อนุทิน 120097

ทางเดินอันยาวไกล...

คงจะไม่เหงาหากมีเพื่อน

ก้าวเดินช้าๆ มั่นคง

สัมผัสและซึมซับความงามระหว่างทาง

แต่บางคน

เลือกที่จะเดินทางเดียวดาย

บนทางเดินแสนยาวไกล...

โดยมีเพียงตน...เป็นเพื่อนร่วมทางแห่งตน

[Wasawat Deemarn]

zzzz ผมหรือเปล่าเนี่ย 555

[ไอดิน]

หากหวนคิดคำนึงชีวิตตัวเองแล้วกลับพบว่าไม่มีเพื่อนร่วมทางคนไหน แม้แต่ครอบครัวที่สามารถร่วมเดินทาง..และอยู่เคียงข้างกันไปได้ตลอดเวลา...ด้วยเหตุ..และปัจจัย..จึงไม่สามารถเป็นแบบนั้น..ทำให้ชีวิตมีบางช่วงเวลาที่เดินทางโดยมีตนเป็นเพื่อนแห่งตนบ้าง...โดยมีเพื่อนร่วมทาง...หลายหลายรูปแบบความสัมพันธ์..ตั้งแต่สนิทมากที่สุด..ไปจนถึงคนรู้จัก..จนถึงเพื่อนที่แค่เดินผ่านมาให้เห็น...  เข้ามาร่วมเดินทางบ้าง...เพื่อเป็นกระจกสะท้อนจิตตน...มุ่งสู่หนทางแห่งตนต่อไปเรื่อยๆ...ความเดียวดายคงเป็นเพียงหนึ่งความรู้สึกของปถุชน...ที่เกิดขึ้นได้ง่าย...ต้านทานได้ยาก..บางทีความเดียวดายก็สอนให้ระลึกถึง...คุณค่าของข้อความหนึ่ง...หนังสือเล่มหนึ่ง...หนังเรื่องหนึง..บทเพลงๆหนึ่ง..เพื่อนคนหนึ่ง..ดอกไม้ดอกหนึ่ง..ลมหายใจฯลฯ..หนึ่งหัวใจที่เต้นอยู่ตรงนี้...การระลึกถึงสิ่งที่ได้รับ...นั้นก็เพียงพอทำให้ความเดียวดายผ่อนคลายสลายไป...ในบางช่วงเวลา ...ขอบคุณข้อความกระตุ้นต่อมความคิดนะคะ ...คิดไปซะไกลเลย 55  ^  ^

[Wasawat Deemarn]

มีคนคิดเยอะกว่าผมอีก 555

[blue_star]

@อาจารย์เสือ...ดาวหมายถึงตัวเองค่ะ 555

[blue_star]

ขอบคุณนะคะคุณไอดิน....^^

เพราะการเดินทางของชีวิต มีอะไรมากมาย หลากหลายผู้คน หลากหลายเหตุการณ์ ไม่มีอะไรแน่นอน ท้ายที่สุดแล้ว ดาวคิดว่ายังไงก็ "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" ค่ะ...แต่เราก็ต้องฝึกฝนให้เราสามารถพึ่งตนเองได้ด้วย ;-)