รุ่น 15 หลังจากที่เด็กๆ...ถูกปรับในเรื่องพฤติกรรมผ่านวิถีพุทธจากพระอาจารย์ เพื่อให้ได้เกิดการเรียนรู้เรื่อง "ชีวิต" แล้วนั้น ระยะเวลาผ่านไปสองสัปดาห์ พระอาจารย์ก็เริ่มให้รายละเอียดในความซับซ้อนเพิ่มมากขึ้นอันเป็นหนทางที่นำวิถีแห่งมรรคแปดเนียนเนื้อผ่านการทำงานที่ยากขึ้นสำหรับเด็ก...(Engaged Buddhism)

การสร้างกุฏิ...เริ่มขึ้นต่อจากรุ่น 14 หลังจากถูกร้างมากว่าเกือบเดือน...

วันนี้เด็กๆ 11 คน...

ได้เริ่มต้นการเรียนรู้ ชีวิตจากที่ไม่เคยได้ทำอะไร หรือทำอะไรไม่เป็น ก้าวย่างสู่การงานเพื่อสาธารณะประโยชน์เพิ่มขึ้นจากงานปกติ นั่นคือ การสร้างกุฏิ...

เป็นเรื่องที่น่าทึ่ง...แม้แต่เด็กๆ เองเขาก็รู้สึกทึ่งตนเองว่า ทำได้อย่างไรกันนี่...

จากการที่พระอาจารย์...ใช้หลักการเรียนรู้และทำความเข้าใจ เด็กแต่ละคนว่ามีพื้นจิตพื้นใจอย่างไร และความสามารถไปในทางไหน พระอาจารย์ท่านก็จะแจกงาน มอบหมายงานให้สอดคล้องกับเด็กแต่ละคน... เป็นการมอบหมายงานที่พระอาจารย์มองว่าเป็นการเชื่อมต่อความสามารถที่มีอยู่ และศักยภาพที่จะดึงความสามารถของเด็กออกมาให้มากเท่าที่มากได้...

พร้อมกันนั้น...วิถีแห่งการทำงานนี้ เด็กๆ...ได้เรียนรู้เรื่องการเจริญสติ ผ่านชีวิตการงานในประจำวัน และการใช้ทักษะกระบวนการคิดต่างๆ...

พระอาจารย์มักบอกเล่าเสมอว่า... หากเทียบไปแล้วเด็กๆ เหล่านี้เปรียบเหมือนขยะ ที่สังคมไม่ต้องการ ท่านมีหน้าที่ นำขยะเหล่านี้มาพิจารณาว่า ขยะชิ้นไหนทำประโยชน์และคุณค่าอะไรได้บ้าง... นั่นคือ การนำมารีไซเคิล เพื่อนำกลับไปสู่การใช้ประโยชน์ต่อไปได้อีก...

ข้าพเจ้าได้รับโอกาส ให้เข้าไปร่วมในกระบวนการที่สอดรับต่อการสร้างคนของพระอาจารย์...หน้าที่ในส่วนของข้าพเจ้าเป็นเพียงส่วนเล็กๆ เท่านั้น ที่เน้นในเรื่องของการฝึกฝนความละเอียดอ่อน...และความอ่อนโยน...

หลายสัปดาห์มานี่...งานสร้างกุฏิ ได้เร่งเพื่อให้ได้ทันใช้ อากาศร้อนสลับหนาว...ก็ไม่ได้เป็นเหตุให้เด็กๆ หยุดชะงัก เจ้าโต้งจากที่ดูร่องลอยไปมา...วันนี้ได้เลื่อยไม้เพื่อปูพื้นกุฏิ เจ้ารันที่มักทำหน้าเศร้าๆ ไม่ค่อยพูดวันนี้ดูร่าเริงขึ้น...และปีนต้นไม้เก่งมาก เจ้าท้อป...น้องเล็กสุด ทำอะไรไม่เป็น...ก็เริ่มหยิบจับช่วยพี่ๆ อย่างเป็นงานมากขึ้น...(จนได้เรื่องผงเหล็กเข้าตา)

เจ้าสันต์...พระอาจารย์มอบตำแหน่งเด็กเดินให้... เดินรอบทั่ววัด อย่างไม่บ่น ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงเจ้าเอ๊กซ์...รุ่น ๑๔ ที่ทำหน้าที่เด็กเดิน...

วันนี้...เด็กๆ มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะมากขึ้น

เจ้าชาติ เจ้าเทิด...เจ้าเมา...รุ่นใหญ่...ช่วยกันสร้างส้วมให้แม่ชีได้ใช้

ใครเล่าจะรู้ว่า...เด็กที่ทำผิดมหันต์ ประมาณว่าน่าจะได้ถูกลงโทษ กักขัง... แต่วันนี้กลุ่มเด็กๆ เหล่านี้ได้รับโอกาส....อันเป็นโอกาสที่ถือว่า เป็นการลงโทษเชิงสร้างสรรค์ ที่กลับสร้างความมีคุณค่าในชีวิตให้เกิดขึ้น...ได้

ดอกไม้...ข้างทาง ขณะที่ข้าพเจ้าเดินเข้าไปหาเด็กๆ เพื่อนำน้ำเย็นๆ ไปฝาก

เจ้าชาติ เจ้าเทิด และเจ้าเมา ช่วยกันสร้างส้วม...

กุฏิแม่ชี ... ดีไซน์นี้เริ่มมีระเบียงที่กว้างขึ้น โครงเป็นรูปเป็นร่าง...และวันนี้ทราบมาว่าเริ่มปูพื้นแล้ว

หลังที่สอง...ที่สร้างไปพร้อมกันกับหลังแรก บริเวณแถวนี้เมื่อก่อนเป็นป่ารก รุ่น ๑๔ ช่วยกันถางและปรับพื้นที่ พร้อมกับขึ้นโครงไว้ รุ่น ๑๕ มาต่อยอดเรียนรู้ทำต่อ... คาดว่าน่าจะเสร็จภายในเดือนนี้ หรือไม่ก็ต้นเดือนหน้า (เมษายน)...