อนุทิน 113324

ผมอยู่ไกลจากพ่อแม่มาตั้งแต่อายุ ๑๓ ปี...เมื่อทุกข์รุมเร้า ซึ่งไม่ใช่อะไรอื่น หากแต่มันคือสิ่งที่เราเข้าไปยึดถือ ผมมักจะนึกถึงพ่อแม่...อยากกลับบ้าน...ไปนั่งทำอะไรแบบบ้านๆ...ไปพักใจ...คือชีวิตผมที่ผ่านมาและอยากจะทำอีกแล้วในวันนี้...โดยเฉพาะแม่...เป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้...แต่ผมจะไม่บอกแม่หรอกว่าผมทุกข์อย่างไร...สุดท้ายแค่ได้เห็นได้อยู่ใกล้ก็พอใจแล้ว

แล้วคนอื่นที่เขาไม่มีพ่อแม่อยู่แล้ว..เขาจะคลายทุกข์ที่ยึดถืออยู่นี้กับใคร...ผมควรทำความทุกข์นั้นให้สลายในใจตัวเองมากกว่า