อนุทิน 121880

17 มี.ค.56

"ชุมชนนักปฏิบัติ"

ลูกสาวคนเล็กเพิ่งเรียนจบปริญญาตรีที่ มธ.และสอบเรียนต่อปริญญาโทได้ที่ มธ.เช่นกัน จึงต้องย้าย
จากรังสิตไปท่าพระจันทร์   ความที่ดิฉันเป็นแม่ จึงรู้สึกเป็นห่วง ไปช่วยหาที่พัก ช่วยจัดหาข้าวของ
เครื่องใช้ที่จำเป็น ดิฉันไม่ห่วงเรื่องการกินการอยู่นัก ห่วงเรื่องการเรียนมากกว่า เพราะวิธีการเรียน
ปริญญาตรีกับปริญญาโทนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ระหว่างช่วยเก็บข้าวของก็ชวนลูกพูดคุย และ
เลียบเคียงถามไปด้วย สุดท้ายก็ขายความคิดแก่ลูกว่า

"จำตอนที่แม่เรียนได้ไหม แม่ทำบอร์ดใหญ่ๆ ไว้บนผนังบ้าน สรุปแนวคิดหลักการที่เราเรียนไว้ที่บอร์ด"
"เพื่อนๆ ของแม่มาพักหรือแวะมาทักทายด้วยก็จะพูดคุยแสดงความคิดเห็นกัน แล้วก็เขียนไว้บนบอร์ด
 ใครมาก็ทำอย่างเดียวกัน ความรู้มันก็ต่อยอดไปเรื่อยๆ มีทั้งแนวคิด หลักการ และตัวอย่างที่ใช้
 วิเคราะห์ร่วมกัน"
 "ลูกว่าแม่ทำแบบนี้ดีไหม?"  ลูกตอบว่า   "ดี"  
 
เข้าทางเรา รีบสรุปปิดประเด็นว่า
"ลูกทำแบบนี้ก็ได้นะ สมัยนี้ทำง่ายมาก ทุกคนสามารถแสดงความคิดเห็นร่วมกันได้โดยไม่ต้องอยู่ใน
 ที่เดียวกัน และบันทึกทุกอย่างก็จะถูกเก็บไว้อย่างดีโดยอัตโนมัติ"  
เสียงลูกตอบว่า "ค่ะ"

ทำไมตอบสั้นนักล่ะ!
หันไปมองลูก เห็นก้มหน้าก้มตาเก็บของ คงยังไม่เหมาะนักหากจะขายแนวคิดชุมชนนักปฏิบัติของ
gotoknow ให้ลูกในเวลานี้ รอให้เธอจัดเตรียมเรื่องที่อยู่ที่กินและพร้อมที่จะเรียนแล้วค่อยคุยกับลูก
ใหม่ก็ยังไม่สายเกินไป สรุปว่า.. แม้แนวคิดดีๆ ก็ต้องรอจังหวะที่เหมาะสมเช่นกัน