งตื่นเต้นและใจหาย ที่ชีวิตซึ่งคลุกคลีกับเพื่อนฝูงและผู้คนในแวดวงวิชาการจะต้องห่างหายกันไป สี่ปี ที่มาเรียน กับงานวิจัยชิ้น ใหญ่  ๆ สี่เรื่อง สร้างตัวตนของเราขึ้นมาเยอะ เราเปลี่ยนไปและไม่เหมือนเดิม งานที่เหลือ คือปริญญานิพนธ์ กับช่วงเวลาที่ต้องไปทำงาน และเรียนไปด้วย คราวนี้คงต้องจัดสรรเวลร่ำเวลาให้ลงตัวมากกว่านี้ จะนอนเหยียดสันหลังยาวอีกไม่ได้เป็นอันขาด ในท้ายที่สุด ไม่มีใครช่วยเราได้ นอกจากวินัยและความสัตย์ซื่อกับตัวเองเท่านั้น เวลาสี่ปีที่ผ่านมา ไม่ค่อยได้กลับบ้านไปหาแม่เท่าไหร่ ไปทีก็อยู่ได้ไม่นาน วันนี้จะไปอยู่บ้านซักสองคืน แต่ก็อีกนั่นแหละ วันศุกร์มีปฐมนิเทศ เพื่อนใหม่ ก็คงต้องรีบกลับมาร่วมกิจกรรมตามคำเชิญของอาจารย์อยู่ดี วันพุธ ที่ 1 มิถุนายนนี้ เจอกันที่ โพทะเล ครับ

เมื่อวาน ไปเก็บข้อมูลกับเพื่อน ๆ รุ่นน้อง ที่สิงห์บุรี ช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมานี่ได้เข้าไปเห็น ชีวิตที่มีคุณค่าของคนหลาย ๆ คนตั้งแต่งานเกษตรธรรมชาติที่วัดญาณสังวรารามที่สามารถแผ่ขยายกิจกรรมออกไปถึงชาวบ้านหลายสิบครัวเรือน กระทั่งสวนสัตว์ที่ถูกบริหารจัดการจนกลายเป็นห้องเรียนที่ทรงคุณค่าต่อการเรียนรู้ ทำให้เห็นว่าห้องเรียนหรือแหล่งเรียนรู้ที่จะเสริมสร้างการเรียนของเด็ก ๆ ได้อย่างมากมาย มาเมื่อบ่ายวันศุกร์ ถูกชวนไปโรงเรียนหงส์ประภาส อำเภอลาดบัวหลวงก็รู้สึกได้ถึงคุณค่าของการศึกษาและคุณค่าของการทำงานเพื่อสร้างเด็กสร้างคุณธรรมที่ทำให้เราอดยิ้มแก้มปริไม่ได้กับความตั้งใจของครูอาจารย์ที่นั่น ยิ่งมาเมื่อวานได้เห็นการหันมาทำเกษตรกรรมของคนรุ่นใหม่ย่านคอทราย แล้วเป็นเกษตรธรรมชาติ ก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกว่า ตัวเราทำตัวไร้ค่าเหลือเกิน ในขณะที่โลกและสังคม กำลังรอคอยการสรรคืสร้างสิ่งดีงามจากเรา แล้วเรามัวทำอะไรอยู่

ครับ กิจกรรมออนทัวร์กึ่ง ๆเก็บข้อมูลวิจัยในรอบหนึ่งสัปดาห์ของผมคราวนี้ ทำให้มีไฟที่จะลุกขึ้นมาพัฒนาตนเองมากขึ้นจริงๆ ครับ

วันนี้ได้ใช้คอมโน๊ตบุคสมประกอบกะเขาซะที หลังจากทนจอกระพริบมานาน ลูกศิษย์ลูกหา ที่จบจากมหาลัยไอทีอย่างนอร์ทกรุงเทพ ก็บ่นให้มาเป็นแรมปีว่าอาการน่าจะเป็นที่สายแพร์ แต่ก็ไม่ยอมเอาไปซ่อมทนใช้เสีสายตามานาน ครั้นวันนี้เอาไปซ่อมก็เกิดเรื่องจนได้ ครับคนซ่อมดุจะไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่วินิจฉัยว่าจอเจ๊ง จะเปลี่ยนจอตะบัน ทั้งผมก็ยืนยันว่าจอไม่ได้เป็นไร สุดท้ายฝันร้ายก็เกิด ซ่อมฮาร์ดแวร์ แต่กลายเป็นเสียไปถึงซอฟท์แวร์ พร้อมกับหน้าตาเก็ก นิด ๆ ว่า ต้องลงวินโดว์ใหม่ งานเข้า เพราะงานที่เพิ่งทำอยู่เมื่อเช้าก่อนชัทดาวน์เอาไปซ่อม วางอยู่บนหน้าเดสท็อบเพียบ สุดท้ายขัดใจเลยขอไปซ่อมร้านอื่น ช่างก็ทำหน้ายียวนใส่จนเป็นเหตุให้เจ้าของร้านต้องเข้ามาห้ามปราม ท้ายที่สุดเอาไปซ่อมอีกร้านผลปรากฏว่าเปลี่ยนแต่สายแพร์ ก็หายขาดเอากลับมาใช้งานได้ดังเดิม แต่ที่เสียใจไม่น้อยก็คืองานที่หายไปนับสิบ ๆ ไฟล์หน้าเดสทอบนี่แหละ พรุ่งนี้ต้องเดินทางไปชลบุรีพร้อมกับทีมงานราชภัฏนครปฐม เพื่อเก็บข้อมูลเรื่องแหล่งเรียนรู้ ต้องชิมลางดูพรุ่งนี้วันแรกของเพื่อน ๆ เรา หลายคนที่ไม่เคยเก็บข้อมูลบนวิธีวิทยาแบบที่เรียกว่าการสร้างความรู้จากฐานราก

เช้าวันนี้เสียงวิทยุที่เปิดไว้ทั้งคืน แว่วเข้ามาเป็นเสียงปลุก อย่างน้อยก็เป็นการปลุกให้ตื่นจากความหลับใหลเพราะในรายการพูดถึงว่าวันนี้ ปาเข้าไปวันที่ 18 กรกฎาคมแล้ว หน้าที่ ที่สมควรจะทำ เรากลับยังทำไม่ได้เต็มที่แต่เรื่องงานช่วยงานจรทั้งหลายกลับมีเข้ามาไม่ขาดสาย บางทีคนเราอาจต้องหยุด ทำจิตให้นิ่ง ๆ แล้วค่อยเลือกที่จะก้าวเดินต่อไป บางทีที่สงบ ๆ สักแห่ง ที่ไม่ต้องพบเจอใครอาจจะเป็นที่ ๆ ดีสำหรับผม เพราะนับแต่จำความได้มา ผมยังไม่เคยหยุดนิ่งเลย ชีวิตเต้นไปตามกระแสสูงกระแสต่ำทุกข์สุขร้อนเร่า รนราน จิตไม่เคยหยุดนิ่ง พลังจึงกระจัดกระจาย ทำอะไร ไม่เต็มที่ไม่เต็มแรง ไม่รู้แจ้งไม่เห็นจริงสักที ไม่น่าเชื่อว่าโดยแท้จริงแล้ว วัยชีวิตที่มองเห้นความวุ่นวายมักจะเป้นช่วงวัยที่จะเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญ ส่วนจะเปลี่ยนได้หรือไม่ ก็อยู่ที่ว่าได้ก้าวไปในทางที่เปลี่ยนแปลง หรือเข้าไปติดกับดักของลูซิเฟอร์ การเมือง สังคม การทำมาหากินข้างนอกโน้นวุ่นวาย จิตใจเราก็วุ่นวาย ความฝันที่อยากเห้นสังคมดีงามมันเริ่มเลือนรางไปทุกที จิตใจเราเองที่เคยฝักใฝ่กับเรื่องนี้ก็อ่อนล้า รักเธอสยามประเทศ

ไม่ได้เขียนอนุทินมาหลายวัน เลยละ เพราะงานเยอะเหลือเกิน เพื่อนคนนั้นเชิญบรรยาย คนนี้ชวนทำวิจัย นั่นก็แต่ง นี่ก็จะบวช หันมามองตัวเรา แหะ ๆ ยังเรียนอยู่เลย แต่ใช่ว่าวิ่งไปโน่นไปนี่งานเรื่องเรียนจะไม่ได้เรื่องนะ อย่างน้อยก็ได้case ได้กลุ่มเป้าหมายที่จะสัมภาษณ์ มากขึ้น ทั้งครูที่สอนพิเศษ และเด็กเรียนกวดวิชา ส่วนตำราตอนนี้ก็ อื้ ๆ ไปนิด ก็ใช่ว่าจะไม่อ่านแต่อ่านแล้วสับสน น่ะซี

เมื่อวันเสาร์ ไปงานแต่งพี่เพื่อนร่วมงานที่ มรภ.นครปฐม ก็ยินดีกะพี่แกด้วย อายุ 42 เพิ่งแต่งงาน เรานี่จะอายุเท่าไหร่ว๊า

ถ้ารูหนอนของจักรวาฬมีจริงก็น่าจะดีนะ จะได้รอดรูหนอนไปดูวิทยานิพนธ์ ฉบับที่เราทำเสร็จแล้ว ๆ เอากลับมาเขียนในปัจจุบัน  แหม จะว่าเพ้อเจ้อ ขนาด ดรงอาจองท่านยังนั่งสมาธิเห้นระบบลงจอดของยานอวกาศเลย เรื่องแค่นี้ คงไม่เกินกำลัง

อย่างว่าละครับกลับมาก็อึน ๆๆ อยู่หลายวัน กิจกรรมบังคับต้องไปประชุมที่ มรภ.นครปฐมเรื่องวิจัย ก้ผ่านได้ดี แต่เชื่อว่าแต่ละคนคงต้องเรียนรู้ทฤษฎีฐานรากกันอีกแยะ

วันนี้ผมเข้ามหาวิทยาลัย เอาใบเสร็จ ไปเบิกทุนการศึกษา และได้รับความกรุณาจากท่านอาจารย์ มาวิพากษ์ งานที่นำเสนอไปเมื่อเดือนที่แล้ว สิ่งที่ได้รับมาวันนี้นับเป็นข่าวดีและความก้าวหน้าอีกขั้น คืออาจารย์อนุญาตให้ใช้งานที่ส่งไปนั้นปรับแต่งเป็นบทที่ 1  ของปริญยานิพนธ์ได้ และอาจารย์ เสนอแนะแนวทางให้ฟอร์มตัวบทที่สองในเรื่องแนวคิดทฤษฎีได้แล้ว นับเป้นการก้าวเดินไปอีกขั้นที่น่าภูมิใจ

ทั้งที่ทางเดินยังอีกยาวไกล แต่นี่ก็เป็น อีกหนึ่งเมตรของสามพันกิโลเมตร ที่ต้องเดิน มีความสุขจังครับ ดีใจจังครับ มันบอกให้รู้ว่าต่อไปนี้ต้องทำงานหนัก ทำงานหนักขึ้นอีก ๆๆๆๆๆ

ไม่ได้เขียนอนุทินเสียหลายวัน เพราะเดินทางไปพิจิตร เพื่อเตรียมตัวเข้าร่วมพิธีไหว้ครูของวิทยาลัย และ เข้ารับขันครูจากท่านผ.อ. ก็ได้รับการครอบครู จากท่านผ.อ. ตอนแรกคิดว่าจะใช้เวลาเล็กน้อยแต่เอาเข้าจริง ท่านใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะเสร็จพิธี เย็นวันเดียวกันได้มีโอกาสเข้าไปตลาดโพทะเล ได้พบกับอาลี สหายเก่าที่คุ้นเคยกันมากว่าห้าปี อาลี เป็นแขกขายโรตี ที่มีความคิดอ่าน และชอบแลกเปลี่ยนเรื่องการเมืองและศาสนากับผม เป็นกัลยาณมิตรที่ดีเสมอมา ผมจำได้ดีว่าวันที่ผมมีปัญหาจากการแสดงความคิดเห็นที่โรงแรมริเวอร์ เพื่อนคนแรกที่เดินตามมานั่งกินข้าวข้างถนนกับผมคืออาจารย์เชิดชาย ชูช่วยสุวรรณ และหลังจากที่ผมลงรถตู้ที่ตลาดโพทะเลในเย็นวันเดียวกัน ก็มีอาลีอีกคนนี่แหละ ที่เข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะร่องรอยความเจ็บช้ำในหัวใจแสดงออกทางแววตาอย่างเห็นได้ชัด สำหรับอาลีแล้วเป้นกำลังใจก่อนนอนอย่างดีของผม กับคำพูดที่ว่า "ถ้าคิดว่าทำดีก็ต้องได้ดี" คืนวันไหว้ครูผมได้แลกเปลี่ยนกับ เชิดชายเพื่อนผมอีกคนด้วย แถมในการเดินทางกลับเราสองคนยังขับรถตาม ๆ กันมาด้วย สรุปว่าคราวนี้ผมพบคนสามคน ที่ยืนข้างผม ยามยาก

วันนี้ตื่นเช้ามาสดใสมากทีเดียว อาการหวัดทำท่าจะหายแล้วละ น้ำมูกยังมีบ้างเล็กน้อย คุยกะครูเษมตอนเช้าเรื่องนวตกรรม ทำให้ผ่อนคลายลงไปเพราะแกไม่รีบร้อนอย่างที่เราคิด มานั่งเขียนงานอ่านข้อคิดในเว็บพลันไปเจอเรื่องใกล้ตัว ได้อ่านแล้วยิ่งเพิ่มความรื่นรมย์ วันนี้ลองขับรถไปบนเส้นทางที่ไม่เคยไปแถวคลองถ้ำตะบัน เห็นทุ่งนาเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา แต่จอดชื่นชมได้ไม่นานก็ต้องเคลื่อนรถหนี เพราะลมพัดหวนเอากลิ่นยาฆ่าแมลงเข้ามาตลบอบอวนในรถ คนรับจ้างฉีดยานี่ทนอยู่ได้อย่างไรนะ ชีวิตตายผ่อนส่งแท้ ๆ แต่ร้ายกว่านั้น เด็กนักเรียน ป.๕ ป.๖ หลายคนที่เรารู้จักผ่านโรงเรียนครูเอ๋ ก็รับจ้างฉีดยาในวันเสาร์อาทิตย์ ป่านนี้เค้าคงอมยาพิษไว้เต็มตัวแล้วละมั๊ง ไม่น่าเชื่อโรงเรียนประถม ที่อยู่ชานเมืองอย่างวัดบัวสุวรรณประดิษฐ์ ยังมีเด็ก ที่ต้องปากกัดตีนถีบ ทำงานอันตราย เพื่อจุนเจือช่วยเหลือครอบครัวอยู่นับร้อยราย นี่ไม่นับพวกที่มีแต่แม่ไม่มีพ่อ มีพ่อไม่มีแม่ ไม่มีแม่ไม่มีพ่อ แล้วต้องเลี้ยงตัวเองพึ่งตัวเองอีกนับไม่ถ้วนนะ เราไม่อาจปล่อยปละละเลยเรื่องพวกนี้ได้แน่

วันนี้เป็นวันอาทิตย์แต่ต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษ เพราะรับปาก กับเพื่อนรัก สมัยเรียนเอกสังคมที่มศว.บางเขน ว่าจะไปเป็นกรรมการควบคุมหน่วยเลือกตั้งสข. ย่านซอยสายหยุด สะพานใหม่ให้ จริง ๆ เมื่อวันอาทิตย์ที่แล้วก็ไปอบรมมาแล้วล่ะแต่อีกใจก็คิดจะเบี้ยวเหมือนกัน แต่แพ้ความดีของเพื่อนจริง ๆ เลยยอมตื่นเช้าขับรถไปเป็นกรรมการหน่วยให้ จะว่าไป หน่วยของเรานี่ก็ขำ ๆ กันซะมากเพราะเพื่อน ๆ ในแวดวงกันทั้งนั้นเลยทำงานเหมือนไม่เหนื่อยเวลาแปดเช้าถึงบ่ายสามดูผ่านไปรวดเร็ว ผู้มาใช้สิทธิ ก็น้อย แค่สองร้อยกว่าคน แถมมีฝนตกลงมาตอนบ่ายสอง แต่วันนี้ต้องปล่อยให้ครูเอ๋สอนเด็กที่บ้านคนเดียวแต่ดีนะเด็กมาแค่สองคน เลยครูเอ๋ ไม่เหนื่อยมาก ปวดไหล่จัง นอนดีฝ่า

วันนี้จะว่าตื่นสายก็ไม่ใช่ อันที่จริงตื่นหกโมงเช้านาฬิกาชีวภาพปลุกทุกวันอยู่แล้วแต่กลับมานอนต่อ เลยยาวไปถึงแปดโมงห้าสิบ อาบน้ำแต่งตัวสวดมนต์ อย่างรวดเร็วพอลงมาเด็กก็นั่งทำงานที่คุณครูจ๊ะเอ๋สั่งไว้อย่างเรียบร้อย รถคันอีคาร์ เอาไปปรับปรุงไว้ที่อู่พี่สนวันนี้ตอนบ่ายไปเซียร์ เลยต้องเอา แชมป์สีแดงขับไปแทน ที่ไปเซียร์ก็เพราะว่า จะไปหาซื้อปริ๊นเตอร์ แบบที่ต่อหมึกแทงค์ซักเครื่องตามคำเรียกร้องของครูเอ๋ ได้หนังสือมาฝากน้องเต้ เล่มหนึ่ง แล้วก็เอามาให้น้องเฟิร์น อีกเล่มหนึ่ง โบว์กะมด แล้วก็หมิวนั่นก็มีแล้ว ตอนนี้ถือว่าหนังสือเยอะพอสำหรับเด็ก ๆ ทุกคน ขากลับแวะไปดู รถที่อู่พี่สนแล้ว ก็ใจชื้นเพราะตอนนี้พี่สนจัดการทุกจุดที่รั่วซึม คราวนี้คงใช้ได้อีกนาน ลงทุนให้เค้าหน่อย ระยะหลังนี่ใช้ไปโน่นไปนี่มามากมาย คุ้มค่าจริง ๆบางทีผมกับครูเอ๋ คงต้องทำอะไรสักอย่าง ที่มากกว่าการทำงานไปตามกระแสที่เป็น ๆ อยู่ ผมคิดเอาเองในใจว่า อย่างความรุนแรงในสังคมเนี่ย บางทีอาจเริ่มจากตัวเรา ในบ้าน ในโรงเรียน จนถึงสังคมเราอาจช่วยกันลดมันได้นะผมว่า....

แม้ว่าการอ่านหนังสือเป็นไปได้อย่างช้า ไปหน่อย เพราะต้องมากังวลกับภาระอื่น ๆ ประเภทงานขอช่วยเยอะมากทีเดียว ไม่รู้ว่าคนอื่นเค้ามีงานขอช่วยเยอะอย่างเราไม๊น๊า เฉลยข้อสอบของสถาบันการพละ ที่ลูกศิษย์เก่ามาฝากช่วยก็ยังไม่ได้ทำ นวัตกรรมของครูเษม ก็ดูไม่เขยื้อน แล้วยังมีไปเป็นกรรมการนับคะแนน ที่หน่วยเลือกตั้งสข. วันอาทิตย์นี้อีก คงต้องพอสักที ไม่รับช่วยงานใครแล้ว มันตีกันยุ่งไปหมดเลย ต้องปฏิเสธให้เป็น ไม่งั้นมันจะมาเหนี่ยวรั้งเวลาที่เหลือน้อยนิดของเราเปล่า ๆ  หรือว่าเราจัดสรร เวลาไม่ถูกนะ จริง ๆ วันนี้กะว่าจะตื่นสาย แต่ก็มีเหตคุให้ต้องออกจากบ้านแต่เช้ามืด อีกตามเคย นั่งแท็กซี่มาเจอคนขับช่างคุย ทำไปทำมาบอกว่าอายุ เก้าสิบกว่า ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ แถมบอกเคยเป็นปลัดอำเภอมาหลายอำเภอ เกษียณมาสามสิบกว่าปี ไม่จริงอ่ะ เป็นไปไม่ได้เลยคนอายุเก้าสิบกว่าจะมาขับแท๊กซี่ อ้างไปอ้างมาบอกเป็นรุ่นน้องปรีดี พนมยงค์ สงสัยกอหกแน่  วันนี้คงต้องนั่งเฉลยข้อสอบอัตตนัย ที่เค้าฝากมา อาทิตย์หน้าจะเขยื้อนงานนวตกรรมที่รับปากช่วยครูเษมไว้ให้เวลาหนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ ไม่รู้จะเสร็จหรือเปล่า

วันที่ 1 มิย. ขึ้นเดือนใหม่แล้ว นับถอยหลังเหลืออีกหกเดือน จะจบไม่จบ ก็อาจต้องกลับไปทำงานก่อน เพราะก็ลามานานแล้ว แต่วันนี้ หยิบเอาหนังสือ เหลียวหน้าแลหลังวัฒนธรรมป๊อบ ที่อาจารย์ฐิรวุฒิ เสนาคำ เป็น บ.ก. มาอ่านอีกรอบ ทำให้เข้าใจมากขึ้น พอเห็นแนวทางทฤษฎี แนวคิด ที่จะเอาไปใช้สร้างมุมมองในเรื่องที่สนใจได้ แม้ว่ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เราจะศึกษาโดยตรง แต่หลายจุดในหนังสือ มีมิติที่หยิบยกไปใช้ได้ในงานเรา

เมื่อก่อน อาจารย์บอกว่าต้องอ่าน อ่าน และอ่านเท่านั้น จึงจะพัฒนางาน พัฒนาหัวข้อได้ เสียดายที่เชื่ออาจารย์แค่ครึ่งเดียว ตอนนี้ รู้แล้วว่า มันเป็นอย่างงั้นจริง ๆ เมื่อก่อนอาจารย์ว่ายังอีกไกล ก็เชื่อว่ายังอีกไกล แต่มองไม่เห็นทางเลย เดี๋ยวนี้ก็ยังอีกไกล แต่ เห็นหนทางมากขึ้น จากการอ่านจริง ๆ

จันทร์ ที่ 31 พ.ค. ได้รับข่าวดีสองเรื่อง เรื่องแรกก็คือ งานวิจัยของสภาการศึกษา เรื่องการประเมินศูนย์การเรียนรู้ต้นแบบซึ่งเสนอเค้าโครงไปตั้งแต่เดือน กุมภา ตอนนี้ ได้รับคัดเลือกให้เซ็นสัญญาแล้ว งานนี้ทำในนาม มรภ.นครปฐม โดยมี พี่ไตรภพ สุวรรณศรี รองคณบดี คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ รับเป็นหัวหน้าโครงการให้ อีกข่าวที่นับว่าเป็นข่าวดีก็คือ ได้รับอนุญาตให้ขยายเวลาในการลาศึกษาต่อไปอีก หนึ่งภาคเรียน นั่นเอง

เรื่องวิจัย ไม่ค่อยห่วงเพราะเป็นงานหลักของ ชาวราชภัฏนครปฐมเค้า ที่ต้องทำ เราเพียงให้ไอเดีย เรื่องการใช้ทฤษฎีฐานรากในการศึกษา ก็น่าจะเป็นการเพียงพอ แต่เรื่องการเรียนนี่น่าหนักใจกว่า แต่ก็ต้องเดินไปแม้จะก้าวสองก้าวก็ต้องเดิน ไป ถึงจุดหมายอยู่แล้วน่า

ีอย่างว่าละ เสาร์ที่ 29 พ.ค.ที่ผ่านมา ตื่นแต่เช้า ไปไหว้ครูพระเวท ครูหมอยา และไหว้ครูสรรพวิทยา ที่วัดอ้อน้อย ธรรมะอิสระ ต.ห้วยขวาง อ.กำแพงแสน จ.นครปฐม ไปถึงได้ก่อนพิธีเริ่มเป็นครั้งแรก หลังจากที่ปีที่ผ่าน ๆ มา ไม่ว่างานอะไร ๆ ก็ไปไม่ทันเริ่มงานทุกทีสิ่งสำคัญที่ได้จากพิธีคงเป็นคำสอนของหลวงปู่ ที่ให้อ่อนน้อมถ่อมตน พากเพียร ซื่อตรง และมีน้ำใจ รวมตลอดถึงน้ำตาของหลวงปู่ที่ไหลออกมาด้วยความห่วงใยต่อสถาบันหลักของชาติ อาทิตย์ที่ 30 พาครูโรงเรียนวัดบัวสุวรรณประดิษฐ์ ไปอบรมเรื่องการพัฒนาโครงงานวิทยาศาสตร์ ที่มรภ.วไลยองกรณ์ ก่อนที่ตัวเราเองจะไปอบรมเป็นกรรมการเลือกตั้งสข.ของกทม. เขตบางเขน ซึ่งจะมีการเลือกตั้งในวันอาทิตย์ที่ 6 มิ.ย.นี้ ซึ่งมีการจัดอบรมที่หอประชุมพระพิฆเนศวร์ มรภ.พระนคร จริง ๆ ถ้าไม่เกรงใจเพื่อน คงไม่ตกปากรับคำมาทำหน้าที่ ซึ่งน่าเบื่อขนาดนี้