อนุทิน 101222

มองโลกในแง่ดี และปฏิบัติดี

.... หลายวันก่อนได้รับอีเมล์ จากเพื่อนเก่าที่จากไปนานจนเกือบลืม .. นานจริงๆ แต่เขาก็ส่งอีเมล์มาหาเราได้ .. ทึ่งมาก หามาได้ไง.. เพื่อนคนนี้หายไปนานแล้วจริงๆ ไม่ได้ติดต่อกัน จนตอนต้นปียังนึกอยู่เลยว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่.. ทำไมเรานึกถึงเขา..??? .... ช่างเถอะเขายังมีชีวิตอยู่นั่นคือสิ่งที่เราดีใจสุดๆ ..เป็นคำตอบที่ดีมิใช่หรือ ??

.... ถ้าเป็นสมัยก่อนอาจบอกว่านี่คือลางสังหรณ์นะ .. แต่คนสมัยนี้ไม่มีแล้ว ลางสังหรณ์คงตกใจกับความไวของหนีเทคโนโลยีไอที .. อยากบอกก็ยกหูโทร... ตึ๊ดๆๆ หยุงหยิงหนุงหนิงก็รู้เรื่องแล้ว อยากเห็นหน้าก็เวบแคมซะเลย... อย่ากระนั้นเลยหนูสังหรณ์แอบหลบไปดีกว่า ...

.... เอาเข้าเรื่องซะที เมล์ฉบับนั้นไม่ได้ส่งข่าวว่ายังมีชีวิตอยู่เท่านั้น แต่ยังส่งความที่น่าคิดมากๆ กับการมองโลกในแง่ดี ... หลายครั้งเคยผ่านๆ ตาแล้วนะ หลายคนคงเคยเห็นมาบ้างนะ แต่ขอบันทึกไว้เป็นแก่นสารซะหน่อย...

... มีดังต่อไปนี้... (ในวงเล็บไม่เกี่ยว.. เป็นของผมเอง..แหะๆๆ)

• ฉันขอขอบคุณสำหรับ.... สำหรับสามีที่นอนกรนทั้งคืน

... เพราะนั่นหมายถึงเขากำลังหลับอยู่ที่บ้านกับฉันไม่ใช่กับผู้หญิงอื่น  ....
(ฮาๆ เราก็เป็น)

• สำหรับลูกสาววัยรุ่นที่กำลังบ่นเรื่องล้างจานอยู่

... เพราะนั่นหมายถึงเธออยู่บ้าน ไม่ใช่ที่ถนน ...
(ผับบาร์ ร้านเหล้า ดริ๊งค์.....ต่อไปๆๆๆ...เอ้อน่าเป็นห่วงสังคมยุคนี้) 

• สำหรับภาษีที่ต้องเสีย
... เพราะนั่นหมายถึงฉันมีงานทำ... (เออเพิ่งนึกได้วุ๊ยเรา.. ใครไม่อยากเสียภาษีก็ไม่ต้องมีรายได้ซะก็หมดเรื่อง... มากไปป่ะเนี่ยะ)

• สำหรับข้าวของต่างๆ ที่ต้องคอยเก็บหลังงานสังสรรค์

... เพราะนั่นหมายถึงฉันถูกห้อมล้อมด้วยเพื่อนฝูง ...

(มีเพื่อนนั่นดี แต่ตอนนี้เหนื่อย... ทำไปๆๆๆๆ ของีบหน่อยแล้วกัน.. หุหุ)

• สำหรับเสื้อผ้าที่เกือบจะคับเกินไป

... เพราะนั่นหมายถึงฉันยังมีกิน ... 

(อินี่บ่แน่ดอก นาย.. อวบ..อ้วน..พานมีโรคกวนเน๊อะ)

• สำหรับเงาที่คอยตามติดดูฉันทำงาน

... เพราะนั่นหมายถึงฉันกำลังได้รับแสงแดด ... 

(ถูกแดดซะมั่งก็ดี .. คนเดี๋ยวนี้กำลังจะตายเพราะเป็นโรคเฉาแอร์กันอยู่แล้ว)

• สำหรับพื้นที่ต้องคอยขัดถู และหน้าต่างที่ต้องทำความสะอาด

... เพราะนั่นหมายถึงฉันมีบ้านให้ดูแลรักษา ... 

• สำหรับที่จอดรถที่อยู่ไกลสุดของลานจอดรถ

... เพราะนั่นหมายถึงฉันสามารถเดินได้  และฉันมีรถ ...

(เหอะ..ก็ที่ใกล้ๆ มันไม่มีอ่ะ)

• สำหรับผ้ากองโตที่รอการซักรีด (ไม่ยากเครื่องซักทำงานไป แล้วส่งจ้างเค้ารีด...คนอื่นจะได้มีงานทำมั่ง)

... เพราะนั่นหมายถึงฉันมีเสื้อผ้าสวมใส่ ... (อ๋อ..มองแง่นี้เหรอ..โอเคจ้า)

• สำหรับหญ้ารกรุงรังที่ฉันต้องตัดอย่างเหนื่อยอ่อนเป็นประจำ
... เพราะนั่นฉันยังมีที่ของฉันและแรงดีอยู่ ... (อันนี้ชอบอ่ะ ได้ออกกำลังกายแบบแอโรบิคเชียวน๊า เข็นรถไถหญ้าโย้ไปหน้าโยกมาหลัง .. โยกไปโยกมา.. เผลอแป๊บเดียวครึ่งชั่วโมงแล้ว ได้เหงื่อท่วมตัวทีเดียวเชียว.. ใครอยู่บ้านใกล้ให้ไปไถก็ได้นา... บอกมา)

• สำหรับความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าทุกสิ้นวัน

... เพราะนั่นหมายถึงฉันสามารถทำงานหนักได้ ... 

• สำหรับเสียงปลุกในทุกๆ เช้า

... เพราะนั่นหมายถึงฉันยังมีชีวิตอยู่ ...

(เห็นด้วยอย่างมาก.. แต่ต้อง.. หือ สว่างแล้วหรือ ?? / หือ 6 โมงแล้ว หรือ ?? ฯลฯ ... นั่นแปลว่าเรายังหายใจอยู่และยังมีสติสัมปะฯ อยู่.. มิได้ หือ..เฉยๆ .. นั่นมันอัลไซเมอร์แล้ว..... มีชีวิตต้องมีจิตวิญญานอยู่ด้วย...มะงั้นตายซะดีกว่า.. ว่าไม๊ ??)

และสุดท้าย....... • สำหรับอีเมล์ที่ส่งมาหาฉัน

... เพราะนั่นหมายถึงฉันยังมีเพื่อนอยู่ ...
(เหอๆ  ไม่เอาเมล์ขยะนะจ๊ะ) 

... ดูเหมือนเป็นการถอดความจากฝรั่งมังค่ามาน๊า ฝรั่งชมพู่นี่ว่าไปเป็นคนช่างคิดดี คงเป็นนิสัยมาตั้งแต่เกิดด้วยสภาวะแวดล้อมเขตอบอุ่น 4 ฤดู ไม่คิดแก้ปัญหา..ตายอย่างเขียด (ถูกสิบล้อเหยียบ)ในฤดูหนาว เพราะไม่มีอะไรกิน ซ้ำยังหนาวทารุณ.. เพาะปลูกก็ไม่ได้ ต้นไม้ใบหญ้าพากันตายเกลี้ยง (ไม่ตายก็ไม่โตแหละ) ไม่เหมือนบ้านเรา ฝนเยอะ อากาศไม่ทารุณ สบายๆ กินๆ ถุยๆ ยังงอกเป็นต้นใหม่ให้เราเก็บกินต่อไปได้..จริงป่ะ .. อุดมสมบูรณ์ เลยไม่ต้องดิ้นรน ไม่ต้องคิดมาก พาลให้เรื่อยๆเฉื่อยๆ สบายๆ (ไม่เชื่อถามเบิร์ดดูซี).. เอ้า..ไม่ได้ว่าใครน๊า... อากาศมันเป็นเป็นเหตุต่างหาก

... อย่างไรก็ตามถึงถอดมาจากฝรั่ง จีน อินเดีย ก็ไม่เป็นไร เพราะดูเหมือนเป็นเรื่องที่ดี ที่ควรคำนึง ก็นำมาบันทึกไว้กันลืม .. ดูท่าเราจะกลัวอัลไซเมอร์มากนะเนี่ยะ...