อนุทิน 161345

รักและคิดถึง

เมื่อก่อน…

ที่หน้าบ้านเราตรงถนนริมฝั่งกระโน้น

มีมะพร้าวอยู่สองต้น

ต้นหนึ่ง…เราเรียกมันว่า ‘รัก’

อีกต้นหนึ่งเราเรียกกันว่า ‘คิดถึง’

‘รักและคิดถึง’ มันเอนตัวโค้งลงมาเจอกัน

แต่ตรงกลางป๊องป่อง

เหมือนท้องยังไงยังงั้น

มีส้วมน้อย ๆ หลังหนึ่ง

ยืนสงบนิ่งอยู่แทบเท้าของรักและคิดถึงนั่น

วันไหนอากาศดีและมีพระจันทร์หงาย

หิ่งห้อยตัวน้อย ๆ จะกะพริบแสง

ปิ๊บ ๆ บินผ่านมา

ฉันเขย่งอยู่ที่ปลายรั้วแล้วไปที่นั่น

นี่น่ะหรือ…กระสือที่แม่บอก

แล้วมีใครอยู่ในส้วมนั่นหรือเปล่านะ

ฉันเริ่มเสียวก้น

จึงตัดสินใจวิ่งเข้าบ้าน

นึกขอบใจพ่อและแม่ที่สร้างส้วมไว้ในบ้าน

…หลายปีผ่านมา

รักและคิดถึงจึงหายไป

กลายเป็นร้านข้าวมันไก่ไปแทนที่

…วันนี้ วันพระจันทร์หงาย

ฉันพาหลานออกไปยืนเขย่งอยู่ที่รั้ว

อันเดิมนั่นแหละ

ไม่มี ‘รักและคิดถึง’ และส้วมที่ยืนสงบนิ่ง

อย่างกันเองนั่นอีกแล้ว

นอกจากไก่เคราะห์ร้ายสองตัว

ที่ถูกแขวนคอยาวอยู่ในตู้กระจก

ใสใสนั่น

เฮ้อ น่าสงสารและน่ากิน

จาก ชานชาลา “กลับมาประสาเพื่อน”

สำนักศิษย์สะดือ พิมพ์ครั้งที่ 2 เมษายน 2533

ไก่จิกเด็กตายบนปากโอ่ง เขียน