อนุทิน 168894

มีความคิดผุดขึ้นขณะขับรถผ่านพื้นที่ขายรถยนต์ที่ใหญ่โตหรูหราโดยเชื่อมโยงไปสู่ชีวิตของหลายๆคนที่ต้องออกจากงานและกำลังถูกบีบจากหน่วยงานเพื่อให้ออกโดยที่หน่วยงานไม่ต้องรับผิดชอบใดๆ ในช่วงผลกระทบจากระบบเศรษฐกิจโลก เชื่อมโยงไปสู่อีกภาพหนึ่งคือหญิงกลางคนยอมขโมยของในร้านเพื่อนำไปให้ลูกได้มีอะไรที่เหมือนๆกับคนทั่วไป ความคิดนั้นคือ “หลายคนยังไม่ร่ำรวยด้วยเงินทอง ก็วิ่งแสวงหาทางเพื่อให้ได้ซึ่งเงินทอง คนที่ไม่มีเงิน เมื่ออยากได้อะไรสนองความต้องการ ก็ไม่สามารถจะนำเงินไปแลกเพื่อสิ่งสนองความต้องการได้ เขาก็ต้องแสวงหาเท่าที่จะทำได้ คนที่รวยเงินแล้วก็ซื้ออะไรๆที่สนองความต้องการของตน เมื่อร่ำรวยแสนรวย ขณะที่สิ่งที่ต้องการบนโลกนี้ไม่มีอีกแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกว่าอะไรๆที่ใส่เข้ามาในตัวเองทั้งหลายทั้งหมดที่ผ่านมา ยังไม่ได้ทำให้ความต้องการในใจลึกๆหมดไปได้ ยังมีความต้องการซ่อนลึกอยู่ไม่รู้จบ ในเมื่อไม่มีอะไรในโลกมาสนองความต้องการนั้นแล้ว เงินที่หามาสุดแสนจะร่ำรวย ก็ดูเหมือนไร้ประโยชน์ ดังนั้น คนที่ต้องการอะไรต่างๆนอกจากปัจจัยจำเป็นของการดำรงชีวิต รู้อย่างนี้แล้วจะต้องการเงินไปทำไม ถ้าเงินเป็นเพียงเครื่องมือเพื่อนำไปแลกสิ่งต่างๆสนองความต้องการ การมีเงินล้นฟ้าเพื่อแลกสิ่งต่างๆมาเพื่อสนองความต้องการก็ยังไม่ได้ทำให้ความต้องการหมดไป ปัญหาจริงๆจึงอาจไม่ใช่การไม่มีเงิน และไม่ใช่การที่สิ่งต่างๆตามที่ต้องการไม่มีอยู่บนโลก