เจริญพร อาจารย์

อ่านบันทึกของอาจารย์แล้วก็รู้สึกว่า อาจารย์เข้าถึงหรือได้ผ่านเรื่องราวของผู้ที่เข้าถึงเว็บบล็อกจริงๆ เพราะอาตมาเพิ่งเข้ามาสู่โลกนี้ประมาณเดือนกว่าๆ ก็มีความเห็นตามที่บันทึกอาจารย์เสนอมาจริงๆ

เจริญพร 

สวัสดีค่ะอาจารย์มาโนช

• มีความคิดเห็นเช่นเดียวกับอาจารย์ค่ะ
• ที่นี่ทำให้ได้เพื่อน ได้รู้จักคนที่อยู่ในวงการเดียวกันและนอกวงการ
• ที่สำคัญได้ความรู้ ไดแลกเปลี่ยนประสบการณ์
• ได้รู้ว่าแต่ละคนเป็นอย่างไรจากสิ่งที่เขาเขียน
• ฯลฯ
• ทั้งนี้แหละทั้งนั้น ขอขอบคุณทุกๆท่านที่มีส่วนให้เกิด gotoknow รวมทั้งทุกๆท่านที่อยู่ใน gotoknow
• ยินดีที่ได้ ลปรร กับอาจารย์ค่ะ

• การที่จะ ลปรร แน่นอนต้องมีคนที่มีความรู้ดี การที่ไม่เปิดเผยตนเอง จะมีความลำบากในภายหลังว่าคนๆนั้นจะเป็นผู้รู้ในด้านใด
• มีตัวอย่างใน gotoknow ให้เห็นแล้ว เมื่อเขา ลปรร ไประยะหนึ่งเขาไม่สามารถที่จะนำความรู้ที่เขาเป็นผู้รู้มาเปิดเผยได้ จึงได้แต่แลกเปลี่ยนเรื่องราวของชีวิตและความรู้ทั่วๆ ไป เท่านั้น
• เช่นเดียวกับการปิดความลับให้ผู้ป่วย นานๆ เข้าจะทำให้ความสัมพันธ์ของแพทย์กับผู้ป่วยห่างเหินไปทุกทีเพราะกลัวความลับเปิดเผย  
• การเปิดเผยตัวเองตั้งแต่แรกจึงเป็นสิ่งจำเป็นครับ

ท่านอ.หมอมาโนช ค่ะ...

• ขอบคุณที่เปิดเผยตนเองและแนวคิดตั้งแต่เริ่มแรก...จึงง่ายต่อเราในการพูดคุยกัน...เพราะ...คิดเหมือนกันค่ะ.. "ชอบสบายๆสไตล์...มยุรา(กฤษณา)"...ค่ะ
• ใน web blog ดิฉันเห็นแต่ลูกสาวคุย..ไม่รู้คุยอะไรกัน..อ่านภาษาเขาไม่รู้เรื่อง...แต่ก็ไม่เคยเข้าไปคุย...ขอบคุณค่ะที่นำมาเล่าให้ฟัง...
• ขอบคุณค่ะ...ที่วิเคราะห์ให้ทราบพฤติกรรมที่ทำกันอยู่...ซึ่งดูกันเองก็ดูไม่ออกค่ะ....ตกลงเป็น"จิตปกติ" ใช่ไหมคะ

ถ้าจะเปรียบ webblog เหมือนกับอาหารวัยรุ่นครับ ทำสวย รสแซ่บ ส่วน go2know เป็นอาหารสุขภาพ ต้องค่อยๆ ดูดซึม รสชาติเลยไม่ค่อยเน้นมาก

แต่ผมว่าสมัยนี้เรื่อง packaging ก็สำคัญครับ  เพราะจะดึงดูดลูกค้าหน้าใหม่ไห้เข้ามาได้มาก ต้องให้มีสอดใส่ลูกเล่นได้เยอะครับ การใช้ก็ควรง่าย หยั่งการแสดงสถิติของหน้าผมคิดว่าไม่ควรให้ลงรหัสสุ่มอีก  ไม่ user friendly เลยครับ (มีหลายๆ อย่างที่ดีนะครับ เพียงแต่ผมไม่ได้พูด)

ไว้ผมเคยชินกับที่นี่สักพักคงได้เขียนเรื่องนี้อีกทีครับ 

• ความคิดดีๆอย่างอาจารย์...ฉันว่าน่าจะเข้าไปช่วยcommentให้ทีมงานได้รับทราบนะคะ....เป็นอีกมุมมองหนึ่งโดยผู้มีประสบการณ์...ทีมงานเขาใจกว้าง..รับฟังทุกเรื่อง..ทุกความเห็นค่ะ..
• ที่อ.ดร.จันทวรรณ  น้อยวรรณก็ได้ค่ะ ที่ http://gotoknow.org/blog/tutorial

ดิฉั๊นได้พลังงานจากที่นี่...ในการได้อ่าน..ได้ชมความสำเร็จของผู้อื่นที่ทำงานคล้ายกัน...หรือถูกคอกันในความเป็นตัวตน...ส่งแรงใจให้กันเสมอ...ยิดีนต่อยอดกันทุกครั้งหากต่อได้....มิตรภาพอบอวล...ได้จัดการความรู้...ความไม่รู้...ในตัวเองและได้เรียนรู้ที่จะถ่ายทอดความคิด งาน...สู่ผู้อื่นโดยการเขียน...และเข้าใจชัดเจนว่าเขียนเป็น advance ของการพูด...เพราะละเอียดอ่อนมาก...การพูดยังมีภาษากาย...ภาษาใบ้...แววตา...อาการ...ที่ช่วยลดการปะทะ..ได้แต่การเขียนล้วนๆ...นี้สอนการควบคุมตัวเองได้มากค่ะ...ทั้งหมดเป็น...สิ่งที่ได้จากที่นี่เต็มๆ 364 วันค่ะ ขอบคุณที่มีบันทึกดีๆ บันทึกนี้มาให้ได้ตกอยู่ในห้วงคำนึงอีกครั้ง

ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบันทึกนี้หรอกนะคะ เพียงแต่พออ่านแล้ว ก็อดโยงไปคิดถึงเรื่องอีกเรื่องไม่ได้

เพื่อการเป็นสมาชิกที่ดีของสังคมๆหนึ่ง ต่อให้สังคมแห่งนั้นเปิดกว้างทางความคิดเห็นเพียงใด แต่ในชีวิตจริงแล้ว..หลายต่อหลายครั้ง ที่บางความคิดเห็นก็ต้องถูกจำกัด ไม่สามารถแสดงออกมา เพราะสิ่งนั้นขัดต่อ หลักการของความถูกต้อง  ถึงแม้สิ่งๆนั้นอันที่จริง..หลายคนก็เข้าใจ หลายคนก็ยอมรับ  เพียงแต่..พูดออกไปไม่ได้

อย่างเช่น.. (ตัวอย่างนะคะ)   ความถูกต้องคือ  " การพนันเป็นสิ่งผิด"

แต่ในสังคมแห่งนั้น ก็มีคนเล่นหวย ซื้อล๊อตเตอรี่ บางทีก็เล่นไพ่กันแบบสนุกๆ.. นั่นคือ เป็นการเล่นเพื่อความสนุกของชีวิต ในบางเทศกาล ไม่ได้จริงจัง ไม่ได้เล่นจนตัวเองหรือครอบครัวเดือดร้อน

ดังนั้น..ในความเป็นจริงก็คือ  .. เล่นการพนันมันก็เล่นได้บ้างนิดๆหน่อยๆ

แต่หากมีคนออกมาพูดหรือเขียนความคิดเห็นว่า " การพนันมันก็เล่นได้ แต่ขอให้แค่สนุกนิดๆหน่อยๆตามวาระก็พอ อย่าจริงจัง เล่นจนเกิดความเสียหาย"  ความคิดเห็นนี้จะถูกต่อต้านทันที  ว่าไม่ถูกต้อง ทำไมพูดแบบนี้ เพราะคิดแบบนี้น่ะสิ  เด็กๆถึงเอาเป็นตัวอย่าง  เพราะเริ่มจากสนุกๆน่ะสิ  พอรู้สึกตัวมันก็จะหมดตัวแล้ว

นั่นก็คือ บางเรื่อง เป็นสิ่ง"ถูก" ที่จะคิด หรือปฏิบัติได้  ..เพราะมีคนกระทำกันในระดับหนึ่ง ที่ยังให้เกิด "คุณประโยชน์"  ไม่ได้ถึงขั้นให้เกิดความเสียหาย แต่สิ่งๆนั้น จะพูดออกมา แสดงความคิดเห็นออกมากลางชุมชนสาธารณะไม่ได้ เพราะมันผิดต่อศีลธรรม หรือความถูกต้อง

แหะๆ.. ดูเหมือน k-jira จะ out of idea แล้วขอรับท่านอาจารย์

^__________^

ก็มีส่วนอยู่บ้างน่ะนะคะ  เพราะก็เคยเขียนเล่นมานานแล้วตั้งแต่ก่อนสมัยจะมีบล๊อก  ก็ทำเวบเล่นตอบสนองความอยากเขียนเรื่อยเปื่อยของตัวเองไปเรื่อย 

พอมีบล๊อกก็เล่น blogger ยุคก่อตั้ง (เขาจะให้เหรียญไหมนี่) แล้วก็เล่นพวก xanga หรือไม่ก็นู่นเลย เก็บภาใน flickr ไปด้วย เล่าเรื่องไปด้วย 

ไม่ค่อยได้เล่นเวบอะไรของเมืองไทยค่ะ ตอนแรกจะไปเขียน bloggang ก็เขียนได้นิด ๆ หน่อย ๆ แต่ก็หยุดไปเอง  ถึงแม้จะชอบอ่านและร่วมแชร์ความเห็นความรู้นิด ๆ หน่อย ๆ กับพันธ์ทิพย์บ้าง  ก็ไม่ค่อยอยากจะเขียนมาก  เพราะรู้สึกที่นั่นค่อนข้างจะ "แรง"  เวลาเขาจะแย้งกันทีน่ะค่ะ 

แล้วก็เลยบอกตัวเองว่า เอาไว้เรียนจบครั้งสุดท้ายนี้เมื่อไหร่  อาจจะไปตั้งหลักเขียนที่วิชาการ หรือที่ไหนสักแห่งก็ได้ เอาแบบเงียบ ๆ ง่าย ๆ สบาย ๆ ไม่ซีเรียส

ที่นี่ก็มาสมัครเล่น ๆ ทิ้ง ๆ ไว้ตั้งแต่กลางปี ๔๘  แต่ก็ขี้เกียจเขียน  เพิ่งมาคิดจะเขียนเล่น ๆ ตามอาจารย์ไม่กี่วันนี้เอง  ก็ไม่ทราบจะมีเรี่ยวแรงอีกเท่าไหร่

ถ้าตามหลักพุทธศาสนาก็คงแล้วแต่กรรม หรือเหตุปัจจัยของแต่ละคนที่จะมีเหตุโยงใยให้ได้เข้ามาอ่านแล้วได้รับรู้เรื่องราวที่ตัวเองเขียนมั้งคะ  จริง ๆ ที่เขียนก็มีกุศลเจตนาอยู่  แต่ใครจะรับรู้ได้แค่ไหนก็แล้วแต่เหตุปัจจัยของแต่ละคนอีกเช่นกัน

แต่ที่สังเกตุอยู่ที่ทุก ๆ ที่มีเหมือนกันก็คือ  ทุกที่มีคนพูดมากกว่าคนฟังค่ะ  คล้าย ๆ กับที่นิตยสารไทมส์ปีที่แล้วสรุปตอนปลายปีมั้งคะ ที่บอกว่า บุคคลแห่งปี คือ คุณ  แล้วก็พูดถึงการที่คนรุ่นใหม่ใช้คอมพิวเตอร์แล้วเนทในการสื่อสารและ define อัตลักษณ์ตัวเองอย่างไรบ้าง  อ่านดูแล้วรู้สึกว่า  มันชักจะกลายเป็นสังคมที่ทุกคนพูดพร้อมกันแต่ไม่มีใครฟังเข้าไปทุกทีน่ะค่ะ

ก็แค่อีกหนึ่งความเห็นน่ะนะคะ....

สวัสดีค่ะ

ขอร่วมด้วยคนนะครับ

• ซึ่งจริง ๆ แล้วผมก็ไม่ได้อยู่ในชุมชนนี้หรอกนะครับ พอดีเห็น หมอเขียนแล้ว ผมก็เลยจะขอร่วมแจมด้วยคนนะครับ
• ผมเห็นด้วยกับหมอนะครับ เพราะว่าในแต่ล่ะชุมชนจะให้ความรู้ซึ่งกันและกันโดยไม่ปิดกั้น อาจจะเป็นประสบการณ์จริงที่ได้ประสบมากับตัวเอง มาถ่ายทอดลงใน web blog ซึ่งอาจจะเป็นประโยชน์ให้กับผู้ได้อ่านก็เป็นได้ครับ

                                                                 @_@

คุณหมอมาโนชคะ...

• gotoknow เป็นเหมือนแหล่งพบปะของคนหลากหลายอาชีพ  ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน
• บางครั้งเรารู้ท้อ  สับสน  มีปัญหาในการทำงาน พอได้เข้ามาเขียนบล็อก  แล้วมีเพื่อนๆเข้ามาแลกเปลี่ยนก็ทำให้เรามีกำลังใจขึ้นมา
• รู้สึกว่าที่นี่ทำให้มีเพื่อนในอินเทอร์เน็ตที่ได้รู้จักตัวตนกันมากขึ้นกว่าเดิม  เวลาเดินทางไปไหนก็รู้สึกว่ามีคนรู้จักเรามากขึ้น  ยิ่งเราเปิดเผยตัวเองก็ทำให้รู้สึกไม่อึดอัดในการแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน  ดีใจที่ได้เข้ามาอยู่ที่นี่ค่ะ   

สวัสดีค่ะคุณหมอ

G2K ทำให้หลายๆคนเปลี่ยนตัวเองจาก nobody เป็น somebody ค่ะ

ที่นี่เป็นเหมือนที่สำหรับแลกเปลี่ยน หรือค้นหาความรู้ ทำให้คนที่เข้ามาในG2K กล้าที่จะเปิดเผยตัวจริงค่ะ