เมื่อวิสัญญีแพทย์อย่างผมต้องถูกวางยาสลบเสียเอง
ผลของยาสลบ ทำให้ ผมหมดความรู้สึกหมดไปอย่างรวดเร็ว มืดสนิท เงียบสงบ ว่างเปล่า เหมือนไม่มีตัวตนอยู่ในโลกอันวุ่นวายใบนี้
ผมทำหน้าที่เป็นวิสัญญีแพทย์มานาน
จนได้รับโล่ 25 ปี
(หรือเรียกอีกอย่างว่าโล่อยู่ทน) จากคณะฯ เมื่อเดือนกันยายนที่ผ่านมา
หากนับจำนวนคนไข้ที่ผมเคยให้บริการก็มีไม่น้อย
มาระยะหลังนี้ผมมีลมในกระเพาะมาก
คุณหมอรุ่นน้องแนะนำว่าควรจะส่องตรวจดูกระเพาะอาหาร
เพราะอายุก็มากแล้ว (อาจเป็นมะเร็งได้)
การส่องกล้องนั้นสามารถทำได้สองวิธี
วิธีที่หนึ่ง คือ
พ่นและกลืนยาชาให้หลอดอาหารชา
คนไข้จะรู้สึกตัวขณะตรวจและต้องช่วยกลืนกล้องลงกระเพาะด้วย
ซึ่งสำหรับบางคนแล้วก็นับว่าทุลักทุเลพอสมควร
ส่วนวิธีที่สองก็คือให้ยาสลบ
“ตกลงส่องก็ส่อง”
ผมเลือกที่จะดมยาสลบ เพราะปกติแล้วแค่ยาเม็ด
para ผมก็ต้องกลืนอย่างน้อย 2 ครั้งจึงจะกลืนได้
นี่กล้องส่องทั้งอันคงไม่ไหวแน่
ผมแต่งตัวไปทำงานตามปกติโดยไม่บอกทางบ้าน
เพราะกลัวว่าจะตกใจที่ต้องดมยาสลบ
เพียงแต่บอกว่าไม่ทานอาหารเช้าเพราะจะไปทานที่ทำงาน
(ความจริงก็คือถูกสั่งงดอาหารนั่นเอง)
พอถึงเวลา.....ผมก็ไปกระซิบบอกรุ่นน้อง
“ช่วยไปดมยาให้ผมหน่อยที่ห้องส่องกล้อง”
(ขนาดกระซิบแล้วนะ คนที่ภาควิชาฯ
ก็ยังไปรุมจนเกือบเต็มห้อง)ก่อนดมยาสลบก็มีการติดเครื่องมือเฝ้าระวังตามมาตรฐานความปลอดภัย
ทั้งวัดความดันเลือด คลื่นหัวใจ และ วัดระดับออกซิเจนในร่างกาย
จากนั้นก็ให้น้ำเกลือ
ด้วยความเกรงใจหรือเปล่าไม่ทราบ ผมก็เลยถูกแทงเข็ม
2
ครั้ง จึงสำเร็จ
(คนกันเองก็เลยต้องแถมให้บ้าง)
ผมเลือกชนิดของยาสลบที่จะใช้เอง เมื่อเริ่มฉีดยาสลบ ได้ยินเสียถามว่า “หลับหรือยัง” สิ่งที่จำได้คือผมตอบไปว่า “ยังไม่หลับ” แต่หลังจากนั้นเพียงแวบเดียว ก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
“ผลของยาสลบ
ทำให้
ผมหมดความรู้สึกหมดไปอย่างรวดเร็ว
มืดสนิท เงียบสงบ และ
ว่างเปล่า
เหมือนไม่มีตัวตนอยู่ในโลกอันวุ่นวายใบนี้”
ตอนเริ่มฟื้นจากยาสลบ ระบบประสาทอันแรกที่ทำงานคือ การได้ยิน ผมได้ยินเสียงเรียกเบาๆ แว่วๆ จากนั้นก็รู้สึกตัว ลืมตาได้ และพูดคุยได้ เรียกว่าฟื้นจากยาสลบได้ดี ไม่มีความผิดปกติแต่อย่างใด
ส่วนการตรวจก็เป็นไปตามที่คิดไว้คือมีแผลในกระเพาะอาหาร คุณหมอที่ตรวจยืนอธิบายว่าพบอะไรบ้าง ได้ตัดชิ้นเนื้อไปตรวจ และทดสอบหาเชื้อที่เป็นต้นเหตุ พร้อมทั้งถ่าย VDO (Clip?) ไว้เป็นหลักฐานด้วย (ซึ่งจนบัดนี้ก็ยังไม่ได้เปิดดูเลย)
สุดท้ายผมก็ได้รับการรักษา “โรคกระเพาะอาหารเป็นแผล” ไปตามระเบียบ
คำสำคัญ (Tags): #ยาสลบ
หมายเลขบันทึก: 60805เขียนเมื่อ 18 พฤศจิกายน 2006 11:55 น. ()ความเห็น (19)
- เย บันทึกคุณหมอน่าอ่านแล้ว
- พอถูกวางเองบ้าง คงแปลกดีนะครับ
- ลองไปเปิดดูVDO
- อาจมีเรื่องสนุกมาเล่าอีกครับ
ผมยังไม่เคยถูกวางยาสลบ แต่ไม่อยากครับ
...
ขอให้คุณหมอแข็งแรง และเขียนบันทึกต่อเนื่อง ต่อไปครับ
- ยังเสียดายจนถึงทุกวันนี้...ที่วันนั้นดิฉันไปอยู่ส่วนไหนของห้องผ่าตัด...จึงไม่ทราบว่า ท่านอ.สมบูรณ์ ถูกวางยาสลบ...ไม่งั้นคงได้เข้าไปเชียร์...เหมือนเชียร์คลอด....
- พรรคพวกแซวว่า..."เธอเป็นหมอดมยา...ก็ให้เธอดมตัวเองก็แล้วกัน..."
- ตอบคุณจตุพร(แทนท่านอ.สมบูรณ์)ค่ะ..ท่านอ.สมบูรณ์ เธอพูดจ้อยๆได้เหมือนเดิมแล้วค่ะ
อ.ขจิต ครับ
- ขอบคุณครับที่เป็นกำลังใจอย่างสม่ำเสมอ
- บันทึกนี้เป็นครั้งที่ 20 แล้ว และเป็นเรื่องเบาๆ จึงพอที่จะเขียนให้อ่านง่ายได้ แต่บันทึกที่เป็นวิชาการหน่อยอย่างเรื่องระงับปวดยังเป็นปัญหาเหมือนเดิมครับ เขียนยาก
- ยังไม่มีเวลาดู VDO เลย กลัวเห็นแผลในกระเพาะตัวเอง ....!!
คุณ จตุพร ครับ
- ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจ
- มีหลายอย่างในโลกนี้ที่บางครั้งเราไม่อยาก....แต่เชื่อไม๊ครับว่าในชั่วชีวิตของคนหนึ่งคนนั้นแทบจะไม่มีใครหนีพ้นการผ่าตัดเลยนะครับ ผมเองก็โดนไปหลายรอบแล้ว
- ระหว่างที่รอผลการตรวจชิ้นเนื้อ ซึ่งไม่น่าจะเป็นอะไร แต่ก็ยังกลัวๆ อยู่เหมือนกัน คราวหน้าจะนำผลการตรวจมาเล่าให้ฟัง ครับ
คุณกฤษณา ครับ
- ขนาดไม่ไปเชียร์...ก็เกือบเต็มห้องตรวจแล้วครับ
- เดี๋ยวนี้ผมกลายเป็นคนเปิดเผยไปแล้ว เพราะคนอื่นเขาเห็นไส้ เห็นพุง ผมทะลุปรุโปร่งไปแล้ว
- มายิ้มๆตรงที่เป็นคนเปิดเผยนี่ละครับ
- ดีใจที่คุณหมอเขียนออกมาเรื่อยๆครับผม
- ผมมีเวลาเล็กน้อยก็รีบเขียนเพิ่มเติม แต่ไม่ค่อยมีเวลาอ่านบันทึกคนอื่นมากนัก สงสัยว่า อ.ขจิต ทำได้อย่างไร
- ตอนนี้ผมทำตัวเป็นคนไข้ที่ดี คือถูกสั่งห้ามดื่มกาแฟ ก็ทำตามโดยง่าย บังเอิญว่าได้อ่านบันทึกของ คุณหมอวัลลภ ว่ากาแฟทำให้เสีย calcium ก็เลยถือเป็นเหตุผลประกอบไปในตัว
- ไม่ได้ดื่มกาแฟ รู้สึกเหงาๆปาก ยังไงชอบกล....ทำให้เข้าใจคนที่กำลังงดบุหรี่มากขึ้น
- รู้ทั้งรู้ว่ากาแฟไม่ดีก็ยังชอบดื่มอยู่ดี ...สงสัยว่าต้องเป็นอย่างอาจารย์มั๊งคะ ถึงจะงดได้
- ขอให้รักษาสุขภาพจะได้เขียนบันทึกดี ๆ มาให้อ่านนะคะ
ดิฉันเคยถูกส่องกล้อง เข้าใจคำว่าอาการทุลักทุเลได้พอสมควร แต่คุณหมอให้มองเห็นแผลในกระเพาะของตัวเองชัดแจ๋วเลยค่ะ แถมถ่ายภาพให้เป็นที่ระลึกอีกด้วย
สงสัยว่า ดมยาสลบแล้วเขาส่องกล้องดูกระเพาะยังไงค่ะ
เรียนคุณศุภลักษณ์
- เปิดคอมฯ พอดี เลยได้ตอบอย่างรวดเร็ว
- ถึงตอนนี้จะงดกาแฟแล้ว แต่เวลาเดินผ่านร้าน ..ได้กลิ่นแล้วก็ยังชื่นใจ.. อยากลองซักแก้ว.. แต่ก็ห้ามใจไว้ได้ และอดใจได้ทุกครั้งที่คนอื่นแกล้งชวนดื่ม
คุณวันเพ็ญ ครับ
- ใช่ครับ ดูได้เลย แต่ผมเก็บไว้ดูทีหลัง (ขณะนี้ก็ยังเก็บอยู่...ยังไม่อยากดู)
- ก็เวลาผู้ป่วยหลับแล้ว คุณหมอก็เอากล้องที่เป็นสายยาวๆ แหย่ลงช่องปาก เข้าหลอดอาหาร และลงไปในกระเพาะโดยที่ผู้ป่วยไม่ต้องช่วยกลืน ครับ
เรียน ท่านอาจารย์สมบูรณ์ ค่ะ
มีของดีๆต้องรีบดูค่ะ..เดี๋ยวจะหมดอายุเสียก่อน...
ถ้าอาจารย์ดูแล้วเชื่อว่าต้องมีอะไรดีๆ มีสาระเล่าให้พวกเราฟังแน่
...รออยู่ค่ะ...
- เพิ่งตามเข้ามาอ่านครับ
- ท่านอาจารย์หมอสมบูรณ์เขียนได้สนุกดีครับ..
- เมื่อคุณหมอมาเป็นคนไข้...เสียเอง
- ได้ความรู้ดีครับ..ขอบคุณครับ แล้วค่อยติดตามอ่านอีก 19 บันทึกนะครับ
- ดีใจ ที่ อ. Beeman และ คุณกฤษณา ชอบบันทึกนี้ ก็เลยขยายความเรื่องอาหารเพิ่มเติม แต่เนื่องจากวันก่อน net ไม่ดี ทำให้บันทึกยุ่งเหยิง วันนี้ก็เลยทำการแก้ไขใหม่ แก้ไขครั้งแรก ตัวเล็กไปหน่อย ตอนแรกว่าจะไม่แก้ไขซ้ำ แต่ อ. Beeman มาทัก ก็เลยทำใหม่ ดังนี้
- เป็นคนไข้โรคกระเพาะ เรื่องอาหารการกินก็เป็นเรื่องสำคัญ คุณ PAN ได้เขียนชนิดของอาหารที่ควรหลีกเลี่ยงไว้แล้ว ผมก็ทนรับประทานอาหารแบบ "No car no nation" (แปลตรงๆไม่ต้องคิดมาก) มาระยะหนึ่งแล้ว อาการปวดท้องก็ดีขึ้นมาก
- วันก่อนกลับจาก มมส. ผ่านทางกาฬสินธุ์ - เชียงยืน - ขอนแก่น ระหว่างทางมีร้านขนมจีนชื่อดัง "กู่ทอง" (ไม่ได้ค่าโฆษณาครับ" ก็เลยพาครอบครัวแวะรับประทาน นอกจากขนมจีนแล้ว อาหารอีสานอื่นๆ รวมทั้งส้มตำ ก็ แซ่บหลาย...
- ที่เล่าเรื่องขนมจีนก็เพราะที่นี่เขาทำแปลก ปกติเคยเห็นแต่ขนมจีนทำเป็นหัว หรือเป็นจับ แต่ที่นี่เสริฟมาแบบยังไม่เสร็จ จึงดูยุ่งเหยิงเหมือนผมที่หยึกหยอง แถมมีกรรไกรเล็กๆ ปักมาด้วยเอาไว้ให้แขกตัดขนมจีนตามใจชอบ
- ความจริงผมได้หย่าขาดจากการทานขนมจีนมาหลายปีแล้ว หลังจากที่โดนขนมจีนทำพิษ ..ปวดท้องและ ท้องเสีย ..จนต้องฉีดยาและได้ให้นำเกลือ (เรื่องนี้ยังต้องเล่าอีกรอบแน่นอน..)
- แต่วันนี้ผมรับประทานแบบลืมตัวว่าตัวเองเป็นโรคกระเพาะ และลืมคำแนะนำเรื่องส้มตำตอนบ่าย ของคุณหมอวัลลภ ไปเลย อีกทั้งลืมรับประทานยาด้วย (ลืมเป็นประจำ)
- หมายเหตุ: คิดว่าร้านนี้ นายบอน ณ กาฬสินธุ์ และคุณ ka-Poom คงเคยแวะทานมาแล้ว ส่วนครูอ้อยและ อ.ขจิต คงไม่มีโอกาส..(มั้ง?)
ความเห็นนี้ผมคัดลอกมาจากความเห็นของคุณกฤษณา และ อ. Beeman ก่อนที่ผมลบทิ้งไป เพื่อแก้ไขบันทึกข้างบนใหม่ ดังนี้
- เรียน ท่านอ.สมบูรณ์ค่ะ..... เนื่องจากท่านไปกับครอบครัวอันเป็นที่รักของท่าน...ท่านจึงไม่ชอบ"ขนมจีน" ที่ "ดูยุ่งเหยิงเหมือนผมที่หยึกหยอง" (ยังดีที่ยังมี "กรรไกรเล็กๆ ปักมาด้วยเอาไว้ให้แขกตัด").....อาหารที่เหมาะกับท่านและครอบครัววันนั้น...ต้องเป็น "ขนมจีบ"ถึงจะเหมาะค่ะ...เรียนด้วยความเคารพรัก
- คุณกฤษณา ครับ วันนี้ net ไม่เป็นใจ แก้ไขบันทึกไม่ได้ เลยทำให้ดูยุ่งเหยิง เหมือนขนมจีนที่ว่า ส่วนขนมจีบผมจะซื้อมาทานที่บ้านครับ (ฮา)
- ท่านอาจารย์หมอสมบูรณ์ครับ
คือผมสายตาไม่ค่อยดี อ่านตัวหนังสือของคุณหมอดูเล็กเกินไป
คุณหมอคงเขียนใน word ก่อน แล้วค่อยนำมาลง
ก่อนนำลง ผมว่าควรเปลี่ยนขนาดตัวอักษรให้ใหญ่ขึ้นนะครับ
ไม่ทราบว่าใช้ size เท่าไร กรุณาเพิ่มขึ้นอีกสัก 2 ครับ เช่น จาก 14 เป็น 16 โดยไม่ต้องปรับ Font ครับ
ผมใช้หน้าจอขนาด 14 นิ้วจึงดูตัวอักษรเล็กครับ
ตอบ อ. Beeman
ใช่ครับ อาจารย์ผมเขียนบันทึกจากอีกเครื่องหนึ่งซึ่งไม่ได้ต่อ net พอคัดลอกมาก็เลยเป็นแบบที่เห็นอยู่นี้
- ถึงวันไปรับผลชิ้นเนื้อ (อ่านจากคอมฯ) ถ้าใครเคยไปตรวจโรคและรอผลการตรวจจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดี ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร ดีหรือร้าย ??
- ถึงแม้ว่าจะเห็นแล้วว่าแผลในกระเพาะจะไม่ร้ายแรง แต่ ..ผลการตรวจชิ้นเนื้อจะเป็นอย่างที่มองเห็นหรือเปล่า?
- O.K. ทุกอย่างเป็นปกติ....เฮ่อ!!! โล่งอกไปที
- ใครอยากรู้เรื่อง benign and malignant อ่านได้ที่บันทึกของ อ. Beeman ข้างล่างนี้
คุณหมอครับ
ผมเองจะมีส่องกล้องวันเสาร์ที่ 12 มิ.ย. นี้
ซึ่งผมเองเป็นคนที่เอาอะไรเข้าปากไม่ค่อยได้
เวลาหมอเอาไม้ไอติมมากดลิ้นผมเนี่ย ผมก็สำลักแล้วครับ
ผมจึงตัดสินใจขอรมยาแบบคุณหมอครับ
บทความของคุณหมอนี้ทำให้ผมอุ่นใจว่า
ไม่ใช่ผมคนเดียวที่มีปัญหาเรื่องเอาอะไรเข้าปาก
กังวลมานานครับ ว่าทำไมคนอื่นทำได้ แต่เรากลับกลัวที่จะทำไม่ได้
ตัดได้ไป 1 เรื่องแล้ว
เหลืออีก 1 เรื่องก็คือ ค่าส่องกล้อง + วิสัญญีแพทย์ แพ๊งแพง ครับ
แต่ก็สู้ครับ!!!