อนุทิน 170216

ไม่ได้เข้ามานานมาก ใช้ชีวิตหลังเกษียณแบบไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องอยู่ตามลำพัง ทำงานเหนื่อยแทบตาย ถึงเวลาพักผ่อนกลับต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว อยู่ได้ก็ถือว่าบุญนักหนาแล้ว หลังจากพ่อของลูกเสียไปแล้ว 4 ปี ได้รู้อะไรเยอะแยะ รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี เพราะยุคโควิทใครจะชวนไปงานบุญอะไรต่างๆขอหยุดก่อน เราต้องเป็นหลักให้ลูกที่ตอนนี้อยู่อเมริกา ประเทศที่มีคนติดโควิทหนึ่งในสามของจำนวนประชากรในประทศ ลูกต้องอดทนทำงานที่บ้าน work from home (ในห้อง)หนึ่งปีและก็ยังต่อไปอีก เราอยู่เมืองไทยแม้มีโควิทก็ไม่รุนแรงเท่า แต่เราก็ต้องอยู่บ้านเพื่อเป็นกำลังใจให้ลูกสู้ต่อไป แม้ใครจะคิดว่าบ้านเราไม่น่ากลัว ไปไหนๆก็ได้ ก็แล้วแต่ใครจะคิด ที่สำคัญคือเราห่วงใจของลูกเราอยู่บ้านเป็นกำลังใจให้ลูกทั้งสองทั้งที่ออสเตรเลีย และอเมริกาเท่านั้น