อนุทิน 153111

1 ก.ค.60

.. ช่วงนี้ดิฉันรู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรง อ่อนอกอ่อนใจกับสิ่งที่รับรู้เสียจริงๆ ขอระบายหน่อยนะคะ

.. ดิฉันทำงานทุกอย่างที่รับผิดชอบบนพื้นฐานของข้อมูล (evidence-based) ทั้งหามา วิเคราะห์สังเคราะห์ พัฒนาขึ้นมาจากประสบการณ์ ทะยอยนำเสนอในเวทีต่างๆ ทุกปี ก็ได้รับรางวัลเป็นระยะ รู้สึกภาคภูมิใจ เฉพาะปีแรกๆ ค่ะ .. ปีถัดๆ มา ผลงานเหล่านี้มีค่าเพียง 'ใบเบิกทาง' ให้ดิฉันเดินทางออกนอกเขตพื้นที่โดยไม่ถือเป็นวันลาและไม่เสียค่าใช้จ่าย .. ช่วงท้ายๆ 5-6 ปีที่ผ่านมา มีบางงานที่ต้องใช้วันลา เสียค่าเดินทางเอง หรือแม้แต่จ่ายค่าลงทะเบียนเองหากได้รับคัดเลือกให้นำเสนออีกด้วย

.. ดิฉันยังคงมุ่งมั่นสร้างผลงานอย่างต่อเนื่อง เพื่อหล่อเลี้ยงความรู้สึกมีคุณค่าของตนเอง

.. หลังจากดิฉันเฝ้าดูนักวิชาการบางกลุ่มรับผลประโยชน์จากการรับจ้าง 'สร้างเรื่อง' เป็นผลงานวิจัยดีๆ ที่ไม่ใช่เรื่องจริง พากันเจริญเติบโตงอกงาม แตกหน่อ ขยายทีม ถึงวันนี้พวกเขาเข้าครอบครอง 'เวทีสร้างความชอบธรรมงานวิจัย' แล้ว จึงถึงยุคบริการครบที่จุดเดียว (one stop service) อาจารย์เคยเตือนพวกเราว่าอย่านำวิชาการมารับใช้คนชั่ว 'อย่าติดปีกให้เปรต' ตอนนี้อยากเรียนอาจารย์ว่า เดี๋ยวนี้นักวิชาการก้าวหน้าไปมากจน 'แปลงกายเป็นเปรต' กันไปมากแล้วค่ะ

.. เมื่อวาน สามีบอกดิฉันว่า "ที่ผ่านมา ผมปฏิเสธทุกคนให้ว่าคุณไม่รับจ้าง ถ้าพาทำ จับมือทำ บริการฟรี" "ไม่มีใครเอา" "ต่อไปนี้ถ้ามีใครมาติดต่ออีก จะไม่บอกคุณแล้วนะ รู้ว่าไม่สบายใจ" ตอนนี้ดิฉันเริ่มเวทนาตนเองมากขึ้น คงถึงเวลาจะหยุดหล่อเลี้ยงความรู้สึกตนเองแล้ว เหนื่อยใจค่ะ น่าสงสารวงการวิชาการของไทยนะคะ

ขอบคุณท่านที่อ่านมาถึงตอนจบ

[prayat duangmala]

สู้ๆครับ เราทำดี ความดีไม่สูญหาย ผลตอบแทนฟ้าให้ครับ อ่านของคุณหมอในอนุทินตลอด ขอเป็นกำลังใจครับ

[ต้นโมกข์]

สู้ๆนะครับ

[tuknarak]

มาให้กำลังใจค่ะ

[ธิ]

พักใจสบายนะคร้าคุณพี่ หวังว่ากฏแห่งกรรมจะทำงานนะคะ