อนุทิน 12248

วันนี้ได้รับโทรศัพท์จากแผนกบ้านเด็ก..มีเด็กอายุขวบกว่า ถูกแม่ตีมาเขียวช้ำ 

เมื่อไปดู..แทบน้ำตาตก..เด็กผู้หญิงตัวเล็กนิด..มีรอยช้ำเป็นจ้ำๆ เห็นเป็นรอยฝ่ามือชัดเจน..เกือบครึ่งหนึ่งของแผ่นหลัง

ซักถามได้ความว่า เมื่อได้เห็น.. ครูโทรฯ ถามแม่ จึงได้ความว่า ตีลูกเมื่อเช้านี้
ทั้งครูทั้งพยายาบาลถาม..จะต้องแจ้งศูนย์ช่วยเหลือเด็กไหม..

วูบหนึ่งคิด..ทำไมแม่ช่างใจร้าย..ทำได้อย่างไร
แต่เมื่อชั่งใจแล้ว..จึงขอให้ครูพาแม่ไปพบในเวลาที่มารับลูก

ยามเย็น..ครูพาแม่ในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยปีหนึ่งมาหา พร้อมด้วยน้ำตา
เมื่อพูดคุยพบว่า..แม่แบกรับปัญหา เหน็ดเหนื่อยกับภาระ จนเจอฟางเส้นสุดท้ายในเช้านี้

หนูตีลูกแล้ว..หนูก็ทายาให้ลูกแล้ว..ลูกเห็นหนูร้องไห้..ก็ยังมาปลอบหนู..
วันนี้หนูสอบด้วย..เลยต้องไปเรียน.. แต่พอถึงบ่ายก็ทนไม่ไหว..ขออนุญาตอาจารย์กลับมาหาลูกก่อน

บอกแม่ไปว่า..ทุกครั้งที่ตีลูก..คือการปลูกความแข็งกระด้างเย็นชาในใจเด็ก..ชวนให้คิดหาวิธีผ่อนเบาภาระและความเครียด  และบอกให้หาผู้ช่วยรับฟังความทุกข์ ทั้งฝ่ายแนะแนวที่สถาบัน และครูของลูก

เลือกใช้วิธีรับฟังอย่างเข้าใจ และไม่พยายามตัดสินความผิดหรือถูก 
ความทุกข์ของผู้คนช่างซับซ้อน..เกินกว่าจะใช้วิธีของตนเองแนะนำ หรือตัดสิน..

ยังมีความหวังว่า..หากได้รับกำลังใจ..หากได้รับการช่วยเหลือให้เลือกวิธีแก้ปัญหาให้เหมาะกับสภาพของตน.. แม่..คนนี้คงจะก้าวเดินต่อไปได้อย่างถูกทาง

เป็นเรื่องที่ช่างกระทบใจ..เหลือเกิน..ในวันนี้