อนุทิน 173783

พบหมอ..

เมื่อความเจ็บป่วยเข้ามาเยือน มีอาการปวดนิ้วมือมา 2-3 สัปดาห์ (อาการนิ้วล็อค: Trigger finger) พยายามหาวิธีดูแลตนเอง ยังไม่อยากไปพบหมอ เพราะเห็นภาพคนไข้ที่มารับบริการในแต่ละวันมีจำนวนมากมาย ทำให้ผลัดวัน ถ่วงเวลาเรื่อยไป เผื่ออาการปวดจะดีขึ้น..จนในที่สุด วันนี้อาการปวดยังคงอยู่และไม่น้อยลง จึงตัดสินใจขอเวลาที่ทำงานไปพบหมอแผนกหนึ่ง พี่พยาบาลที่ห้องตรวจ จัดให้คิวแรก เข้าพบอาจารย์หมอท่านหนึ่งนั่งตรวจ นั่งคุยกันไป จนรู้สึกว่าคุณหมอท่านนี้เข้าใจคนไข้มาก ..สั่งยาลดปวดให้ สั่งกายภาพให้ นัดติดตามการรักษาอีก 1 เดือน..กลับมา รู้สึกดี มีความสบายใจที่ได้พบหมอ ไม่กลัวไม่เกร็ง ไม่เครียด..เลยทำให้นึกถึงละครเรื่องหนึ่งที่มีพระเอกเป็นหมอผ่าตัด แต่ไม่สามารถพูดคุยให้คนไข้ยินยอมผ่าตัดได้ เพราะคนไข้บอก กลัว! กลัวไม่ฟื่้น กลัวสารพัดอย่าง จึงได้เล่าให้นางเอกฟัง นางเอกเลยบอกว่า ตอนเค้าอยู่ในวัยเด็ก เค้ากลัวหมอฟันมาก แต่หมอฟันที่เค้าจำได้ดีตลอดมา คือหมอฟันที่ยื่นอมยิ้มให้เค้า หลังจากทำฟันเสร็จ “..บางทีเราก็ไม่ต้องการหมอที่เก่งเท่านั้น เราต้องการหมอที่เข้าใจคนไข้ด้วย หมอที่ไม่ได้เห็นแค่เราเป็นคนไข้แต่มองเห็นเราเป็นคน “…วันนี้ เราเจอหมอท่านนั้นแล้วล่ะ. **ขอขอบคุณ เจ้าหน้าที่ OPD 10 KKU.Hospital/ อ.พญ. ภัทรา วัฒนพันธ์ุ ไว้ ณ ที่นี้